Laura Mvula maakte haar nieuwe plaat samen met Prince: ‘Hij heeft me erbovenop geholpen’

Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

De critici heeft ze al lang op haar hand, maar echt doorbreken deed de Britse zangeres/componiste Laura Mvula nog niet. Met haar volop naar de eighties lonkende derde album Pink Noise zou dat wel eens kunnen veranderen. ‘Ik ben met schoudervullingen op de wereld gezet.’

‘Het is zenuwslopend maar ook prikkelend. Vermoeiend. Opwindend. En dan opnieuw zenuwslopend.’ Zo omschrijft Laura Mvula de emotionele rollercoaster waarop ze zit, wanneer we precies een week voor de release van haar comebackalbum Pink Noise vragen hoe ze zich voelt. De camera blijft uitgeschakeld tijdens ons Zoomgesprek, maar we horen de zangeres verschillende keren zuchten en geeuwen. ‘Het is een lang proces geweest’, vertelt ze. ‘Twee, drie jaar heb ik naar dit moment toegewerkt. Het was ook confronterend, want ik heb lang geworsteld. Met de richting die de plaat uit moest, met de songs, met mezelf. Tot ik Safe Passage schreef en alles op zijn plaats viel.’

Ik zie mezelf vaak als een mislukkelinge die de helft van de tijd niet goed weet waar ze precies mee bezig is. Vraag maar aan mijn therapeut, zij kan het weten.

‘Never imagined I would ever be free/ From your story/ Staring in the face of it, I finally see/ I’m everything I need’, zingt ze triomfantelijk in de op Phil Collins’ hitsingle In the Air Tonight geïnspireerde openingstrack van Pink Noise, gesteund door galmende drums. Een onafhankelijkheidsverklaring, noemt ze die song. ‘Ik moest breken met mijn verleden en dus met mezelf. Ik moest me bevrijden uit het vakje waarin ik mezelf had gemanoeuvreerd, zonder het zelf goed te beseffen.’

Avontuurlijke, orkestrale soul en pop met gospelinvloeden, zo kunnen we dat vakje het best omschrijven. Mvula gooide hoge ogen met haar albums Sing to the Moon (2013, top tien in Engeland) en The Dreaming Room (2016) en werd in de pers geprezen om haar ambitieuze sound, haar indrukwekkende stem en haar songschrijftalent. Prince verklaarde zich fan, op The Dreaming Room werkte ze samen met Chic-boegbeeld Nile Rodgers en ze oogstte vergelijkingen met Nina Simone.

En toch zat Laura Mvula niet goed in haar vel. Ondanks alle aandacht ging ze gebukt onder intense paniek- en angstaanvallen, die uiteindelijk het einde van haar huwelijk zouden inluiden. Op de koop toe werd ze begin 2017 middels een korte e-mail bedankt voor bewezen diensten door haar platenfirma Sony. ‘Ik snapte er niks van’, vertelt ze vandaag over die woelige periode. ‘Ik was toch de beste versie van mezelf geweest? Ik had werkelijk alles gegeven. De breuk met Sony voelde als het traumatische einde van een scheefgegroeide, giftige relatie. Tot ik besefte dat ik misschien ook niet helemaal eerlijk met mezelf was geweest. Ik ben nog steeds erg trots op Sing to the Moon en The Dreaming Room, hoor. Maar die vergelijkingen met Nina Simone? Flatterend, dat zeker, en toch voelde het niet helemaal juist. “Laura Mvula, de klassiek opgeleide soulzangeres”? Om dat stempel heb ik nooit gevraagd. Alsof ik enkel door mijn opleiding aan het conservatorium aanvaardbaar was, of zoiets.’ Mvula zet een bekakt stemmetje op: ‘”Kijk eens, een zwarte zangeres die muziek gestudeerd heeft, hoe opmerkelijk!” Daar wilde ik dus vanaf. Want het is maar een klein deeltje van wie ik ben. Dus besloot ik om een plaat te maken zonder grootse akkoorden en complexe harmonieën. De focus moest op de groove liggen. Stevige kick- en snaredrums. Synths. Vette baslijnen. Iets dansbaars, dat kan knallen op grote podia. Want toen ik de nummers van mijn vorige albums op festivals speelde, stelde ik vast dat alle andere artiesten veel meer lawaai maakten dan ik. En daar was ik stiekem gigantisch jaloers op. (lacht)’

Die knallende, blitse eightiessound van Pink Noise plukte Mvula niet zomaar uit de lucht, vertelt ze. ‘Ik ben geboren in 1986. Ik ben als het ware met schoudervullingen op de wereld gezet. (lacht) Ik ben er sterk van overtuigd dat muziek diep doordringt tot in de baarmoeder, helemaal tot in het onderbewuste van de foetus. Ik had dus geen keuze: dit is het album dat ik altijd al moest maken, met dank aan de muzieksmaak van mijn ouders, aan de hits die tijdens mijn moeders zwangerschap op de radio kwamen, en aan MTV, natuurlijk. Als kind waren de clips van Michael Jackson als een drug voor me. Ook hij heeft moeten vechten tegen vakjes en vooroordelen. Dat begon al bij The Jackson 5, toen Michael en zijn broers moesten breken met hun platenlabel Motown omdat ze wilden bewijzen dat ze meer waren dan een goed geoliede hitmachine.’

