Jon Hopkins, de technoproducer die met Coldplay werkte: ‘Maar ze hebben mij nergens toe gedwongen’

'Coldplay heeft me nergens toe gedwongen, hè. En dankzij hen ben ik nu meester van mijn eigen tijd.' © .
Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Sinds de release van het voor de Mercury Prize genomineerde Immunity, in 2013, is Jon Hopkins de chouchou van iedereen die van dwarse elektronica en organische techno houdt. Na vijf jaar heeft de Britse producer een opvolger klaar: Singularity, geïnspireerd door zijn ervaringen met transcendente meditatie.

Jon Hopkins: Het is geen plaat die over meditatie an sich gaat, maar meditatie heeft de muziek wel ontsleuteld, bij wijze van spreken. De openheid, de reikwijdte, het contrast tussen groot en klein, daar wilde ik al langer mee werken. Immunity was een vrij donkere, gesloten plaat, maar mijn leven is de afgelopen jaren veel veranderd, en ik wilde dat de muziek dat weerspiegelde.

David Lynch, een van de bekendste pleitbezorgers van transcendente meditatie, gebruikt het om dieper in contact te treden met zijn creativiteit. Het laat hem toe om de grote vissen, de grotere ideeën te vangen, zoals hij schrijft in zijn boek Catching the Big Fish. Werkt dat bij jou ook zo?

Hopkins: Ik ben er vooral uit praktische overwegingen mee begonnen. Na twee jaar intens toeren – ik speelde soms 26 shows in een maand tijd – was mijn bioritme compleet ontregeld. Ik sliep zelden een hele nacht aan één stuk. Op den duur werd me dat te veel. En nadat ik David had ontmoet, ben ik beginnen…

Wacht. David, als in David Lynch dus?

Hopkins: Ja. Nadat ik in 2011 een remix had gemaakt van zijn single I Know nodigde hij me uit om op zijn albumpresentatie te draaien in Silencio, zijn club in Parijs. Hij was in zijn nopjes met die remix, en zei dat ik op bezoek mocht komen als ik in de buurt was. Dus heb ik met de maker van Mulholland Drive – mijn favoriete film – koffiegedronken in zijn living in LA. Dat was… bijzonder. (lacht)

‘Ik spreek niet zo graag over u003cemu003emagic mushroomsu003c/emu003e in interviews, want daarmee moet je voorzichtig zijn.’

Veel hebben we niet gepraat over transcendente meditatie, maar mijn interesse was wel gewekt. Ik heb me ingeschreven voor de cursus, een maand vrijaf genomen en het was de beste ervaring van mijn leven. Bijna meteen voelde ik het effect op mijn creativiteit, alsof al mijn ideeën over compositie bevrijd werden.

Daarom is Singularity zo’n open plaat geworden. Ze begint ergens en gaat overal naartoe. Er staan strijkers op die klinken als elektronica en omgekeerd. Ik heb eindelijk met een koor gewerkt, zonder dat het als een koor klinkt. Het klinkt als een trip langs allerlei onverwachte plekken.

Het was ook letterlijk een trip, heb ik begrepen. Met paddenstoelen en zo.

Hopkins:(lacht) Ik spreek daar niet zo graag over in interviews, want magic mushrooms zijn iets waarmee je voorzichtig moet zijn. Zelf ben ik terechtgekomen bij The Psychedelic Society, een vereniging in Amsterdam die in een veilige omgeving begeleide paddosessies aanbiedt. Ik herinner me mijn eerste trip daar nog goed: mijn handen en armen lichtten op, alsof er kralen van kleur en licht door mijn aderen liepen. Ik dacht: wauw, mensen zijn prachtige wezens. Het is een voorrecht om te leven, dus waarom zou ik niet proberen er het beste van te maken? (lacht) Dat positieve zit zeker in de plaat verankerd.

Was je daarvoor minder positief ingesteld?

Hopkins: Op een bepaald moment, een tweetal jaar geleden, zag ik het vrij somber in, ja. Het schrijfproces liep halverwege vast, ik had het gevoel dat het nergens heenging met de nieuwe plaat. Wanneer je mijn soort muziek maakt, zit je alleen in een studio, in het donker, naar oplichtende schermen te staren en met software te knoeien. Niet bepaald de natuurlijke biotoop van de mens. En toen ontdekte ik Wim Hof en zijn ademhalingsmethodes. Ik weet het, hier ga ik weer. (lacht) Ik wil geen preker zijn, die mensen vertelt wat ze moeten doen om zich beter te voelen. Echt niet. Maar mij heeft het wel degelijk geholpen. Zonder Hof en zijn technieken – een combinatie van ademhalingsoefeningen, concentratie en meditatie – was deze plaat er simpelweg niet geweest.

Geestverruimende en meditatieve middelen hebben we gehad, maar wie of wat heeft je muzikaal het meest beïnvloed?

Hopkins: Ik kan niet anders dan Brian Eno zeggen. Die man heeft zo’n disruptieve invloed gehad, niet alleen op elektronische muziek, maar op de popmuziek in het algemeen. Lang voor ik obscure ambient leerde kennen was hij de man van de maffe geluiden op platen van bands als Roxy Music en U2. Een levende legende. En dat zeg ik heus niet omdat ik met hem heb mogen samenwerken.

Via Eno raakte je betrokken bij Coldplay en hun album Viva La Vida or Death and All His Friends. Nogal ver buiten je comfortzone, niet?

Hopkins: Mainstreampopmuziek is inderdaad iets helemaal anders dan waarmee ik doorgaans bezig ben. Maar ik doe graag dingen die ik nog niet gedaan heb, en ik kreeg de kans met mijn geluiden en visie dingen te doen op een schaal waar ik anders enkel van kon dromen. Coldplay heeft mij nergens toe gedwongen, hè. Wat je hoort op die plaat ben ík. Ik weet dat hun muziek niet voor iedereen is weggelegd.

Integendeel: ze is voor heel veel mensen weggelegd!

Hopkins: Maakt niet uit. Ik ben trots op het werk dat ik voor hen gedaan heb. En ze zijn zo genereus geweest om me verschillende credits toe te kennen, wat me de financiële ademruimte heeft gegeven om aan mijn eigen muziek te werken. Dat is het belangrijkste wat er is als artiest: meester zijn van je eigen tijd. Coldplay gaf me de kans om in alle rust Immunity te maken, en zonder die plaat zaten wij hier waarschijnlijk nu niet te praten. Of wel soms?

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Singularity

Uit op 4/5 via Domino.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content