Lees hier een hoofdstuk uit de biografie van dj Avicii
Op 20 april 2018 overleed de Zweedse dj Tim Bergling, beter bekend als Avicii. Ruim drie jaar na zijn dood, die een hevige schok teweeg bracht in de dj-wereld, komt onderzoeksjournalist Måns Mosesson met een biografie van de artiest. Om het boek tot stand te laten komen, baseerde hij zich op interviews met Berglings familie, vrienden en collega’s uit de muziekindustrie. Het resultaat is een portret van Avicii’s grootste successen, maar ook van de demonen die hem jarenlang kwelden. Lees hieronder een eerste hoofdstuk.
Van: Anki Lidén
Aan: Tim Bergling
Datum: 15 maart 2013
Mijn geliefde allerliefste Tim!! Ik hoop dat je je steeds iets beter voelt & dat je snel weer vooruit kunt kijken & je beter & sterk zult voelen & je fantastische muziek kunt maken & geen druk over iets zult voelen!! Je bent zo ongelofelijk getalenteerd in wat je doet en het belangrijkste van alles is dat je zelf voelt wat je wilt – qua aantal gigs, wanneer je thuis wilt zijn met vrndn in Stholm & normaal leven wilt leiden, jij bepaalt & denk verdorie niet aan geld – dat stelt zóóóó weinig voor vergeleken met gezondheid, vrienden, liefde!! Je weet dat we meer dan van wat ook van je houden. Mam
Van: Tim Bergling
Aan: Anki Lidén
Datum: 17 maart 2013
Weet ik mamsie, ik hou ook meer van jou dan van al het andere! Tot snel!!! Voel me beter, hoef niet meer zoveel pijnstillers te nemen als 3 dgn geleden en voel me ook psychisch steeds beter! kus!!
Vijf dagen na zijn laatste optreden in Australië vloog Tim naar Miami, om weer op het Ultra Music Festival te draaien. Vergeleken met vier jaar daarvoor, toen Tim voor de eerste keer in de stad was en op het feest van Laidback Luke had gedraaid, was het muzikale landschap in de vs totaal veranderd.
Plotseling dook er overal in het land een nieuw modewoord op: edm. Die afkorting stond voor elektronische dancemuziek, en het werd nu door de media en de platenbranche als verzamelnaam gebruikt voor alles van progressive big room tot tech house. Deadmau5 sierde de cover van Rolling Stone, Kaskade had het Staple Center in Los Angeles uitverkocht, het Amerikaanse publiek had kennisgemaakt met de jonge Duitser Zedd, en de Nederlanders Afrojack en Hardwell waren op dit moment grote sterren. Het was veelzeggend dat het zakentijdschrift Forbes een jaarlijkse lijst was gaan publiceren met de bestbetaalde dj’s ter wereld. Tiësto, die de lijst aanvoerde, kon volgens het tijdschrift nu 250.000 dollar vragen voor een optreden.
Ook hier in Miami was te merken hoe groot de scene was: er waren voor Ultra meer dan driehonderd artiesten geboekt. Tim en Arash hadden besproken hoe ze in die enorme massa zouden opvallen. Ze moesten iets doen wat grensde aan provocatie; dan zouden ook de mensen die geen diehard fans van house waren weten dat er een album aankwam.
Avicii zou niet een van de velen zijn, nooit.
Daarom zouden hij en een hele groep andere muzikanten op 22 maart 2013 iets historisch doen. Tim was gespannen en ongeduldig toen ze zich allemaal in de kleedkamers verzamelden, in een luxejacht dat aan het ene eind van Bayfront Park aangemeerd lag. Gitarist Mike Einziger had de drummer en bassist van zijn rockband meegenomen; bijna de helft van Incubus was er dus. Alleen dat al was indrukwekkend. Einzigers vriendin Ann Marie Calhoun zou banjo en viool spelen. Ook Mac Davis, Audra Mae, Dan Tyminski en Aloe Blacc waren hierheen gekomen. Een bont gezelschap dat niet bij elkaar paste, maar dat was precies de bedoeling.
