Noem Borokov Borokov niet postironisch: ‘We nemen onze onnozelheid zeer ernstig’

Al enkele jaren balanceert Borokov Borokov tussen kolder, kunst en knallende beats. In een poging het Antwerpse trio te doorgronden, gingen we mee op uitstap richting Brussel en Oostende.

‘Hé Boris, ge hebt hier keihard uw voorrang van links genomen.’

‘Dat durft ‘m wel vaker te doen.’

‘Natuurlijk. Ik ben dan ook een linkse rat, een echte marxist. Morgen verdeel ik onze fee eerlijk over het proletariaat. Hoewel, ik moet dringend tanken. Veel zal er niet in de kas zitten.’

We zitten nog geen vijf minuten in de auto met Borokov Borokov en de plaagstoten en absurde grapjes vliegen al heen en weer. We zijn in Deurne net het Provinciaal Groendomein Rivierenhof uitgereden, waar de groep een repetitieruimte betrekt en op de parking al hun materiaal in de koffer van een gele Renault Kangoo heeft gestapeld. Bestemming is het Brusselse muziekcentrum Volta, waar Boris Van den Eynden, Noah Melis en Arne Omloop hun kersverse album De verkeerde fout voor het eerst aan een livepubliek voorstellen. Hun vijfde en béste album overigens, dat willen de drie muzikanten formeel on the record. ‘Als er dan toch een journalist mee reist, dan doen we het maar beter goed’, aldus Omloop. ‘Voor één keer’, grinnikt Melis.

Borokov Borokov en de pers, dat staat meestal garant voor vrolijk uit de nek lullen. De samenwerking met Mathieu Terryn van Bazart op de track De doordeweekse man, uit hun album Enkel Duetten (2020)? Die kwam er naargelang het interview nadat Terryn met zijn elektrische step tegen hun wagen was geknald, of nadat de bestellingen van Terryn en Omloop in een Antwerpse frituur per ongeluk waren omgewisseld. Vraag je ‘Waar halen jullie je teksten vandaan?’ Dan hoor je: ‘Bij dit album met name uit een pen, die dan schrijft op een papier. Die pen staat als het ware symbool voor een fallus waardoor, gezien de huidige situatie, een flink deel van de plaat over eenzaamheid en verlangen gaat.’

Maar soms ontstaan de absurditeiten ook onbedoeld, zo blijkt. ‘Onze promoman had me enkele dagen geleden gevraagd of ik om tien uur een telefonisch interview met de Nederlandse radiozender Kink wilde doen’, vertelt Van den Eynden van achter het stuur. ‘Om de één of andere reden dacht ik dat hij tien uur ’s avonds bedoelde. Toen dat telefoontje er maar niet kwam, schoot me opeens een voorval van diezelfde ochtend te binnen. Ik werd toen enkele keren opgebeld door een verborgen telefoonnummer. Eén of andere telemarketeer, dacht ik logischerwijs. Toch? Bij de derde keer rinkelen nam ik dan toch op. Toen ik aan de andere kant van de lijn de stem van een overenthousiaste Hollander hoorde, dacht ik meteen, ‘mij ga je niet liggen hebben, vriend’. ‘Ja, dáááág!’ heb ik geroepen en meteen weer ingehaakt. En nu vrees ik dat dat “interview” live op antenne was.’

***

Wanneer onze eindbestemming dichterbij komt, wordt het stiller in de wagen. Stress? ‘Het is lang geleden dat we live gespeeld hebben’, aldus Van den Eynden. ‘Op een podium kan er van alles verkeerd lopen. Al die machinerie die we gebruiken is best gevoelig’. ‘Voor vocht, bijvoorbeeld’, vertelt Melis. ‘Het is al gebeurd dat we onze synths letterlijk kapot gezweet hebben. Tijdens een show in een propvolle tent op Best Kept Secret, dan nog.’

