‘Ik hoop dat Billie Eilish haar tanden laat zien aan James Bond’

Zegt de keuze voor Billie Eilish als zangeres van de nieuwe Bondsong iets over de tijd waarin we leven, vraagt Knack Focus-redacteur Jonas Boel zich af. ‘Misschien moet het gevaar eens niet van een crimineel meesterbrein of een superwapen komen.’

Billie Eilish zingt de titelsong van de nieuwe James Bond-film No Time To Die, raakte deze week bekend. Met die onthulling is de promocampagne voor het 25ste deel in de 007-reeks officieel ingezet. Vooral het feit dat Eilish de jongste vertolker ooit is die een Bondfilm mag inleiden, krijgt daarbij veel aandacht. Maar misschien is de keuze voor de 18-jarige superster meer dan een verjongingskuur.

Goldfinger, de eerste Bond-film met een volwaardige titelsong, is tot op vandaag de maatstaf. Het jaar is 1964 en de wereld is volop aan het bekomen van de moord op Amerikaans president John F. Kennedy, een jaar eerder. De koude oorlog tussen het kapitalisme en communisme woedt in alle hevigheid. Zelf buiten het fictieve Bonduniversum houdt Shirley Basseys donkere, dreigende song over een mysterieuze booswicht steek. ‘Golden words he will pour in your ear/ But his lies can’t disguise what you fear’ – propaganda en paranoia uit Hollywood.

Ook in 1967 schiet Bond raak met You Only Live Twice. De film verschijnt aan het begin van de summer of love, de titelsong is zowat het ‘yolo’ van zijn tijd. ‘You drift through the years/ And life seems tame’, zingt Nancy Sinatra, de hippe dochter van Frank. ”Til one dream appears/ And Love is its name’. James Bond, symbool van het verguisde establishment, als ambassadeur van de vrije liefde, begot!

De eerste Bondfilm met de dood in de titel, Live And Let Die, krijgt in 1973 van Paul McCartney een passende, verontrustende intro: ‘When you were young and your heart was an open book/ You used to say live and let live’ – de treiterende ‘you know you did’ denkt u er maar even bij. ‘But if this ever changing world in which we’re living/ Makes you give in and cry/ Say live and let die’. Met z’n harde, symfonische rock lijkt de ex-Beatle ‘word wakker en ruik de napalm!’ te schreeuwen. De sixties zijn voorbij, mensen, de flower power is verwelkt.

Er breken donkere dagen aan, en de glamourboy met z’n onafscheidelijke smoking en martini’s vindt geen aanknoping bij een tijdperk gekenmerkt door economische malaise en de opmars van het neoliberalisme. Ook nieuwe geluiden als funk, disco en punkrock passen niet bij het imago van de Britse playboy met een license to kill. Dat de producenten in 1979 gouwe ouwe Shirley Bassey opnieuw laten opdraven voor de belegen ballade Moonraker spreekt boekdelen.

Het énige lichtpuntje in de daarop volgende dertig jaar Bondsongs? Duran Duran, die in 1985 met de titeltrack van A View to a Kill perfect gestalte geeft aan de dominantie van synthpop op MTV en het aan coke en dollars graaien verslingerde Wall Street-hedonisme van de yuppies. ‘Dance, into the fire!’. Helaas was de 59-jarige Roger Moore in de gelijknamige film niet bepaald het toonbeeld van een young urban professional, zeker niet naast het ebbenhouten gevaarte Grace Jones.

Het ábsolute dieptepunt? Dat moet de onbedoelde ironie van Die Another Day en Madonna zijn, in 2002. Een nieuw millennium, één jaar na de aanslagen van 9/11, een globaal trauma, de ganse wereldorde door elkaar geschud… en twee relikwieën, de gladde spion en de voormalige queen of pop, die weigeren om de handdoek in de ring te gooien. ‘Andere keer, misschien, dank u wel’. Arme Pierce Brosnan.

Er was een nieuwe acteur (Daniel Craig), een nieuwe topregisseur (Sam Mendes) en een nieuwe Shirley Bassey (Adele) voor nodig om Bond van z’n voetstuk te duwen en opnieuw geboren doen worden. Zowel de film als de song Skyfall had alles wat de franchise nodig had: de oude klasse en grandeur, een personage van vlees en bloed, diepgang en een ambigue slechterik die Bond symbolisch bij de ballen nam, zoals Adele in vele hits deed met haar ex-vriendjes. Een hacker, bovendien, twee jaar nadat het Wikileaks van Julian Assange honderden geheime documenten lekte die ze verkreeg via Bradley – later Chelsea – Manning.

En nu is er dus No Time To Die en Billie Eilish. De titel ligt haar alvast, en ik hoop dat Billie Eilish haar tanden laat zien aan Bond. Ik hoop dat ze meer Greta Thurnberg dan Nancy Sinatra zal zijn. Geen ballade alsjeblieft, maar een venijnige banger à la You Should See Me In A Crown.

Misschien moet het gevaar in de nieuwe James Bond eens niet van een crimineel meesterbrein of een superwapen komen, maar van een sluipende killer, zoals de toenemende sociale of economische druk, een onzeker zelfbeeld, een bedroevend toekomstperspectief, eenzaamheid, angst of een andere mentale tijdbom. Niet toevallig de onderwerpen waar Billie Eilish haar legioenen jonge fans mee mobiliseert. Het leven aan een ziekmakende rotvaart, no time to die.

Misschien luidt de keuze voor Eilish een nieuw tijdperk in voor Bond, eentje waar onze grootste vijand niet langer een terroristische organisatie of een futuristisch oorlogstuig is, maar datgene wat we elke dag in de spiegel zien wanneer we wakker worden.