Het Afrikaanse avontuur van Arsenal: ‘Dat verkeer in Nigeria! Elke dag kwamen we te laat’

Een single, een plaat, een boek en een film. Iets zegt ons dat 2018 het jaar van Arsenal wordt. De band keerde herboren terug na een reis naar Nigeria: ‘Een agressief, chaotisch land, en de muziek is net zo.’

We vroegen het ons regelmatig af in 2017, tussen de nieuwe releases van Triggerfinger, Oscar And The Wolf, Intergalactic Lovers en tientallen andere groepen door: ‘Is er een Belgische band die dit jaar géén plaat heeft uitgebracht?’

Die bleek er zeker nog te zijn. Arsenal bijvoorbeeld, de vlag waaronder Hendrik Willemyns en John Roan al achttien jaar pop, hiphop en wereldmuziek in de blender smijten en het resultaat royaal over Vlaanderens dansvloeren uitsmeren. Dat verhinderde hen niet om vier keer de AB uit te verkopen.

Dat Team Arsenal dit jaar niets afleverde bij de platenboer, betekent niet dat er geen nieuw materiaal is om Brussel mee plat te spelen. Pas nog lanceerde Arsenal de single Amplify, de voorloper van de nieuwe plaat In The Rush of Shaking Shoulders. Voor dat album, dat in april verschijnt, trok de band naar Nigeria.

Een oude liefde, zo blijkt, want in de beginperiode van Arsenal had Willemyns een relatie met een Nigeriaanse. Zij leerde hem het woord oyebo, Nigeriaans voor blanke of bleekscheet, dat de muzikant naar de titel van de eerste Arsenalplaat Oyebo Soul zou leiden.

Maar Willemyns leerde het land pas echt kennen in 2010, toen hij er voor zijn literaire documentairereeks Paper Trails kwam om een aflevering te maken rond Chinua Achebe. ‘Ik leerde er toen heel wat muzikanten en dichters kennen en raakte zo gefascineerd dat ik vorig jaar nog eens terugging. Het liefst had ik er nog een film gedraaid, maar dat is niet gelukt.’

Hyena en kwal

De band trok naar de Afrodisia Studios, een van de opnamestudio’s in de hoofdstad Lagos waar afropunklegende Fela Kuti graag en veel kwam. ‘Nigeria is een agressief, chaotisch land, en de muziek is net zo. We wilden die opwinding in onze muziek horen’, legt Willemyns uit.

Al wilde de studio niet altijd meewerken. ‘Platenfirma Decca, vandaag een deel van Universal, heeft die in de jaren zestig gebouwd en sindsdien is er nauwelijks iets veranderd. We vonden kasten vol kapotte opname-apparatuur, de kabels kwamen constant los.’

Over de Nigeriaanse muzikanten met wie Arsenal er speelde, kan Willemyns dan weer enkel lovend zijn. Onder meer Edaoto and the Afrogenius Band, een band die in Nigeria zijn sporen al meer dan verdiende en die in de AB mag opwarmen. ‘Elke ochtend waren ze op tijd, meestal te vroeg, terwijl wij vastzaten in het drukke verkeer van Lagos en steeds te laat kwamen’, grijnst Willemyns

Poëtische wijze

‘Vervolgens probeerden we ons gevoel over te brengen op, zeg maar, poëtische wijze. Dan vroegen we om het ritme van de hyena en wisten ze meteen wat we bedoelden. Toen we vroegen om een ‘kwal’, lag dat wat moeilijker’, lacht hij. ‘Dat dier hadden ze nog niet vaak gezien in Nigeria.’

Samen met de plaat, waar oude spitsbroeder Tim Bruzon (Wave Machines) opnieuw aan meewerkt, volgen er ook een film, Birdsong, en een poëzieboek, Room of Imaginary Creatures.

Veel kan Willemyns er nog niet over kwijt. ‘Alles zal heel nauw met elkaar verbonden zijn. Wie de clip van Amplify ziet, weet in welk universum alles zal zitten. De gedichten hangen ook thematisch sterk aan elkaar, al zijn ze geschreven door muzikanten en dichters van over heel de wereld. Ook door oude vrienden van de band, ja. Grant Hart, de overleden drummer van Hüsker Dü, schreef vlak voor zijn dood nog een bijdrage voor ons boek. Ik heb hem er nooit voor kunnen betalen, iets waar ik mij nog steeds schuldig over voel.’