‘Fuck, wat was dat?’ Boris Van den Eynden had op de parking van Volta geen oog voor de dertig centimeter hoge drempel waar hij net is afgereden. In de Renault klonk de botsing met het asfalt alsof het halve chassis aan diggelen ligt. ‘Serieus, die titel van de plaat was niet profetisch bedoeld, hè. ‘

Een uurtje later beginnen de heren geconcentreerd aan hun soundcheck. Het podium is een kluwen van stopcontacten en kabels, verbonden met drie constellaties van drumcomputers, samplers en synthesizers. ‘Ik heb onze podiumbezetting afgekeken van de Japanse electropopgroep Yellow Magic Orchestra’, zegt Melis. ‘Eigenlijk is het een omgekeerde versie van karaoke. Het enige wat niet live is, is de zang. Die komt uit de sampler. De stemmen worden gemanipuleerd door Boris, die ook de meeste synths voor zijn rekening neemt. Ik ben verantwoordelijk voor de beats en voor effecten zoals delay en distortion, en Arne doet de bassen en manipuleert de klanken die hij doorgestuurd krijgt van Boris.’

Tijdens het creatieproces is er dan weer geen afgebakende rolverdeling binnen de groep, zo vertelt Omloop na de soundcheck in de backstage. ‘We zijn drie mensen die elk vanuit onze eigen achtergrond en invloeden één laken strak trekken’, beschrijft hij de dynamiek van de groep. Ooit is Borokov Borokov begonnen als een experimentele rockformatie, toen nog met vier leden en met gitaar, basgitaar en drums. Tot Omloop van zijn oom een Roland Jupiter-4 cadeau kreeg. ‘Zijn vrouw stond erop dat hij die synthesizer, gemaakt in 1978, naar het containerpark bracht. Hij heeft hem dan maar aan mij gegeven.’ ‘Een synth waar nu zo’n 8000 euro voor wordt betaald, hè’, valt Melis bij. ‘Zwijg, of ik moet hem teruggeven. Anyway, daarna kwam er via een vriend die op het containerpark van Borstbeek werkt nog een afgedankte Roland TR-707 bij, een oude drumcomputer. Zo is onze collectie gegroeid, en eens we leerden hoe al die machines met elkaar communiceren, zijn we vanzelf bij elektronische dansmuziek uitgekomen. Mijn allereerste cd was een hardcorecompilatie van Thunderdome. Na jaren in credibele gitaargroepjes te hebben gespeeld, mocht ik dus opnieuw de Johnny in mij omarmen. (lacht)’

Dansmuziek gemaakt door mensen die keihard dansen op muziek waar anderen niet op dansen, zo omschrijft Noah Melis het geluid van Borokov Borokov. Melis, die in Antwerpen de koffiebar en platenwinkel Me & My Monkey uitbaat, heeft als drummer bij de psychrockgroep Bed Rugs een heel andere achtergrond dan zijn twee kompanen. ‘Eigenlijk komt het hier op neer: Arne is de man van de beats, ik wil poppy songs maken en Boris wil dat alles kapot klinkt. Hij is de theoreticus van de groep.’

Boris Van den Eynden zelf ligt intussen in een zeteltje te sterven van de zenuwen. Eind 2020 publiceerde hij Thuis, een ‘roman’ van 500 pagina’s waarin hij de synopsis van elke aflevering van de gelijknamige soapserie bundelde. Naast schrijver, kunstenaar en muzikant, is hij ook docent interactief ontwerp aan de Antwerpse academie. Hoe denkt de theoreticus van Borokov Borokov over de postironische stroming binnen de Nederlandstalige muziek waarmee de band geassocieerd wordt? ‘Niets mee te maken’, klinkt het. ‘We steken veel humor in onze muziek, maar we nemen onze onnozelheid zeer ernstig. En ja, daarmee dreig je jezelf te ondermijnen, maar die vrijpostigheid vind ik belangrijk. Het is een filosofische kwestie. Ken je Diogenes van Sinope? Hij was een Griekse denker die op straat leefde, in het openbaar masturbeerde en op een heel ernstige manier niets ernstig nam. Daar nemen we een voorbeeld aan. Dus niets post- of meta, wij zijn gewoon keihard ironisch. Ironie is een teken van intelligentie. Het betekent dat je in staat bent om dingen op een andere manier te bekijken dan hoe ze letterlijk voor je neus staan.’

‘We gebruiken ironie niet om ons achter te verschuilen’, klinkt het bij Melis. ‘Het is geen knipoog. Wat je ziet en hoort is echt wie we zijn’.

