Sinds minstens twee miljoen mensen zagen hoe de ogen van Pharrell Williams glazig werden toen hij voor het eerst een nummer van Maggie Rogers hoorde, gaat het hard voor haar. ‘Ik ging gewoon naar de les. Wist ik veel dat die dag mijn leven zou veranderen.’
‘Ik heb nog nooit iemand gehoord die klinkt als jou. Wow. Echt, wow,’ stamelde Pharrell Williams na het horen van Maggie Rogers‘ dansbare folksong Alaska. Met waterogen bleef de Happy-zanger de loftrompet steken: ‘Je bent al even uniek als de Wu-Tang Clan en kunt verhalen vertellen als Stevie Wonder.’ Rogers zat naast hem, haar blik vol ongeloof. Zij was een van de vele studenten van wie Pharrell de muziek had beluisterd tijdens een workshop aan de New Yorkse universiteit. Enkel zij kreeg, in de woorden van Pharrell, ‘zero, zero notes’.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Dat was in februari 2016. Die avond keerde Rogers terug naar haar studentenkamer, extra gemotiveerd om haar studies af te werken. En daar zou het bij gebleven zijn, als het internet niet had ingegrepen.
Het ging plots razendsnel. Eind mei begon de video van de verbouwereerde Pharrell te circuleren op Reddit, Facebook en andere sociale media. De reguliere media, ook de Vlaamse, volgden. De YouTube-teller overschreed al gauw twee miljoen views. Maggie Rogers werd in een paar weken tijd een waar fenomeen.
MAGGIE ROGERS: Gisteren wandelde ik door de straten van Brussel en op een gegeven moment kon ik écht niet meer bevatten hoe ik daar geraakt was. Hoe kan ik nu in godsnaam een volledige tour in Europa uitverkocht hebben? Het is zo onwerkelijk.
Ik heb een harde schijf vol natuursamples, genoeg om meerdere relaxatie-albums mee te vullen.
Hoe voel je je vandaag bij die video en de manier waarop je bent doorgebroken?
ROGERS: Dat doet er niet toe, want ik heb er niet zelf voor gekozen. Ik ging gewoon naar de les. Het internet deed de rest. Wist ik veel dat die dag mijn leven zou veranderen. Wat er wel toe doet, is waar ik nu sta. Want door die video kan ik nu elke dag met muziek bezig zijn. Dat is een godsgeschenk. Ik wil ook alleen nog maar het allerbeste van mezelf geven, nu ik weet dat mensen naar me luisteren. Ik voelde me nog nooit eerder zo geïnspireerd.
Voor velen kwam je uit de lucht gevallen. Maar je debuutplaat verscheen eigenlijk al in 2012, en een opvolger in 2014.
ROGERS: Klopt, al maakte ik toen heel andere muziek, kleine folkliedjes met banjo.
Ik probeer met mijn muziek altijd te verklanken hoe ik me op dat gegeven moment voel. Dus wanneer ik mijn debuut hoor, voel ik me meteen terug zeventien. Toen sloot ik me urenlang op in mijn studio, wat weinig meer dan een ruime bezemkast was met daarin mijn computer en enkele instrumenten. Die twee eerste albums zijn als mijn tienerdagboek.
Na mijn tweede plaat werd ik overvallen door een writer’s block. Twee jaar zat ik vast, tot een nacht in Berlijn de redding bracht. Je moet begrijpen: ik ben geen fuifbeest. Ik slaap héél graag. Maar die nacht werd ik door een vriend overhaald om eens naar een club te gaan. Het was een openbaring. Ik ontdekte er hoeveel ik van dansen hou en wat het ook bij anderen kan losmaken. En toen dacht ik: wat als ik mensen tegelijkertijd kan emotioneel raken én doen bewegen? Zo heb ik mijn nieuwe sound gevonden: dansmuziek om op te wenen. (lacht)
Een huwelijk tussen dance en folk, hoe voltrek je dat?
ROGERS: Ik neem ritmes en elektronische elementen uit dansmuziek en gebruik ze om een zekere energie aan mijn folksongs te geven. Ik probeer de intimiteit van folkmuziek daarbij nooit uit het oog te verliezen. Daarom gebruik ik weinig drumcomputers, maar kies ik voor lepels, potjes en zelfs natuurgeluiden als percussie.
Ik herinner me nog dat ik op mijn vijfde verjaardag de hele dag heb geweend: ik zou namelijk nooit meer vier zijn.
Natuurgeluiden?
ROGERS: Krekels, kikkers, ratelslangen, spechten, ik stop die allemaal in mijn nummers. Tijdens mijn writer’s block probeerde ik van alles uit om geïnspireerd te geraken. Omdat ik me in de natuur het meest op mijn gemak voel, begon ik geluiden op te nemen tijdens mijn vele wandelingen. Die audiofragmenten waren als legoblokjes waarmee ik kon spelen. Dus nu heb ik een harde schijf vol natuursamples. Genoeg om meerdere relaxatie-albums mee te vullen. (lacht)
In jouw doorbraaksong Alaska zing je: ‘I walked off you, and I walked off an old me.’ Wat was er aan de hand?
ROGERS: Ik was negentien, ik had net mijn eerste jaar aan de universiteit afgerond en een relatiebreuk achter de rug. Ik was toen erg in de war. Ik wist niet goed meer wie ik was en wat mijn plaats was in de wereld. Dus deed ik wat ik al altijd heb gedaan om terug klaarheid te vinden: de natuur opzoeken. Ik trok naar Alaska, waar ik over gletsjers en bevroren rivieren wandelde. Ik heb veel verandering verwerkt te midden van die grootse natuur. In Alaska probeer ik die helende wandeltocht zo eerlijk mogelijk vast te leggen.
Je zingt wel vaker over verandering. Je was zeventien toen je in Kids Like Us, een van jouw eerste singles, zong: ‘And I’ve always been fearless, but scared of oncoming years.’
ROGERS: Ik vind het belangrijk om doelbewust in het leven te staan. Om er het volste uit te halen. Ik heb nog zoveel te doen en te zeggen. Van kinds af aan ben ik bang om daarvoor tijd te kort te komen. Ik herinner me nog dat ik op mijn vijfde verjaardag de hele dag heb geweend: ik zou namelijk nooit meer vier zijn.
Dat zijn diepe gedachten voor een vijfjarige.
ROGERS: Mijn ouders noemen me dramatisch. Ik hou het op bedachtzaam (lacht).
Maggie Rogers speelt op vrijdag 30 juni om 15.15 uur in KluB C op Rock Werchter.