Tim zou beginnen met een conventionele set, om het publiek te sussen zodat het tot rust kwam. Daarna zouden de vijftigduizend hersenen uit elkaar spatten door de epische bluegrass gespeeld op akoestische instrumenten.
Platenbaas Per Sundin had een eigen afdeling gereserveerd op de viptribune van het festival, en emmers met Red Bull, wodka en bubbels laten aanrukken. De Norrlander voelde zich net een haantje terwijl de belangrijkste mensen van Universal om hem heen paradeerden – er waren collega’s uit Zuid-Amerika, de marketingafdeling was aanwezig, evenals Neil Jacobson met zijn club uit Los Angeles.
Sundin had met Avicii een nieuwe markt aangeboord en daardoor een hele groep house-Zweden aangetrokken: Alesso, Otto Knows, Nause, Dada Life. Binnen de platenbranche werd edm gezien als een reddingsboei, het was de eerste muziekstijl die winstgevend was na de dramatische instorting van de platenverkoop tien jaar geleden. Intern steeg Sundins ster dus snel, hij was de Zweed geworden die wist wat de jeugd wilde.
Toen het optreden beneden op het podium begon, had hij het gevoel dat de droom over een Amerikaanse nummer 1-hit, ontdekt door het filiaal in Stockholm, levender was dan ooit. Zoals gewoonlijk mixte Tim genregenoten als Nicky Romero, Bingo Players en AN21 en onverwachtere bootlegs van bijvoorbeeld het nummer Simon Says van rapper Pharoahe Monch en de indierockers Florence + the Machine.
Vijftigduizend bezwete mensen gaven zich volledig over.
Toen stierven de laatste tonen van Levels weg, gingen de spotlights uit en viel de duisternis over het park.
Dat verbaasde het publiek. Was het al voorbij?
Een paar mensen probeerden een yell te beginnen, andere keken gewoon verbaasd om zich heen en begonnen zich naar de uitgang te begeven.
Plotseling sprong er een spotlight aan.
In het felle rode licht stond een man met een platte pet op country te zingen.
Het nummer Wake Me Up van Aloe Blacc kreeg totaal niet de respons waar de groep achter het podium op had gehoopt.
Audra Mae (zangeres, nvdr) stond buiten het zicht van het publiek en begon zich af te vragen waar ze aan was begonnen. Op het podium deed de arme drummer zijn uiterste best, de melodieën van de banjo vibreerden mooi, maar het sloeg niet aan.
Totaal niet.
Mac Davis stapte het podium op. Met zijn hand in zijn zak begon hij te zingen, de eerste zinnen waren vals, hij schreeuwde ze bijna uit. Toen de groep bij Hey Brother kwam, begon het publiek boe te roepen en op de vingers te fluiten.
De mensen in het park waren verbaasd, veel toeschouwers waren gewoon kwaad. Dus begonnen ze te twitteren.
Avicii is aan het kloten op #Ultralive wat doet hij in godsnaam?
Ik schijt liever in mijn handpalmen en ga dan klappen dan naar deze shit te kijken
Verspil onze tijd niet met deze zangers en ga harde beats draaien!?
WTF gebeurt er nou tijdens Avicii’s set? Banjo’s, serieus?
Na afloop begrepen de muzikanten niet wat er precies was gebeurd.
‘Mensen snappen het nu misschien niet,’ schreeuwde Emily in Tims oor, terwijl ze met z’n allen naar de kleedkamers liepen, ‘maar ik zeg je dat al deze nummers hits zijn!’
‘Kijk nou,’ antwoordde Tim en hij hield zijn telefoon op. Hij las een paar commentaren op Twitter hardop voor.
