In het spoor van Charlotte de Witte op Tomorrowland: ‘Zot dat ik nog gezond ben, hè?’

© Wouter Van Vaerenbergh
Jasper Van Loy
Jasper Van Loy Webredacteur en concertrecensent Knack Focus

Normaal geraak je met donkere, beenharde techno niet veel verder dan een Berlijnse kelder, maar Charlotte de Witte vult er hoofdpodia en Sportpaleizen mee. Een dag in het kielzog van een meisje uit Gent dat de jeugd weer leert raven.

‘Maxje, ik ga mijn sigaret oproken, een pintje en iets om te eten halen, mijn gerief in de auto steken en een toiletstopje doen. Geef mij, euh, zeven minuten.’

‘Maak er maar twintig van’, grijnst Max Gadeyne, assistent van Charlotte de Witte, in onze richting, om dan weer minzaam toe te kijken hoe zijn poulain, regerend Belgisch kampioen in het hyperkinetisch treuzelen, gesticulerend haar dag op Tomorrowland probeert te plannen.

Uiteindelijk laat De Witte – ‘ne vree foodie’, in haar eigen woorden – de catering van het artiestendorp links liggen om het terrein op te trekken. Passeren we onderweg: een artist manager van Tomorrowland die een T-shirt draagt van de Anti Charlotte de Witte Charlotte de Witte Fanclub – een grapje van vrienden, wordt later duidelijk – en een vijftal groepjes dat met haar op de foto wil. Het is een thuismatch, en De Witte, een pint in de hand, geniet er zichtbaar van.

Vandaag is een rustpunt, want het tourschema van de artist formerly known as Raving George zit barstensvol, met elk weekend vier of vijf sets, en verder dan hazenslaapjes van een paar uur raakt ze in het weekend zelden. ‘Onlangs schrok ik wakker in Oostenrijk, om halfzeven ’s avonds’, vertelt ze. ‘Mijn eerste gedachte: help, ik heb mijn set gemist! Vervolgens: dat kan niet, ik moet pas spelen om drie uur. En dan: waar bén ik in godsnaam? Het was de eerste keer dat ik zo gedesoriënteerd was.’

Het contrast tussen die hotelkamer en Tomorrowland, waar ze zich zichtbaar als een vis in het water voelt, kan niet groter zijn. Dit jaar mocht De Witte tijdens het eerste weekend aantreden op de main stage, niet voor het eerst. ‘In 2011 won ik een dj-wedstrijd van Studio Brussel met als prijs het openingsslot op het hoofdpodium’, lacht ze. Eén verschil: dit jaar moest ze van Krakau naar Boom vliegen met een toestel dat vertraging had. ‘Drie minuten meer delay en ze was te laat geweest’, puft Max Gadeyne nog na.

Selfie nummer elf

Dan gaat het er vandaag, tijdens het tweede weekend, wel rustiger aan toe. De Witte mag met haar feestconcept KNTXT, dat ooit begon in de beslotenheid van de Brusselse technotempel Fuse, The Arch inpalmen. Een podium in de vorm van een gigantische triomfboog, passender kan het kader nauwelijks zijn voor de Oost-Vlaamse. Alleen al het laatste jaar stond ze op de cover van DJ Mag, het belangrijkste blad voor platenruiters, mocht ze in het spoor van de broers Dewaele en haar maatje Netsky een Essential Mix maken voor BBC Radio 1 en draaide ze ná veteraan Richie Hawtin op Sónar in Barcelona. Intussen gooien andere grootheden in het genre als Chris Liebing en Adam Beyer met steeds meer plezier een streepje Charlotte in hun sets. Het meisje dat zes jaar geleden nog wat gemakkelijk werd omschreven als ‘het mooiste paar benen van de Boiler Room’, speelt vandaag mee met de grote jongens – én meisjes, want wie weleens een plaatje van Monika Kruse of Nina Kraviz oplegt, weet dat uitstekende vrouwelijke techno-dj’s geen zeldzaamheid meer zijn.

