Lianne La Havas zit na een lastige periode weer goed in haar vel. Dat zégt de begaafde Londense zangeres en gitariste niet alleen, ze laat het ook horen en zien op haar gesmaakte onlineconcerten en aankomende derde plaat. Een Skypegesprek over engelachtige verschijningen, ongelikte buren en de geest van Prince.
Vier jaar geleden gaf bovengetekende zich vanuit de loopgraven van de Werchterverslaggeving gewillig over aan Lianne La Havas’ ontwapenende, karamelkleurige folksoul. Met name haar verbluffende versie van de evergreen Say a Little Prayer – nochtans al de geschiedenisboeken in gezongen door Aretha Franklin en Dionne Warwick – toonde de indrukwekkende reikwijdte van haar talent. Niet voor niets had La Havas eerder al bewonderaars gevonden in Prince (die in 2014 een reeks concerten aankondigde door er eentje in haar Londense woonkamer te spelen) en Barack Obama (die haar in 2015 in een van zijn Spotify-lijsten mikte).
Binnenkort laat ze een naar zichzelf genoemde plaat op de wereld los, toch alweer vijf jaar na voorganger Blood. Dat lijkt een heuglijk vooruitzicht, maar wanneer onze geplande klank-en-beeldverbinding tot stand is gebracht, oogt La Havas zichtbaar bedrukt.
Lianne La Havas: Tja. Being black – of toch deels – is het onmogelijk om niet geraakt te worden door wat er overal aan het gebeuren is na de dood van George Floyd. Het is natuurlijk niet de eerste keer dat ik verontwaardigd ben door schokkend racisme, maar dit voelt anders. Kijk naar de globale schaal waarop er vandaag geprotesteerd wordt. Niet alleen minderheden zijn kwaad. Het zou kunnen dat er nu wél iets verandert. Maar goed, je wilde het waarschijnlijk over iets anders hebben?
Ik heb moeten leren om mezelf niet langer weg te cijferen voor een ander.
Wel, ik ben een beetje nieuwsgierig naar de reden waarom Kate Tempest jou zo graag op ons onlinefestival wilde hebben. Kennen jullie elkaar goed?
La Havas: Zeker. Ik heb Kate zeven of acht jaar geleden ontmoet op een van de jaarlijkse privéfeestjes van haar producer Dan Carey. Die monden steevast uit in een gezamenlijke jam en zo kwam het dat ik plots gitaar aan het spelen was met een drummer van wie ik dacht dat hij er echt wat van kon. Plots verscheen er een engelachtige gedaante. (glimlacht) Toen Kate de microfoon nam, was ik op slag geobsedeerd door haar, die lichtkrans waarin ze lijkt te bewegen. Ze is een wonderlijk mens. Praat met haar en je voelt je onmiddellijk bevestigd en gesteund. Dus toen ze me vroeg voor dit festival, wist ik meteen dat het koosjer was.
Wordt jouw optreden zoiets als je recente, akoestische Tiny Desk-sessie, die je hebt gespeeld op dezelfde stoel van waarop je me nu te woord staat?
La Havas: Ik speel alleszins weer solo. Mijn band kan ik om voor de hand liggende redenen niet optrommelen. Al zou het kunnen dat ik elektrisch speel, voor wat meer sfeer en een betere geluidskwaliteit. Door tegenwoordig die onlineoptredens te doen leer je snel bij over optimale klank. Ik ben zelfs van plan hiermee door te gaan als de lockdown eenmaal voorbij is. Je kunt die dingen – die content, zoals dat heet – helemaal zelf plannen en inkleden. Bovendien schenkt die zelfstandigheid en controle me veel voldoening. Maar uiteraard zal ik net als iedere muzikant dolgelukkig zijn als ik weer oog in oog met het publiek op een podium sta.
Toen je tijdens die Tiny Desk-sessie uit volle borst zong, verwachtte ik elk moment kwaad gebons van de buren.
La Havas: (lacht) Ze weten dat ik zing en ze kunnen er gelukkig mee leven. Het zijn zelf ook muziekliefhebbers – soms hoor ik de platen die zij draaien. Neen, nog geen klachten gekregen. Op een van mijn vorige adressen moest ik veel stiller zijn of de bovenbuur stond uit het raam te roepen dat ik mijn kop moest houden.
Nu we over optreden bezig zijn: in 2016 zag je het iconische Wembley-stadion vollopen als opwarmer voor Coldplay. Afgelopen februari stond je in de Londense Barbican te zingen met het symfonische orkest van de BBC in je rug. Wat was het benauwendst?