Terug op het luxejacht ging hij in een hoekje van de bank zitten. Hij was woest. Arash was juist vrolijk. Alles was volgens plan gegaan! Ze hadden schokgolven willen veroorzaken die zich tot buiten de housewereld verspreidden, en dat was bijzonder goed gelukt. Over vijf dagen zou de publieke mening omslaan, daar was de manager van overtuigd. Dan zou iedereen beseffen dat Tim de grote vernieuwer was.
Tim zocht bezeten naar opnames en filmpjes van het publiek. Misschien was het licht niet goed geweest? Of had het te zacht geklonken? Waarom was iedereen zo boos?
‘Kom, we gaan een sigaretje roken,’ zei tourmanager Charlie Alves. ‘Je voelt je beter als je even in beweging komt.’
Ze gingen op het voordek zitten en keken naar het industrieterrein aan de overkant van het water. Het doffe gebonk van Tiësto’s muziek klonk achter hun rug, hij was direct na Avicii het podium op gegaan.
‘Ik snap het gewoon niet,’ zei Tim.
Charlie stak zijn hand uit naar Tims telefoon, probeerde hem ertoe te brengen die los te laten.
‘Jongen, het is het probleem van het publiek, niet van jou. Dit is fantastische muziek, punt uit. Mensen zijn gewoon niet gewend aan akoestische instrumenten.’
De overeenkomst met Bob Dylans veelbesproken tournee door Engeland vijftig jaar geleden drong zich op, ook al was de situatie nu precies andersom.
In 1966 was Dylan een jonge icoon geweest, vereerd als de grote protestzanger van zijn generatie, een bezielde pacifist. Die lente ging hij op tournee. Zolang Dylan in zijn eentje was, uitsluitend begeleid door zijn akoestische gitaar, ging alles goed. Maar toen hij zijn begeleidingsband erbij vroeg, sloeg zijn publiek om. De mensen jouwden hem uit en floten, ze voelden zich verraden door het daverende volume van de instrumenten. Een elektrische gitaar werd als wereldvreemd en oppervlakkig gezien, het was godslastering om oude volksliedjes met een hele rockband te spelen. Egocentrische muziek, om niet te zeggen burgerlijk.
‘Verrader!’ schreeuwde een man in Manchester hard en spottend voordat Dylan het nieuwe nummer Like a Rolling Stone zou gaan spelen. Een camera legde vast hoe Dylan in reactie daarop verstijfde, waarna hij zich naar zijn band keerde en vroeg het volgende nummer verdomme extra hard te spelen.
Het was een klassiek moment in de muziekgeschiedenis geworden, dat steeds weer in documentaires werd vertoond, juist omdat deze gedachtewisseling in de loop der jaren steeds betekenisvoller was geworden.
Charlie Alves stak nog een sigaret op.
Wie kreeg gelijk van de geschiedenis, wie was hier de moedige visionair? De reactionairen in het publiek in elk geval niet, zij die zich krampachtig vastklampten aan de nostalgie.
Tim knikte.
‘Ja, het is goed,’ zei hij. Ik weet dat het goede nummers zijn. Maar ik wil gewoon begrijpen hoe het kon gebeuren.’
En hij verdween weer in zijn scherm.
*****
De volgende ochtend werd Emily vroeg wakker. Ze ging even op het balkon van de hotelkamer staan, ongerust en gefrustreerd, waarna ze weer naast haar vriend in bed kroop. Terwijl Tim zich in bed uitrekte, hield ze hem zo stevig mogelijk vast.
‘Ze begrijpen het gewoon niet. Jouw muziek is uniek. Daar moet je niet aan twijfelen.’
Tim zei niets. Toen hij Emily in de ogen keek, glansden de zijne van de tranen. Hij ging rechtop in bed zitten, met zijn computer op zijn knieën, en scrolde weer verder.
Was dit @Avicii’s manier om te zeggen dat hij van genre wil wisselen?… ga je gang. Ik weet niet of veel mensen je echt zullen missen.
Ligt het aan mij of is #avicii heel mager? Het lijkt wel alsof hij niet eet of aan de drugs is.
Avicii je bent kut eikel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier