‘PRESIDENT TRUMP ZAL MIJN LEVEN NIET VERANDEREN. ZELFS GEEN BEETJE’

Metallica-zanger James Hetfield (53), frontman van een van de grootste rockbands ter wereld en expert inzake woede en angst, over de verdeelde VS, Donald Trump en zijn liefde voor wapens.

Metallica, een van de luidste en woedendste rockbands ter wereld, bracht na acht lange jaren zopas een nieuwe plaat uit: Hardwired… To Self-Destruct. Net zoals de andere bandleden is frontman James Hetfield intussen de vijftig gepasseerd. Berucht was hij vroeger om zijn onberekenbaarheid. Inmiddels heeft hij de alcohol afgezworen, en is hij naar eigen zeggen rustiger geworden. Dat Donald Trump binnenkort zijn president wordt, zal daar niet veel aan veranderen. ‘Veel mensen denken dat de wereld nu ten onder gaat, dat we verloren zijn.’

Jij niet dan?

JAMES HETFIELD: Nee.

De teksten van het nieuwe album gaan over oorlog, chaos, paranoia, pijn, wraak, terugkerende demonen. Over Atlas, die de wereld niet meer dragen wil, en over sterren die door hun roem verteerd worden.

HETFIELD: Da’s niets nieuws. Daar ging het bij Metallica altijd al over.

Maar nu klinkt het alsof je in de studio een nieuwszender had opstaan.

HETFIELD: Zo komt muziek niet tot stand. Als ik teksten schrijf, kruip ik in mezelf. Hoe voel ik mij? Waarvoor ben ik bang? Het titelnummer, Hardwired,is ontstaan na een gesprek met een van mijn beste vrienden. We zaten samen en vroegen ons af waarom we altijd opnieuw dezelfde fouten maken, hoewel we goed weten wat het juiste is om te doen. Zijn antwoord: onze hersenen zijn zo bekabeld. Met de actualiteit heeft dat niets te maken. Mijn teksten hebben iets te maken met mij, mijn ervaringen en mijn leven.

Jouw land is verdeeld, mensen zijn woedend. En die mensen staan elke avond in je publiek.

HETFIELD: Ik voel dat, ja, absoluut. Er heerst grote onrust. Het leven verandert razendsnel. We leven in de tijd van het narcisme. Iedereen maakt selfies, wil geliefd zijn en opgemerkt worden. ‘Ik moet beroemd zijn, anders ben ik niemand. Ik moet mijn eten fotograferen.’ De mens en de techniek gaan nieuwe verbindingen aan. En dat zal zo blijven, er is geen weg terug.

Hoe kunnen we daar dan mee omgaan?

HETFIELD: Dat houdt me bezig. Is alles compleet naar de kloten? Ik denk van niet. Ik vertrouw op de mensheid. Die heeft tot nu toe overleefd. De wereld draait voort.

Die angsten snijden toch wat dieper, niet? Velen hebben oprecht schrik van Donald Trump. Zijn aanhangers hebben hun stem uitgebracht op basis van hevige emoties. Ze waren woedend omdat ze zich niet vertegenwoordigd voelden. Kun je dat begrijpen?

HETFIELD: Maar natuurlijk. Ik kan me heel sterk identificeren met het gevoel om niet gehoord te worden. Zo heb ik me mijn hele leven gevoeld. Daarom ben ik zanger van een rockband geworden, om zo luid te kunnen schreeuwen dat niemand meer kan zeggen dat hij me niet verstaat. Een groot deel van de VS heeft bij de verkiezingen geëist dat er naar hen geluisterd wordt. En veel mensen willen dat niet accepteren.

Wat is jouw positie?

HETFIELD: Het gaat om evenwicht. Dat hebben we verloren. De voorbije decennia hebben we jammer genoeg geen president gehad die het land kon verenigen.

Voor de verkiezingen zei je collega-bandlid Lars Ulrich dat hij Amerika zou verlaten als Trump aan de macht zou komen.

HETFIELD: Ik kan niet in Lars’ plaats spreken. Ik kan alleen zeggen dat Donald Trump als Amerikaanse president mijn leven niet zal veranderen. Zelfs geen beetje. Dingen worden tegenwoordig te fel gedramatiseerd. Als ik mensen zie wenen omdat hun kandidate het niet gehaald heeft, dan heb ik wel respect voor hun passie. Maar ze zouden ook moeten beseffen dat een massa anderen zich nét zo voelde toen Barack Obama verkozen werd. Allemaal oké voor mij – ook al stoor ik me aan de egotripperij in beide reacties.

