Het melodramatische synthpopduo Hurts stuurde ons de eerste nacht van Werchter 2011 in. Tot ver over de velden weerklonk ons hoongelach.
WHAT’S THE FUZZ? Hurts is dat duo uit Manchester dat halsstarrig weigert te geloven dat de eighties ooit opgehouden zijn te bestaan. Let op, geen verwijt. Ten eerste – en dit kost ons ongetwijfeld ons laatste restje street cred – had dat decennium hitparadegewijs best meer te bieden dan de meeste pophistorici willen aannemen. En ten tweede nemen zanger Theo Hutchcraft en instrumentalist Adam Anderson de hang naar die vermaledijde syntpophoogdagen tenminste meer au sérieux dan het misbaksel La Roux (die vandaag de neus ophaalt voor precies dezelfde muziek waarmee ze twee jaar geleden nog amechtig probeerde te scoren).
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT? Dat hangt er van af. Wie enkel kwam om De Hit te horen, werd door het duo (live uitgebreid met een violiste, gitarist, drummer en een butlerachtig individu dat met toegeknepen vuisten af en toe een ronkende vocale achtergrondbijdrage leverde) op zijn wenken bediend: ‘Wonderful Life’ zat helemaal vooraan in de set. Moedig vonden we dat. Ook wie een regelmatige bezoeker van Night Of The Proms is, zal met volle teugen hebben genoten. Het hele gezelschap zat zoals verwacht strak in het donkere pak (de butler had zelfs een pitteleer om), en aan hol bombast ontbrak het geen moment. Opnieuw: geen probleem, we lézen dan wel geen stationsromannetjes maar we mogen er op verdoken momenten wel graag naar luisteren. Alleen: bij wat onze ogen zagen, konden onze oren het al gauw ook niet meer aarden. De ultraparmantige buigingen, Hutchcraft trillende handje bij elke songclimax, met Anderson voorhoofd tegen treurend voorhoofd homo-erotisch staan wezen om de donkere toonzetting maximaal uit te beelden, jongens, het was zo fake als maar kan. Hutchcraft, kwam het ons voor, lijkt dan ook als twee druppels water op imitator en komiek Walter Baele. Als zanger oké, als performer een typetje. Hoewel, zeg maar: type. In dat opzicht was Hurts topamusement, ja.
HET YOUTUBEMOMENT? Daar moesten we echt niet lang over nadenken: niét dat waarop Hutchcraft als een aanstellerige malloot zijn microfoonstandaard door de podiumvloer probeerde te heien tijdens het refrein van ‘Evelyn’. Wél: dat waarop hij, omdat het burleske draaiboek dat nu eenmaal voorschreef, het lange ding opraapte om zijn act bij het tweede refrein nog ’s over te doen.
(K.B.)
