Mabanga

We bevinden ons in de regio van de Grote Meren. Dizzy wist me te vertellen dat het gebied vroeger ‘Klein Zwitserland’ werd genoemd. De baai van Bukavu is werkelijk indrukwekkend, een plaatje, zoals ze zeggen.

We bevinden ons in de regio van de Grote Meren. Dizzy wist me te vertellen dat het gebied vroeger ‘Klein Zwitserland’ werd genoemd. De baai van Bukavu is werkelijk indrukwekkend, een plaatje, zoals ze zeggen.

In de ‘speedboot’ die ons – aan ware topsnelheden – naar onze bestemming brengt, vertelt mijn buurman dat deze regio het Kenia van de armen is (?). Een beetje later plast de buurman van Monte, mijn manager, in een fles en slaagt er zo in ons allemaal hard aan het lachen te krijgen. We liggen alle vier dubbel geplooid van het lachen en kletsen op onze dijen bij elke frontale golf waarop we tijdens de 130 kilometer lange reisweg botsen.. De boot telt tweeëntwintig passagiers, terwijl hij er eigenlijk maar twaalf kan herbergen…

Na een afspraak met de mensen van ‘Trois tamis’, de dynamische vzw die dit optreden organiseert, en Kalo Muluji, de lokale zanger die samen met ons speelt, installeren we ons in een ‘rudimentair’ hotel in de bovenstad. Tijdens de twee nachten dat we er verbleven was er geen lopend water… Op zich niet verrassend, maar zelfs het water uit de emmers was dubieus. Voeg daarbij een septische put met een doorloopprobleem die zorgt voor een onhoudbare stank in de kamers – die weliswaar een fantastisch uitzicht op het meer hebben. Wat ons dan weer brengt bij de problemen met de aanvoer van vers water… Maar dat is een heel andere discussie…

De ontmoeting met Kalo was razend interessant. Hij heeft er een carrière van meer dan 20 jaar opzitten in diverse bands uit Tanzania, Kenia en Angola, wat hem betreft invloeden en aanpak doet verschillen van de andere rumbazangers uit een muzikaal genre dat verder helemaal vastgeroest zit, maar gekopieerd en gewaardeerd wordt over het hele continent. De scene is dan wel weer baanbrekend door een systeem van privésponsoring dat de afwezigheid van platenfirma’s en producers moet opvangen.

In afwachting van eventuele producers, financiert Kalo zijn projecten zoals de anderen door gebruik te maken van het systeem van de ‘Mabanga’. Hij heeft een lijst met zevenhonderd sympathisanten en fans die bereid zijn om hem veertig dollar te geven als hij hun naam vermeldt in een van de numers op zijn album. Hij hoopt in de komende maanden naar Kinshasa te verhuizen met de steun van mensen uit zijn streek die er wonen, om er zo al meteen een soort van vangnet te hebben.

Zo verdienen ook de grote n’dombolosterren al jaren astronomische sommen, niet alleen door hun jaarcontracten met de brouwerijen en telecommaatschappijen, maar dus ook door mensen die ernaar verlangen vereeuwigd te worden in een van hun hits. Deze artiesten zijn de enige grote sterren in het land, met uitzondering van enkele voetballers en komieken. Hun invloed op de bevolking is zeer sterk: ze zijn tegelijkertijd ambassadeur, symbool en rolmodel van het land.

Papa Dizzy getuigt over het thema, over de tijd van Franco toen ze muziek componeerden ter ere van de machthebbers, rijk geworden door de handel in koper, maar ook voor de president die hun fanatiekste supporter was en de grootste mecenas van het land. Maar Dizzy houdt niet van de naamvermeldingen omdat ze vaak botsen met de zanglijnen. Vroeger zaten die vermeldingen aan het einde van nummers, op de ellenlange instrumentale stukken. Maar geld is geld…