Leuven Jazz eert Elvin Jones: de dondergod van de drums in 5 essentiële platen

Grote en kleine trommelaars reppen zich dezer dagen naar Leuven Jazz. Het festival eert onder meer Elvin Jones, de vellenjager van John Coltranes eerste kwartet. Voor wie het fenomeen niet kent: een introductie.

Aan drummergrapjes geen gebrek in de jazzwereld, maar zaterdag wordt het op Leuven Jazz even serieus. Het jonge festival wijdt een hele avond aan de koningen van het kalfsvel. London’s hippest Sons of Kemet komen in een XL-bezetting naar de Schouwburg. Vóór hen komt de geweldige Nasheet Waits, drummer van pianist Jason Moran, met zijn eigen Equality Quartet. Maar wij raden u aan om vooral vroeg te komen naar de Schouwburg. Drie jonge drummers brengen een hommage aan hun grote voorbeeld Elvin Jones (1927-2004), die de geschiedenis inging als de drijvende kracht achter het kwartet van John Coltrane. Achter de kits: Antoine Pierre (TaxiWars, Philip Catherine), Lander Gyselinck (Stuff, Beraadgeslagen, LABTrio) en Mark Schilders (Gregory Porter, Jesse van Ruller).

Coltranes kwartet van 1960 tot 1965 was een van de meest intense bands uit de geschiedenis van de jazz. Weg waren de korte thema’s, de gemanicuurde melodieën, de lyrische krullen. De jazz van Jones en Coltrane was geen poëzie, het was een lange, complexe roman van Russische proporties. Met Elvin Jones als onvermoeibaar powerhouse. Benieuwd? Knack-jazzkenner Bart Cornand vijf essentiële platen.

Sonny Rollins: A Night at the Village Vanguard 1 & 2 (Blue Note, 1957)

Een plaat die werd opgenomen in het panteon van de jazzgeschiedenis. Elvin zit nog in zijn groeiperiode, maar stijgt boven zichzelf uit . De dialogen tussen tenorsax en drums op Striver’s Row en Sonnymoon for Two leggen de basis voor zijn werk bij Trane.

John Coltrane: My Favorite Things (1961)

Goed idee van trompettist Miles Davis om tijdens een van zijn tournees een sopraansaxofoon te kopen voor zijn sideman John Coltrane. Die besloot wat later om, zijn sopraan in de hand, een kwartet op te richten met McCoy Tyner op piano, Jimmy Garrison op bas Elvin Jones op drums. Coltrane en Tyner hertimmerden de iconische melodie van de musical The Sound of Music tot een oosterse rondedans, zwierig ondersteund door Jones.

John Coltrane: A Love Supreme (1965)

Van Jones’ iconische gongslag waarmee Acknowledgement begint tot zijn bombastische pauken en cymbalen in Psalm: elke noot van deze klassieker ademt religieuze grootsheid. Coltrane slorpt muzikale tradities van over heel de planeet op in zijn spel, terwijl Jones imponeert met gewelddadige drumroffels en accenten waar je ze niet verwacht. ‘Mozes had zijn stenen tafels, Christus zijn parabels, Coltrane heeft A Love Supreme‘, schreef onze man. ‘Nuff said.

Elvin! (Original Jazz classics, 1961)

Het bewijs dat Jones ook uitblinkt in een wat meer traditionele, intieme setting. Op zijn eerste album als bandleider haalt de drummer geen al te grote experimenten uit, maar toch: dit is hevige, hete bebop die wat verder gaat dan de typische structuur van het genre. Vooral de stukken in trio met zijn oudere broer, pianist Hank Jones, en bassist Art Davis zijn tegelijk lyrisch en toch ritmisch avontuurlijk.

Elvin Jones: Puttin’ It Together (1968)

Dit is Elvins eerste trio na de breuk met Coltrane, met zijn oude maatje Jimmy Garrison op bas en saxofonist Joe Farrell die hard zijn best doet om in de voetstappen van zijn voorganger te stappen. Luister vooral naar Keiko’s Birthday March, waarin hij een staaltje marching-drumwerk, recht uit het leger, laat overvloeien in vinnige swing.