Laura Mvula maakte haar nieuwe plaat samen met Prince: 'Hij heeft me erbovenop geholpen'

Ook haar goede vriend Prince lag geregeld overhoop met percepties en platenlabels, werpen we op. De twee hadden in elk geval een goede band, sinds de release van haar debuutalbum enkele jaren voor zijn dood in 2016, maar zelf wil Mvula het woord ‘vriend’ liever niet in de mond nemen. ‘Hij was vooral iemand die tijd voor me genomen heeft. Dat was genereus, en ik ben hem daar heel dankbaar om. Weet je nog toen hij in 2014 de BRIT Award voor beste Britse soloartieste uitreikte? Dat deed hij enkel omdat hij er rotsvast van overtuigd was dat ik zou winnen. Toen dat niet het geval bleek (de prijs ging naar Ellie Goulding, nvdr.), heeft hij me achteraf uitgenodigd in zijn appartement en uitgebreid getroost. Want ja, ik was er het hart van in. Stom, want je prent jezelf als muzikant altijd in dat die prijsuitreikingen eigenlijk niets voorstellen. Terecht, trouwens. En toch voelde ik me een loser. Ik zat dus te grienen en te klagen over hoe onbegrepen ik was, in het bijzijn van een van de grootste artiesten van zijn tijd. Maar hij heeft me laten doen, én me erbovenop geholpen’.

Ze heeft veel aan Prince gedacht terwijl ze Pink Noise aan het maken was, bekent Mvula. Meer zelfs: ‘In zekere zin heb ik deze plaat samen met hem gemaakt. It was a collaboration, in some ways. Ik geloof in elk geval dat Prince trots op me zou zijn, mocht hij me bezig zien met al die synthesizers. (lacht)’ En misschien ook omdat ze vrank en vrij haar meest stoutmoedige statement tot nu toe heeft gemaakt en niet meer danst met een duivel op haar rug, zoals ze zo euforisch zingt in Church Girl? ‘Die duivel is een metafoor voor alle bullshit in mijn leven, voor alles wat je naar beneden trekt en voorkomt dat je je verder ontwikkelt. Mijn katholieke opvoeding, mijn angstaanvallen, mijn onzekerheid, het gedoe met Sony… Maar stoutmoedig? Daar ben ik me niet van bewust, eerlijk gezegd. Ik zie mezelf vaak als een mislukkelinge die de helft van de tijd niet goed weet waar ze precies mee bezig is. Een kind dat een zandkasteel maakt, zonder plan of logica. Vraag maar aan mijn therapeut, zij kan het weten. (lacht) Voor mij was Pink Noise maken als in een grote kleerkast duiken en verschillende outfits uitproberen. Nu ik het zelf zo zeg: misschien zit daar wel iets bevrijdends of stoutmoedigs in.’

Mvula onderbreekt haar gedachtegang met een langgerekte geeuw, waarvoor ze zich meteen verontschuldigt. Ze heeft al heel wat interviews achter de rug, klinkt het met lichte verbazing. De wereld is haar niet vergeten, zeggen we, en klaar voor de nieuwe Laura Mvula. ‘We zullen zien. Ik zit bij een nieuw label, Atlantic, en ik voel me daar welkom en gewaardeerd om wie ik ben. Ik heb voor deze plaat met maar één barometer rekening hoeven te houden: mijn barometer! En als die zegt ‘it is killing’, dan is dat voldoende, dan trek ik me van al de rest niks aan. Eén ding is zeker: het is nu moeilijker dan ooit om me te negeren. (grinnikt)’

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Pink Noise

Uit via Atlantic.

Laura Mvula

Geboren in 1986 in Birmingham, VK.

Gaat na haar opleiding aan het conservatorium aan de slag als muzieklerares en receptioniste. Tot Sony haar demo’s op SoundCloud ontdekt.

Debuteert in 2013 met Sing to the Moon. Drie jaar later volgt The Dreaming Room. Beide albums zijn goed voor een Mercury Prize-nominatie.

Verliest in 2017 haar platencontract bij Sony en verdwijnt even van het toneel.

Kiest op haar pas verschenen comebackalbum Pink Noise voor een triomfantelijke eightiessound.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content