In het spoor van Charlotte de Witte op Tomorrowland: 'Zot dat ik nog gezond ben, hè?'
© Wouter Van Vaerenbergh

Maar het succes van De Witte overstijgt de undergroundscene. In november palmt KNTXT zelfs het Sportpaleis in. Een ideetje van haar manager Alexander Vandriessche, die ze deelt met die andere Sportpaleishabitués, Bazart en Oscar and the Wolf. Zelf ligt ze er vooralsnog niet wakker van. ‘If it works out, it works out. And if it doesn’t… tja.’

Op Tomorrowland tekenen de fans alvast present, en niet alleen de Belgische. Wanneer we The Arch bereiken, horen we het meteen gonzen: ‘Daar, is dat Charlotte de Witte?’, maar dan in een drietal talen. ‘Wanneer ze die piercing zien, weten ze het meestal zeker’, lacht ze wanneer ze voor de tiende keer die dag op de foto gaat. Nauwelijks vijftien seconden later is nummer elf daar. ‘Allez, come over here.’

Voor de schermen is het KNTXT-podium een fandag, erachter een half familiefeest. Trots stelt De Witte haar vader voor aan Bazart-frontman Mathieu Terryn. Iets verderop staan haar huisfotografe Marie Wynants en Boris ‘Netsky’ Daenen te keuvelen. Zoveel gezelligheid tegen een achtergrond van beukende bassen, het doet een beetje surreëel aan. ‘En dan heb je onze kerstfeestjes nog niet meegemaakt’, grijnst Vandriessche.

In het spoor van Charlotte de Witte op Tomorrowland: 'Zot dat ik nog gezond ben, hè?'
© Wouter Van Vaerenbergh

Geen compromissen

Zoals ze door het volk flaneert, smartphone in de aanslag, denken we terug aan wat Jeroen De Pessemier van The Subs, die de KNTXT-stage mocht openen als One Track Brain, ons eerder vertelde over zijn goede vriendin. ‘Charlotte maakt deel uit van een nieuwe generatie jonge techno-dj’s, die undergroundmuziek spelen en daar ook aan vasthouden, maar niet bang zijn om een eigen smoel te tonen, vooral op sociale media.’

Wie De Witte volgt op Twitter of Instagram, weet wat ze eet, met wie ze op stap is en wanneer haar vlucht vertraging heeft. Bovendien plaatst ze elke post zelf. ‘Ik vind het belangrijk dat fans die me een vraag stellen een deftig antwoord krijgen. En wie kan mij beter vertegenwoordigen dan ikzelf?’ Enig nadeel: ze leest álles, van seksistische comments – ‘helaas verandert een Essential Mix daar weinig aan’ – tot rants van puristen die liever geen techno op de main stage zien.

‘En toch was dat een goede stap in ons verhaal’, houdt Vandriessche vol. ‘Veel dj’s hadden die kans geweigerd, dat klopt, maar komaan, ze draaide na Carl Cox. Wie wil er nu níét na Carl Cox draaien? Dat het hoofdpodium een EDM-stage is, enkel weggelegd voor de Afrojacks van deze wereld, klopt allang niet meer. Dit jaar treden zowel Bonzai All Stars als Joris Voorn, Coone en Solomun er op. Da’s techno, hardstyle en deep house, maar wel alle drie toppers in hun genre. Het beste van het beste van alle stijlen, dát is de toekomst van de main stage.’

