‘Iederéén moet van die zijlijn weg’: Prophets of Rage komt keet schoppen op Pukkelpop

Pukkelpop 18/8 om 20.30 uur op de Main Stage. Prophets of Rage, de all-starband met spilfiguren van Rage Against the Machine, Public Enemy en Cypress Hill, deed heel Werchter al eens fistpumpen. Dit weekend moet ook Pukkelpop voor de bijl. Het verhaal van een supergroep tegen wil en dank, verteld aan de hand van bekende lyrics uit hun eigen archieven.

Tom Morello (gitarist en initiatiefnemer): Profetische woorden! Public Enemy was de eerste band die Rage Against the Machine meenam op tour – in 1992 was dat. In Amerika heerste toen behoorlijk wat controverse over rapmuziek, die zogezegd gevaarlijk was. De autoriteiten waren bang, want op onze concerten kwamen zowel leden van de Bloods als van de Crips af, twee rivaliserende bendes uit California. En dus liet de politie elke avond honderden agenten en zelfs helikopters aanrukken. Ik koester die herinneringen, omdat het allemaal zo ironisch én belachelijk was. En omdat de shows fucking geweldig waren. Hetzelfde geldt voor de optredens die we twee jaar later in het voorprogramma van Cypress Hill gaven. Dat Chuck D van Public Enemy, B-Real van Cypress Hill en wij ooit iets samen zouden doen, mag dus geen verrassing heten.

B-Real (co-rapper van de groep, naast Chuck D):We had our own vehicles to drive, daarom heeft het zo lang geduurd vooraleer we de koppen bij elkaar hebben gestoken. Het is de presidentiële campagne van 2016 – en dan vooral de absurditeit ervan – die ons uiteindelijk getriggerd heeft. Tom kon dat hele politieke circus niet meer aanzien en belde ons op. ‘Zin om een nieuwe rockband te beginnen?’ vroeg hij. Een tagline had hij al: Make America rage again. Voor een politiek geëngageerde rapper als ik was dat een no-brainer, dat spreekt. Idem dito voor Chuck D.

B-Real: Ik wilde altijd al zoals die rocksterren van Public Enemy en Rage zijn, ja. (lacht) Cypress Hill is op de sound, de dynamiek, de performance én de persoonlijkheid van Public Enemy geïnspireerd. En Rage deed ons inzien dat muziek ook een politiek wapen kan zijn. En dan zijn er natuurlijk nog die monsterriffs van Tom en co. Man, wat wilden wij graag even luid en even geweldig klinken als zij. Echt waar: ik beschouw die dertig jaar Cypress Hill eigenlijk als één lange voorbereiding op dit.

Morello: Andersom geldt hetzelfde. De twee voornaamste invloeden van Rage Against the Machine waren Public Enemy en Cypress Hill. De eerste Cypress-cassette hebben we plátgespeeld toen we in de studio zaten om het debuutalbum van Rage op te nemen. En dat hóór je.

Wat die twee groepen met elkaar gemeen hebben, is dat ze buitengewoon opwindende shows geven, iets wat in de hiphop toch altijd meer uitzondering dan regel is geweest. Chuck D liet zich dan ook inspireren door bands als Iron Maiden. En B-Real zag Chuck en ons bezig, en liet dat vervolgens doorschemeren in Cypress Hill. We zijn dus allemaal beïnvloed door elkaar. En zie ons hier nu zitten!

Morello: Nee, we doen niet mee aan de supergroepenhype. Meer nog: ik verafschuw die term, omdat hij impliceert dat dit een lukraak projectje zou zijn van een stel has-beens dat poen wil scheppen door wat oude hits te spelen. Well, it ain’t. Ik zie Prophets zelfs niet eens als een project, laat staan een nevenproject. Het is een echte band. Een band die in zijn eerste jaar alleen al voor meer dan een miljoen mensen gespeeld heeft en die een plaat heeft gemaakt (Prophets of Rage uit 2017, nvdr.) die kan wedijveren met het beste van Rage Against the Machine, Public Enemy en Cypress Hill. Wij nemen dit doodserieus, man.

B-Real: Als mensen zulke labels op ons willen plakken, is dat hun zaak. Wij zijn muzikanten die al lang in het vak zitten. We know how to rock the fuck out! Vergelijk het met voetballers. Het hele seizoen lang spelen al die individuele supertalenten voor verschillende clubs, tot het WK eraan komt en ze de krachten bundelen bij de nationale ploeg. Wel, Prophets of Rage is ónze nationale ploeg. Met Tom als diepe spits. (lacht)

Morello: We willen deze band gebruiken als een platform om een boodschap over te brengen, zoals we dat ook bij al onze andere groepen deden. B zei het net al: de verkiezingen van 2016 en de aanloop ernaar waren de trigger. Weet je, Trump is een unieke president, uniek in al zijn gruwel. Hij is een clown en een manbaby. Maar ook als hij niet verkozen was, zou er nog werk aan de winkel geweest zijn op het vlak van mensenrechten, sociale rechtvaardigheid, enzovoort. De vernietiging van het milieu, armoede, oorlog: onze plaat gaat over al die dingen. Echte problemen, veroorzaakt door echte mensen. De overkoepelende boodschap van onze muziek luidt: de wereld zal zichzelf niet veranderen, dat is aan jou en mij. En daarmee bedoel ik muzikanten en journalisten, maar ook studenten, timmermannen, loodgieters, lezers van Knack fucking Focus. Iederéén moet van die zijlijn weg, om te vermijden dat onze planeet naar de zak gaat. En wij? Wij willen alleen maar de soundtrack van dat verzet zijn. Een verdomd harde, funky soundtrack, waar het publiek zich mee kan vereenzelvigen. Our message is in the moshpit.