Lokerse Feesten, Dag 9: Paul Weller en Babyshambles.

Britain, Britain, Britain, en een toefje Oostende gisteren in Lokeren.

9 dagen weg in Lokeren, en voor de eerste keer kon de affiche ons van kop tot staart bekoren. Even leek het erop dat we door een stevige wolkbreuk reikhalzend ten onder zouden gaan, maar zo ver kwam het niet. De weergoden waren Lokeren goed gezind, en we werden getrakteerd op een Britse avond om van te smullen.

Voltreffer nummer één. The Van Jets: even Brits als de president van Amerika, maar laat ons daar nu maar even niet moeilijk over doen. Want wat een fijn groepke, en met wat een joekel van een plaat kwamen ze ons onlangs weer plezieren. Lokeren werd wakker geschud met verse hit Down Below, waarna de Oostendse schoffies meteen een poging ondernamen om met het aanstekelijke Dancer wat beweging in de massa te krijgen. Goed, echt veel zin om mee te werken had u duidelijk nog niet, maar dat maakte het er allemaal niet minder prettig op. The Van Jets regen de hoogtepunten een uur lang netjes aan elkaar. Om er toch een paar te noemen: vorige hit The Future, het van Bowie geleende en van een stevig stel ballen voorziene Fashion, en uiteraard Electric Soldiers. Absynthe Minded momenteel de beste groep in België? Misschien wel, maar ze horen op zijn minst een hete adem in de nek te voelen. Vré wijz’n jumpsuit trouwens.

The Horrors dan. Ook hun met shoegaze en dark wave doordrenkte brouwsel kunnen we meer dan pruimen. En toch hadden we zo onze reserves. Farris Badwan en de zijnen lijken ons toch beter te gedijen in een of andere vochtige kelder dan godbetert op klaarlichte dag op een Lokers podium. Gelukkig … gelukkig voor de lads uit Southend, waren de weergoden ook hen goed gezind, en kwam er tijdens hun concert een dik pak grijze wolken overdrijven. Sfeer op bestelling, in Lokeren kan het blijkbaar. Badwan, Coffin Joe, Joshua Third, Spider Webb en Tomethy Furse – de jongens hebben humor – bewaarden hun topmoment netjes voor het einde van de set. Sea within’ a Sea definieerde tegen valavond perfect waar The Horrors voor staan, én zorgde voor een mooi sluitstuk op een strakke set.

Aan Paul Weller om het plein helemaal plat te krijgen. The Modfather gaat na jarenlang gebekvecht naar verluidt weer regelmatig squashen met Jam-bassist Bruce Foxton. Tijd om die goeie oude glorietijd weer op te pikken, hoopten wij dus stiekem. En zo te horen waren wij niet de enigen: de verzoeknummers die we tijdens de set van Weller uit het publiek hoorden opborrelen waren allemaal van The Jam: In The City, ‘A’ Bomb in Wardour Street, Goin’ Underground, The Eton Rifles, en zo kunnen we nog wel een tijdje verder gaan. Maar ok, enkel zitten smachten naar ’s mans oude werk zou wat oneerlijk zijn, want ook solo mag de beroemde nekspoiler er wezen. Weller puurde in Lokeren gretig uit zijn jongste: Wake Up the Nation, en die plaat vinden we niet minder dan fantastisch. Vooral Moonshine, Fast Car/Slow Traffic en het alle kanten opstuiterende Trees – opgedragen aan Wellers’ recent overleden vader – leken voor festivalgebruik geschreven. Weller wilde duidelijk iedereen wat gunnen: voor de gevoelige zielen werd tearjerker You Do Something To Me afgestoft, en liefhebbers van potiger werk kregen een stompende versie van Come On/ Let’s Go op het bord. Ons hoorde u alleszins niet meer klagen. En, o ja, ook The Jam en The Style Council passeerden de revue, met respectievelijk Art School en Shout To The Top. Puik concert.

Pete Doherty mocht met zijn Babyshambles Lokeren helemaal richting algehele roes spelen. Wij waren alleszins voorzichtig met onze verwachtingen. Vorig jaar gaf hij solo op hetzelfde podium een fantastisch concert weg, om er een paar maanden later in Trix helemaal niks van te bakken. Over de wispelturige natuur van Doherty hoeven we u waarschijnlijk niets meer te vertellen. Terug naar gisteren dus: twee seconden ver in het geweldige Delivery, en heel Lokeren wist dat Babyshambles met een groots feestje zouden afsluiten. Of het nu het van dat andere groepje geleende What Katie Did of Fuck Forever was, alle nummers werden met evenveel zwier gebracht. Doherty brabbelde tussendoor als vanouds een stel onverstaanbare bindteksten, nam zijn gitarist op de schouders, en was verder volledig zijn jolige zelf. En u, u at uit zijn hand. Lokeren dag 9 bracht entertainment van de bovenste plank, en daar hebben wij helemaal niets op af te dingen.

Jeroen Van Alsenoy