Nils Frahm geeft zijn pingelende concurrenten het nakijken op ‘All Melody’

Wie tickets heeft voor een van de drie uitverkochte shows van Nils Frahm (twee in de AB, een in de Handelsbeurs) staat een verrassing te wachten.

De Duitse pianoheld bouwde de voorbije jaren een studio in het Funkhaus in Berlijn, een voormalig mediacomplex uit het DDR-tijdperk. Van het houtwerk tot meters nieuwe kabels en een gepersonaliseerde mixconsole: Nils Frahm bedacht en maakte een warm nest van waaruit hij de uiterste grenzen van zijn verbeelding kan verkennen. Wie de man al live in de weer zag met zijn indrukwekkende collectie analoge synths en op maat gemaakte orgels, of de releases van zijn zijproject Nonkeen op R&S kent, weet dat Frahm meer doet dan op fluwelen wijze de toetsen beroeren. Grenzeloze muzikaliteit en zin voor experiment is wat hem onderscheidt van de Joep Bevings en andere klonen die tegenwoordig floreren op Spotify, en met All Melody geeft Frahm zijn pingelende concurrentie flink het nakijken.

Voor het eerst op een studioalbum breidt hij zijn klankenarsenaal uit met blazers, strijkers, stemmen, en drummachines – ja, ook de al dan niet geprepareerde piano krijgt een plaats, maar welk instrument waar precies begint en eindigt, is moeilijk in de schatten. Is het een koor of zijn het cello’s in Momentum? Is het een panfluitorkest of percussie die dartelt tijdens Kaleidoscope? Een onderzees orgel of een regenwoudsample in Sunson? De dwaalsporen die Frahm hier achterlaat zijn in elk geval meer Brian Eno of Miles Davis ten tijde van In a Silent Way (die aarzelende trompet in Human Range!) dan Eric Satie, meer oude krautrockers zoals Cluster en Popol Vuh dan Keith Jarrett. Klaar voor een lang (74 minuten), warm klankbad waar geen wellnesskuur tegenop kan? Nils Frahm draait alle kranen open en tapt zuivere, epische klasse.