In het spoor van Charlotte de Witte op Tomorrowland: 'Zot dat ik nog gezond ben, hè?'
© Wouter Van Vaerenbergh

De puristen hebben overigens weinig reden om bang te zijn. ‘Techno mag zo groot worden als het kan, maar het moet wel underground blijven klínken’, zegt De Witte. ‘Dat geldt ook voor mij. Een zijsprong als You’re Mine(haar nummer met Oscar and the Wolf uit 2015, toen nog als Raving George, nvdr.) zou ik vandaag enkel kunnen producen onder een pseudoniem. Dat is toen een gigantische hit geweest in Turkije, met veel boekingen tot gevolg, maar enkel omdat ze You’re Mine wilden horen. Dat kan niet de bedoeling zijn.’

Succes zonder compromissen, het is weinigen gegeven. Fuse-baas Nick Ramoudt denkt te weten waarom De Wittes sound gensters slaat, ook buiten de technowereld: ‘Charlotte is beginnen te draaien op een moment dat veel grote producers meer met zichzelf dan met hun publiek bezig leken. Zij is in het gat gesprongen met een eigen sound, waarin ze ook volhardt: stripped-down, beenhard en zonder medelijden, maar altijd een subtiele vocale of melodische hook en boven alles dansbaar.’

'Als ik het publiek zie, word ik nerveus.'
‘Als ik het publiek zie, word ik nerveus.’© Wouter Van Vaerenbergh

Popster

Toegegeven, wij hebben nog nooit gedraaid op Tomorrowland, maar we kunnen ons moeilijk indenken dat veel dj’s zo ontspannen naar hun set toeleven als Charlotte de Witte. ‘Uit noodzaak, want als ik het publiek zie, word ik nerveus.’ Dus staat ze tien minuten voor ze haar eerste plaat moet opleggen nog in een uithoek van de backstage te ratelen en duikt ze luttele seconden voor de arbeid het toilet in.

Maar De Witte is op tijd en scoort met niets meer dan een brede glimlach het eerste doelpunt van haar thuismatch. Wat ze voor zich ziet, zijn niet minder dan popstertaferelen. Meisjes zitten met gesloten ogen op de schouders van hun vriendjes, meedeinend op de aardedonkere bassen. Iemand houdt een T-shirt omhoog met ‘I ? Charlotte de Witte’ erop gedrukt. Iets verderop staat ‘Charlotte plz marry me’, snelsnel op een beduimeld stuk karton gekalkt. ‘Mokerhard!’ brult iemand in ons oor.

In het spoor van Charlotte de Witte op Tomorrowland: 'Zot dat ik nog gezond ben, hè?'
© Wouter Van Vaerenbergh

Aan de zijkant van het podium klimt papa De Witte op de hekjes, vergeefs zoekend naar het einde van de meute, terwijl Terryn en co. staan te shaken alsof hun vriendin Despacito aan het draaien is. Universal Nation, stilaan de vaste afsluiter van Belgische sets, laat de meisjes, de T-shirts en de bordjes nog één keer de hoogte ingaan. Ruim drie minuten lang is God niet alleen een dj, maar ook een meisje uit Gent.

Een maand op het strand

De Witte wandelt het trapje af en buigt gracieus voor haar applaudisserende gezelschap. Zelfs het nieuws van Alexander dat headliner DVS1, resident dj in de iconische Berlijnse Berghain-club zijn vlucht heeft gemist, kan op dat moment de pret niet drukken.

‘Techno is rising, en Charlotte is mee’, besluit Vandriessche ferm, al is het omgekeerde allicht ook geen leugen. Ze kan nog groeien als producer, weet De Pessemier, iets waar ze nu nauwelijks tijd voor heeft. ‘Ik heb nog zoveel bij te leren in de studio, maar ik reis en draai nog veel te graag om dat nu al op te geven’, zegt De Witte.

Maar eerst zijn er andere prioriteiten, want er heeft er eentje dorst. ‘Max! Max! Waar is die fokking fles?’ galmt het een keer of vier door de backstage. Ze zegt het niet op z’n Mariah Careys, wel op z’n Charlies, als in ‘mijn vrienden zijn hier, nadat ik zoveel feestjes en vakanties met hen heb moeten missen, en dit moet godverdomme gevierd worden’.