‘In jouw geval misschien wel’, zegt Van den Eynden. ‘Maar ik geef altijd een performance.’

‘Jij kan niet anders, want anders wil niemand tegen je spreken’, lacht Omloop.

***

Showtime. De zaal van Volta is goed vol gelopen. Tijdens Op hotel, de instrumentale opener van De verkeerde fout, lijkt het meteen, tja, fout te lopen. We zien Van den Eynden druk gesticulerend en met paniek in de ogen boven zijn synthesizer hangen. Een paar minuten later herstelt hij zich en struikelt hij dansend bijna over een monitor. Verderop in de set bengelt hij aan een lichtbalk boven het podium. Ook Omloop stuitert over de scene, kronkelend, heupwiegend en met de armen zwaaiend op de mengeling van electro, Hi-NRG en acid house. Drie meisjes aan de rechterkant van het podium kunnen hun ogen niet van hem afhouden. Het blijken vriendinnen van Isolde Van den Bulcke, alias zangeres Tristan, het lief van Melis. ‘Hilarisch toch?’ roept ze ons lachend in het oor. ‘Alle meisjes staan hier te geilen op de enige papa in de groep.’ Borokov Borokov, sekssymbolen die dwepen met masturberende filosofen. Met die verwarrende gedachte in het achterhoofd blazen we in Brussel de aftocht.

***

‘Rosé, wit of rood?’ klinkt het een dag later, rond een uur of zes in Oostende.

‘Doe maar alle drie, dan kunnen we cocktails maken.’

De avond na hun performance in Volta treffen we de band in hun loge terwijl een medewerker van het cultuurcentrum De Grote Post de koelkast vult. Borokov Borokov speelt hier tijdens het nieuwe stadsfestival Push the Button. Hoe hebben ze intussen hun eerste optreden in een half jaar tijd verteerd, willen we weten.

‘Ik was tevreden’, vertelt Omloop. ‘Maar ik heb niet veel geslapen, de kinderen waren vroeg wakker. En dan heb ik de haag geschoren. Heel zen.’ Van den Eynden trekt een grimas. ‘Ik lag pas om half vijf in mijn bed en heb nog lang liggen malen. Wat wil je, mijn synths zijn twee keer uitgevallen. Ik had het hele optreden stress. Elk nummer was een martelgang. Vandaag heb ik dus handleidingen zitten lezen en oplossingen proberen te bedenken.’

‘Structuur is heel belangrijk voor Boris’, zegt Melis. ‘Zo maakt hij ook muziek. In blokjes, heel rationeel en theoretisch. Op het waanzinnige af.’

‘Ik ben een formalist, simpel.’

Het was Van den Eynden die de promocampagne voor de single De grauwe panter bedacht: elk onderdeel van de compositie – de zang, de baslijn, de synthmelodie enzovoort – werd afzonderlijk uitgebracht, gespreid over verschillende streamingplatformen. Voor de release van de single Moeilijke tijden trok de groep dan weer met een ijskar langs verschillende radiostations en lieten ze op de parking een MIDI-versie van het nummer door de luidspreker galmen.

‘Dat was ook weer zo’n idioot idee. Maar plezant was het wel’, klinkt het grinnikend. ‘Wat moeten we doen? Een “profesionele” Instagramcampagne de wereld in sturen? Daarmee zouden we ons vervelen en onszelf belachelijk beginnen te vinden’.

Melis knikt. ‘Bij 95 procent van onze ideeën zouden andere mensen zich de dag nadien opnieuw bedenken. Wij gaan er gewoon voor.’

‘We zijn trotse amateurs, jong. Professionalisering is de nagel aan mijn doodskist.’

‘Maar uiteindelijk is dat toch wel het doel?’ vraagt Omloop. ‘Professioneel zijn, zodat we geen andere job meer moeten doen?’

‘Denk je dat echt? Op úw leeftijd? Als het zo zit, moet ik dringend bij een andere groep gaan spelen.’

‘Dit is inderdaad de eerste keer dat ik daarvan hoor.’

‘Ik ben nog altijd naïef genoeg om te denken dat dit op een dag kan ontploffen.’

En zo wandelt Borokov Borokov de trap af richting podium, klaar voor een nieuw, surrealistisch feestje.