La Havas: Ik heb Wembley zelfs víér keer zien vollopen. Dat deed me toch wel wat, want ik moest er onlangs nog eens aan denken. Maar ik kan niet zeggen dat ik stierf van de zenuwen. Dat doe ik nooit. Ik weet wat ik kan. Bovendien waren al die shows zodanig goed voorbereid dat ik bij wijze van spreken alleen maar moest opdagen, zingen en spelen. (lacht) Gezonde zenuwen, verder ging het niet.
Je nieuwe plaat is genoemd naar jezelf. Een statement?
La Havas: Absoluut. Ik sta nog steeds achter mijn eerste twee platen, al had ik sommige dingen misschien liever anders gezien. Maar over de nieuwe ben ik zo tevreden als maar kan. Dat komt omdat ik voor het schrijven van de songs mijn tijd heb genomen. Er is van alles gebeurd in mijn persoonlijke leven, waardoor ik er niet altijd met mijn volle concentratie bij was.
Je dacht je grote liefde te hebben gevonden maar dat was niet zo, leren we uit de plaat.
La Havas: Ik ben door een hoop emoties gegaan en de weerslag daarvan, chronologisch gerangschikt en al, zijn de nummers op de plaat. Maar het belangrijkste voor mij is dat het niet alleen over mijn verwerking van een gestrande relatie gaat. Ik heb moeten leren om mezelf niet langer weg te cijferen voor een ander. Noem het zelfemancipatie maar ik heb er kracht uit gepuurd, moed voor de toekomst. Ook voor mijn carrière. Die sessies die ik grotendeels zelf op poten zet, zijn daar een voorbeeld van. Als je je bestaan hier op deze planeet zo aangenaam mogelijk wilt maken, leer je maar beter je eigen boontjes te doppen.
Je hebt een bijna moeiteloze, vloeibare manier van gitaarspelen die aan Braziliaanse meesters doet denken.
La Havas: Dank je. In mijn fantasie ben ik in Brazilië geboren! Antonio Carlos Jobim: wat een harmonische, melodische rijkdom hebben zijn liedjes. Milton Nascimento is ook een favoriet. Gilberto Gil, Caetano Veloso, of bands zoals Novos Baianos en Azymuth… Zij hebben een heel natuurlijke stijl waar ik innig van hou. Perfectie, in mijn oren.
Oefen je nog vaak?
La Havas: Ja, hoor. Oefenen is belangrijk. Alleen zo bereik je de fase waarin het leuk wordt en je op spiergeheugen speelt.
In de afgelopen vijf jaar is ook Prince gestorven, met wie je hebt opgetreden én opgenomen. Je beschouwde hem als een gids, niet?
La Havas: (knikt) Kijk, als artiest ben je ook maar een mens. Ook al lijkt het voor de buitenwacht zo, ik ben heus niet altijd zeker van mijn stuk. Ik wil zo graag geloven dat wat ik doe een doel dient. Ik wil er voldoening uit halen. Gelukkig doe ik dat ook. Zingen en spelen is van het fijnste dat er is. Maar net zoals iedereen ontbreekt het mij wel eens aan vertrouwen. Ik kan je niet zeggen of Prince daar last van had, maar ik weet wel dat hij altijd bézig was. Hij maakte de wereld duidelijk wie hij was aan de hand van zijn muziek. Hij deed wat hij graag deed en putte daar bevrediging uit, en ik ben vrij zeker dat dat tot aan zijn laatste adem zo was. Ik krijg vaak de vraag wat zijn beste advies voor mij was. Maar er was niet één ding. Misschien ben ik er hem het dankbaarst voor dat hij in mij geloofde. Dat zei hij altijd: ‘Doe gewoon wat je doet, je weet zelf wat het beste voor je is.’ En weet je wat? Ik mag graag denken dat hij blij zou zijn geweest dat ik mijn naam als titel heb gekozen. Ook als niemand deze plaat moet hebben, weet ik dat ik er trots op kan zijn.
Lianne La Havas
Op 17/7 uit bij Warner.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Lianne La Havas
Geboren in 1989 in Londen als Lianne Charlotte Barnes uit een Jamaicaanse moeder en een Griekse vader.
Leert als kind piano en gitaar spelen.
Debuteert in 2012 met de lp Is Your Love Big Enough?, drie jaar later gevolgd door Blood.
Speelt een bekoorlijke mix van folk, soul, pop en jazz.
Brengt volgende maand haar derde, titelloze plaat uit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