Je zegt dat je land uit balans is. Hoe zit dat in jouw band? Metallica is toch een afspiegeling van de VS? Lars Ulrich is een Deen, een liberale Europeaan. Gitarist Kirk Hammett is een kind van de hippiegeneratie, en heeft een Filipijnse moeder. Bassist Robert Trujillo heeft Mexicaanse en native american voorouders. Jij bent streng christelijk opgevoed, een lid van de National Rifle Association. Hoe klikt die puzzel in elkaar?

HETFIELD: Zo kijk ik niet naar de wereld. Mij maakt het niet uit vanwaar iemand komt. In de eerste plaats zijn we allemaal mensen, gevormd door de verhalen die we met ons mee dragen. Daarom hebben we voor het artwork van onze nieuwe plaat onze gezichten over elkaar laten leggen. Het draait om de gemeenschappelijke gelaatsuitdrukking die je daardoor krijgt. Terwijl we allemaal heel verschillende visies op de wereld hebben.

Een regenboog, de Amerikaanse droom?

HETFIELD: Meestal. Soms is het ook een nachtmerrie.

Een paar maanden terug deed je een fotoshoot voor het Italiaanse modemerk Brioni. Getatoeëerde rockstars in de maatpakken van de macht.

HETFIELD: Ik snap niets van mode. Dat broeken tweeduizend dollar kunnen kosten, was nieuw voor mij. Maar ik vind de beelden tof. Zijn we rebellen? Zijn we het establishment? Niemand die het zeggen kan. Ik vind het prachtig om die grens te helpen vervagen.

Donald Trump is een soortgelijk fenomeen. Hij is rijk op de wereld gekomen en is toch verkozen geraakt als anti-establishmentkandidaat.

HETFIELD: Eigenlijk praat ik niet graag over politiek. Ik zit in een band die mensen met tal van verschillende achtergronden aanspreekt. En politiek verdeelt, verbindt niet. Net zoals religie. Iedereen heeft sterke meningen. Ik wil de overtuiging van geen van mijn fans op haar grondvesten doen daveren. Ik heb dat recht niet. ‘Jij bent fout! Alles waarin je gelooft, is niets waard!’ Wie ben ik om zoiets te zeggen?

Sommigen beweren dat net dát een van de missies van een kunstenaar is.

HETFIELD: Nee. Ik heb het grootste deel van mijn leven in de spotlights doorgebracht. En als je bekend bent, word je met enorm veel meningen geconfronteerd. Zoveel mensen denken dat ze anderen moeten uitleggen wat juist of fout is. Bovendien was ik een woedende man, stortte ik me op elk gevecht.

Ben je nu rustig geworden?

HETFIELD: Ik ben 53 en heb het een en ander meegemaakt. Geloof me, ik ben niet altijd ontspannen.

Is kunst een betere plek om angsten te uiten dan de politiek?

HETFIELD: Uiteraard.

Kun je de donkere plaatsen bewust opzoeken? Bijvoorbeeld als je op het podium stapt of als je een song schrijft?

HETFIELD: Ik moet die duisternis niet zoeken om een goed concert te spelen. Maar om Leonard Cohen te citeren: ‘You want it darker.’ Kunst is een groot vraagteken. Ik voel me goed als ik schrijf. Het is de hel die ik ken. Ik kan er mijn angsten tegemoet treden. Het is alsof iemand zijn hand uitstrekt en zegt dat alles goed komt. ‘Op het strand zijn er meer reddersdan haaien’, zei een vriend me eens. Ook ik geloof daarin. Dat stelt me gerust.

Ga je nog uit schieten?

HETFIELD: Ik ben graag buiten. Rondzwerven, met mijn terreinwagen rijden, vissen. Schieten is daar maar één deel van.

Is dat een mannending?

HETFIELD: Nee, mijn vrouw schiet ook.

Wat vind je er zo leuk aan?

HETFIELD: Net voor ik naar hier vloog, was ik nog eens een dag buiten, met een paar geweren. Ik had ook een paar boeken bij me. Het was rustig en ontspannend. Maar een paar keer heb ik de trekker overgehaald en een dier geraakt. Dat is iets uiterst bevredigends. Hoe dichter ik bij de dood kom, hoe levendiger ik me voel.

©Der Spiegel

HARDWIRED… TO SELF-DESTRUCT

Uit via Universal.

door Tobias Rapp

‘Ik voel me goed als ik schrijf. Het is de hel die ik ken. Ik kan er mijn angsten tegemoet treden.’ – James Hetfield

‘Een dier raken bevredigt me. Hoe dichter ik bij de dood kom, hoe levendiger ik me voel.’ – James Hetfield

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content