Little Simz: ‘Ik wil meer zijn dan mijn eierstokken. Mag dat even, ja?’

Drake vindt haar straf, Kendrick Lamar bewierookt haar: rapper Little Simz is een van de grootste Britse talenten. Haar geheim? ‘Stilstaan. Af en toe toch.’

Tien jaar was Simbiatu Ajikawo pas toen ze voor het eerst met haar muziek op een podium stond. Op een showcase van St. Mary’s Youth Club in het Londense Islington, waar ze al haar vrije uren spendeerde, bracht ze in een knalrood trainingspakje een van haar eigen songs, Achieve Achieve Achieve. Dat is ondertussen profetisch gebleken: vijftien jaar later heeft de kleine Sim van toen al het een en ander bereikt. Zeven ep’s, vier mixtapes en drie langspelers staan er vooralsnog op de teller. Haar recentste album, Grey Area, was een van de schaduwfavorieten voor de prestigieuze Mercury Prize (bij het ter perse gaan was nog niet bekend wie die uiteindelijk gewonnen heeft). Op dit moment is ze trouwens ook te zien in een nieuw seizoen van Top Boy, een door Channel 4 gedropte serie die heropgevist is door Drake en Netflix.

Met de duimen draaien is er sowieso niet bij voor de razend ambitieuze rapper: we mogen haar opbellen tijdens haar lunchpauze in de studio. Met een mondvol broodje tonijn blijft ze vaag over de vraag of er snel nieuw materiaal komt – ‘possibly’ – maar als de sandwich eenmaal is doorgespoeld laat ze wel het achterste van haar tong zien. Over alle lof voor de scherpe, openhartige teksten en het veelzijdige livegeluid van Grey Area bijvoorbeeld, een album waarmee ze een nieuwe richting insloeg.

Little Simz: Het doet deugd, al die positieve commentaren, maar voor mij voelt het helemaal niet als ‘een nieuwe richting’. Een artiest moet groeien, dat is toch de normaalste zaak van de wereld? Mijn manier om beter te worden en mijn horizon te verbreden is meer risico’s nemen op muzikaal vlak, een degelijke, sterkere liveshow uitbouwen en songs schrijven die zo direct mogelijk zijn, met minder omwegen. Is dat nieuw? Nee, ik ben het die bijgeleerd heeft.

Je vorige albums waren nogal complexe, maar duidelijk omlijnde conceptplaten. Je hebt dus geleerd om directer én vager te zijn?

Little Simz: In zeker zin is Grey Area ook een conceptplaat. Over persoonlijke ontwikkeling en over dat het oké is om soms niet goed te weten hoe of waarheen. (lachje) Kijk, ik ben altijd ambitieus geweest, maar tegelijk kreeg ik al mijn ideeën en gedachten moeilijk op een rijtje. I was scatterbrained. Ik moest een lijn in mijn werkproces krijgen, a method to my madness. Het heeft een paar jaar constant schrijven, opnemen en touren gekost om die methode te vinden: stilstaan. Af en toe, tenminste. (lacht) Ik ben van nature geen open boek – je zult me niet snel mijn grieven of intiemste gevoelens horen ophoesten – maar toen ik mezelf dwong om een poos op één plek te blijven en rustig alles neer te schrijven kreeg ik alles beter en helderder verwoord. Ik ben gaandeweg ook gaan beseffen dat ik niet enkel voor mezelf schrijf, weet je wel? Ook anderen kunnen zich herkennen in of optrekken aan mijn woorden. Door eerlijker te zijn met mezelf ben ik ook eerlijker met het publiek.

The Guardian noemde je een ‘rap maverick’, een tegendraads iemand die de geijkte paden verlaat. Herken je dat?

Little Simz: (denkt na) Ik ben doorgaans voorzichtig over hoe de media me omschrijven, maar in dit geval ben ik geneigd akkoord te gaan. Als het tegendraads is om onafhankelijk te blijven, alles op mijn eigen label uit te brengen en alle beslissingen zelf te nemen, dan kan ik daar zeker mee leven.

Je houdt niet van labels, ook niet wanneer je bestempeld wordt als een vrouwelijke rapper. Vandaag zag ik je foto staan bij een officiële Spotify-playlist met de titel ‘Galdem – Queens’, muziek van ‘moderne koninginnen die het opnemen voor de zwarte muziekcultuur’.

Little Simz: (zucht) Die playlist heb ik nog niet gezien. ‘Galdem’ is een Caraïbische verbastering van ’them girls’, alle meisjes. De bedoeling van Spotify zal dus wel goed zijn, maar ik vind het nogal onnozel. Om niet te zeggen frustrerend. Alsof ik enkel maar dat ben: een meisje, een zwarte vrouwelijke rapper. Ik wil als artiest niet gereduceerd worden tot mijn eierstokken of huidskleur, maar beoordeeld worden op mijn talent. Mag dat, alsjeblieft? Vreemd dat je zoiets tegenwoordig nog moet uitleggen.

Gray Area eindigt op een gevoelige noot: Flowers is een soort elegie voor de leden van ‘Club 27’, op die leeftijd gestorven sterren als Amy Winehouse en Jimi Hendrix. Michael Kiwanuka zingt in dat nummer: ‘When the stars die young / Took 27 years to realize / You already won.’ Die regels begrijp ik niet helemaal.

Little Simz: Het is mijn liefdesbrief – een donkere, weliswaar – voor álle jonge artiesten die het moeilijk hadden of hebben. Amy, Hendrix, Kurt Cobain, Jean-Michel Basquiat: ondanks hun succes lagen ze in de knoop met zichzelf en zijn ze vroeg aan hun einde gekomen. Maar ondanks hun jonge leeftijd en hun pijn hebben ze een bijdrage geleverd, hebben ze dingen veranderd. Ik hoop dat ze dat weten. Toen ik vijftien was, leek twintig heel ver af. En op mijn twintigste leek vijfentwintig een verre toekomst. Binnen twee jaar ben ik zelf 27, maar ik besef nu hoe jong dat nog maar is, en dat ik nog veel tijd heb. Om fouten te maken, om te proberen en soms te falen. Het is beangstigend, maar dat is oké. Het is oké om soms in die grijze zone zitten.