In het spoor van Charlotte de Witte op Tomorrowland: 'Zot dat ik nog gezond ben, hè?'
© Wouter Van Vaerenbergh

‘Zo vaak kan ik überhaupt niet doorzakken. In het begin was alles wijs en was ik weleens tipsy achteraf, maar je leert op de harde manier dat dat geen optie is met het leven dat ik leid. Nu drink ik één gin-tonic op een weekend van vier shows. Voor de rest is het slapen, waar ik kan en wanneer ik kan.’

Toch niet vanavond, want De Witte heeft de fles gevonden. Met veel handgebaren verdeelt ze de inhoud van het kleinood over plastic bekertjes, terwijl ze de rest van de avond kort overloopt. ‘Even naar het artiestendorp en dan gaan we ons bezatten’, meer moet dat niet zijn na een triomftocht onder de triomfboog van Tomorrowland. De Bazart-boys hebben inmiddels het ruime sop gekozen en Jeroen De Pessemier is eten gaan zoeken, maar daar wil de vrouw van de dag niet van weten. Niemand hoeft de Belgische koningin van de nacht te leren hoe ze de late uren doorkomt. Gadeyne monkellacht, ook al weet hij dat ze binnen minder dan 24 uur wéér het beste van zichzelf moet geven in Leipzig.

'Techno mag zo groot worden als het kan, maar het moet wel underground blijven klínken.'
‘Techno mag zo groot worden als het kan, maar het moet wel underground blijven klínken.’© Wouter Van Vaerenbergh

Maar met Charlotte de Wittes tourschema is het als met haar muziek: er is licht aan het eind van de tunnel. ‘In januari neem ik nog eens drie weken vakantie. Gewoon op een strand liggen, ergens in Midden-Amerika, volledig disconnected. Dat is de eerste keer sinds…’ Ze moet even nadenken. ‘2014. En vorig jaar heb ik ook nog een weekendje genomen.’

‘Dus in de andere 51 weekends van 2017 heb jij gedraaid?’

‘Ja.’

‘En in alle weekends van 2018 tot nu toe ook?’

‘Zot dat ik nog gezond ben, hè?’

***

De shuttlebus laat zich moeilijk manoeuvreren en De Witte ontpopt zich als een heel grappige levende parkeersensor. ‘Hooow! Ja! Draaien, draaien… Een hek op vijf centimeter! Ja, ja, goeeeeeeeeeed, applausje voor de chauffeur!’ De groep is uitgelaten en zwermt uit in het artiestendorp. ‘Geef me vijf minuten!’ roept De Witte haar assistent nog na. Max Gadeyne kijkt niet op zijn horloge.

Een kwartier later nemen we afscheid en duikt De Witte met haar wolfpack de nacht in, met een tred die eigenlijk te licht is voor een meisje van 26 jaar dat de technowereld aan haar Dr. Martensen heeft liggen. De sfeer zit goed, de pintjes zijn koud en Leipzig heeft nog nooit verder van Boom gelegen.

In het spoor van Charlotte de Witte op Tomorrowland: 'Zot dat ik nog gezond ben, hè?'
© Wouter Van Vaerenbergh
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Charlotte de Witte

Geboren in 1992 in Gent.

Speelt in 2011, toen nog als electro-dj Raving George, voor het eerst op de main stage van Tomorrowland, nadat ze een dj-contest gewonnen heeft.

Rijgt al snel de grote gigs aan elkaar, met onder meer passages op I Love Techno en Laundry Day.

Brengt in 2013 haar eerste ep Observe uit.

Kondigt in 2015 aan dat ze vanaf dan onder haar echte naam draait en lanceert KNTXT, haar eigen technofeestje in de Fuse.

Prijkt in 2017 op de cover van DJ Mag.

Wordt in 2018 gevraagd om een Essential Mix te maken voor BBC Radio 1.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content