‘Neem de politicus zijn smoel af, en geef hem enkel nog zijn stem. Wij moeten het daar ook mee doen’

De wereldwijd bekeken zangwedstrijd The Masked Singer kan als inspiratie dienen voor het politieke debat, vindt Knack Focus-redacteur Jonas Boel. ‘Waarom niet eens een anoniem gebracht debat uitzenden? Daar mag desnoods een beat onder’.

Als muziekjournalist kijk ik naar liedjeswedstrijden en zangcompetities op tv zoals chauffeurs naar een autowrak op de snelweg: met een mix van onweerstaanbare fascinatie en diep onbehagen.

Deze week was het weer prijs. De puinhoop in kwestie heet The Masked Singer, een Koreaans concept dat aan z’n eerste seizoen op de Britse tv bezig is. De insteek is even simpel als absurd: lokale beroemdheden nemen het tegen elkaar op in een zangwedstrijd, van top tot teen vermomd in kostuums op maat van een Pokémonconventie: een reusachtige vlinder, een eenhoorn, een poedel, een alien…

Een jury beoordeelt de zangkwaliteiten van de anonieme celebs en de kijker beslist mee wie er doorgaat naar de volgende ronde. Elke afvaller onthult zijn ware identiteit, de winnaar neemt als laatste zijn of haar masker af. Een ‘muziekprogramma’, kuch, dat zich dus afspeelt in het nog onbetreden niemandsland tussen The Voice en Sexy Beast, een Britse datingshow waarin de deelnemers met allerlei gezichtsprothesen worden omgevormd tot would be-figuranten uit Star Trek. Het zijn nogal eens tijden.

The Masked Singer loopt of liep in meer dan 20 landen, waaronder China, Spanje, Myanmar, Griekenland, Bulgarije, Zuid-Afrika, en de VS. Trip mee met een fragment uit het eerste seizoen van de Amerikaanse versie.

De man onder het kostuum is rapper T-Pain, de uiteindelijke winnaar voor Donny Osmond en Gladys Knight. In de eerste aflevering van de Britse versie bleek in het verliezende bijenpak van Queen Bee de soapactrice Patsy Palmer te zitten, bekend van Eastenders. Toepasselijk: we kregen steken en jeuk van haar versie van de clubklassieker You’ve Got The Love, zoals gecoverd door Florence & The Machine.

Op het eind van de tweede aflevering ging ene Alan Johnson voor de bijl. Johnson, verkleed als farao, is een oud-politicus van de Labourpartij, die nog minister van Arbeid was onder premier Tony Blair en state secretary onder Gordon Brown is geweest. Zo zou het altijd moeten zijn, dacht ik ineens. Niet voor zangwedstrijden, maar wel in de politiek.

Niet dat ik zit te wachten op zingende politici, Kristof Calvo als manshoge bidsprinkhaan of Dries Van Langenhove als een donkerbruine trol. Maar waarom voeren politici eigenlijk campagne met hun smoel? ‘Kopstuk’, het is een raar woord. Waarom zenden we in 2024 – of vroeger, als het tegenzit – niet eens een anoniem politiek debat uit in primetime? Daar mag desnoods een beat onder.

Neem de politicus zijn smoel af, en geef hem enkel nog zijn stem. Wij moeten het daar ook mee doen. En geef die anonieme politici een vooraf bepaalde tekst. Die van hun partijprogramma, om maar iets te zeggen. Ze mogen die desnoods zingend – a capella – verdedigen.

Weg met het favoritisme. Ideale schoonzoon, excuustruus, sterke man, saaie boekhouder en zeker het verschrikkelijke woordje babe: weg ermee. Charisma? Looks? Likes? So what, het kon ons niet schelen toen Jean-Luc Dehaene premier was. The Beast zou trouwens een gewéldig personage zijn in een surrealistische zangwedstrijd!

Mochten alle deelnemers aan The Masked Singer met gelijke vocale wapens aan het front verschijnen, dan was het best een interessant experiment. Wie blijft onder penibele, om niet te zeggen beschamende, denigrerende omstandigheden overeind zonder de hulp van z’n ego? Wie blijft overeind zoals de meerderheid van ons dat moet doen, met niets dan expertise en kunnen?

Stel u voor dat al die politieke kopstukken het zonder hun kop moesten doen. The Masked Politican, een hit, zeg ik u! Desnoods met een effectje erbij.