Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Johannes Genard, frontman van School Is Cool, steekt van wal met een voorstelling die een belletje doet rinkelen.
Johannes Genard: Nachtschade: Aubergine, muziektheater over de geschiedenis van de aubergine, als voedingsmiddel uiteraard maar ook als handelsproduct, was een prachtige voorstelling. Claron McFadden, een Nederlands-Amerikaanse barokzangeres, is daarvoor op reis geweest rond de Middellandse Zee om in verschillende culturen gerechten met aubergine te eten, bij families thuis. Een combinatie van docu, performance en muziek, gespeeld door schitterende klassieke en traditionele muzikanten.
Frederik Sioen had het hier enkele weken geleden ook al over die voorstelling. Je bent toevallig niet samen met hem gaan kijken?
Genard: Toch wel, want hij had tickets kunnen fiksen. (lacht) Maar ik was sowieso wel van plan om te gaan, hoor. Verder wilde ik op het vlak van theater niet meteen reclame maken voor iets waaraan ik zelf heb meegedaan, maar £¥a$ van Ontroerend Goed vond ik fenomenaal: een soort interactieve voorstelling over de geschiedenis van het kapitalisme sinds de eerste grote beurskrach, van 1929. Ik mocht er de soundtrack van maken, maar eigenlijk heb ik het hele stuk pas meegemaakt als deel van het publiek. Het concept is dat je aan een tafel zit met zeven andere publieksleden, en je speelt een spel met morele consequenties – of een gebrek eraan, het is maar hoe je het wilt bekijken. De croupier is de regering van jouw land, en je staat met andere tafels in connectie waardoor je een simulatie van de wereldeconomie krijgt. Dat de croupier heel smooth met je omgaat en je ervan overtuigt dat er niets mis is met government bonds kopen en daar rijk van worden, is een heel aparte ervaring.
Ik reken er haast op dat je ook in muzikale middens iets positiefs is opgevallen.
Genard: Ik luister opvallend weinig naar hedendaagse muziek, maar ik ben wel een grote fan aan het worden van Alex Cameron, die met Forced Witness net een nieuwe plaat uit heeft. Heel veel recente popmuziek is heel perfect, en dan stel ik me daar altijd een soort übermenschen bij voor: ze zijn mooi, hun huid is glad, enzovoort. Maar Alex Cameron maakt muziek voor losers. (lacht) Er zit wat Fleetwood Mac in, maar ook humor. De productie van Runnin’ Outta Luck, die single die hij samen met Brandon Flowers van The Killers heeft geschreven, is zó lelijk en MIDI-achtig. Het had een wereldnummer kunnen zijn als het organischer was opgenomen, maar ironie maakt nu eenmaal deel uit van zijn muziek.
Ook Courtney Barnett vind ik tegenwoordig heel goed. Geniaal hoe zij emoties kan weergeven door er juist níét over te schrijven.
We moeten alweer afronden, Johannes.
Genard: Wel, ik ben ook nog een enorme fan van de Amerikaanse comedyreeks Veep – de afkorting van vice-president is dat. Die berust op het principe dat ook de allergrootsten en allermachtigsten in de wereld maar wat aanmodderen. Ze leven in complete chaos tot ze op tv verschijnen, en al het positieve waarmee ze naar buiten komen, is in feite cynisch berekend. Volgens mij leunt dat veel dichter aan bij de realiteit dan House of Cards. Een hilárische reeks.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
