Gentse neosoulzangeres Emy: ‘Een hit schrijven is niet mijn levensdoel’

© Jorre Janssens
Jozefien Wouters
Jozefien Wouters Freelancejournaliste

Emy Kaboré is op haar eenentwintigste al toe aan haar tweede muzikale leven. Na haar bronzen Humo’s Rock Rally-medaille, haar intieme debuut-ep Weary Purple, de successingle Freestyle en een professionele identiteitscrisis is de Gentse neosoulartiest helemaal klaar voor een nieuw, groovy hoofdstuk.

Zelden was het makkelijker om het vertrekpunt van een carrière vast te pinnen. In de zomer van 2015 laat Emy Kaboré, die haar geboortestad Parijs op haar tweede inruilde voor het iets minder romantische Oost-Vlaamse dorpje Astene, haar Twittervolgers weten dat ze gitaar wil leren spelen. Twee maanden later volgt een gefrustreerde, ietwat dramatische tweet met de mededeling dat haar hersenen niet willen meewerken en het maar niet lukt om tegelijk te zingen en gitaar te spelen.

Het is toch nog goed gekomen. Buitengewoon snel zelfs.

Nog geen drie jaar nadat ze voor het eerst een gitaar vastnam, haalt ze brons in de finale van Humo’s Rock Rally. ‘Emy weet op haar achttiende meer gevoel, leven en urgentie in haar stem te leggen dan de laatste acht zangeressen van Hooverphonic samen’, aldus de jury. Datzelfde jaar nog volgt haar intieme debuut-ep Weary Purple.

Anno 2021 doet de eenentwintigjarige zangeres het wat kalmer aan. Ze woont intussen in Gent, kneedde Emy van een singer-songwriterproject om tot een band, maakt neosoul met r&b-, pop-, hiphop- en jazzinvloeden en werkt in alle rust aan haar debuutplaat.

Ik ben heel hard op zoek naar een soulmate, maar tegelijk schrikt die intimiteit me af.

Een jaar na Freestyle, de eerste single met band en het resultaat van de zoektocht naar een eigen sound, liet Emy vorige week Inconvenient op de wereld los. Haar meest eigenzinnige en overtuigende nummer tot dusver, waarin al haar invloeden naadloos in elkaar overvloeien en ze duidelijk een nieuwe weg inslaat.

Emy Kaboré: Eigenlijk had ik Inconvenient al enkele jaren in mijn schuif liggen, tussen een pak andere songideeën. Maar ik heb het pas vorig jaar aan mijn band laten horen, toen we na Freestyle aan nieuwe nummers wilden beginnen. Voor hen sprong Inconvenient er meteen uit, en dus zijn we er samen mee aan de slag gegaan. De song is ontstaan op mijn gitaar, maar heeft intussen een hele evolutie doorgemaakt. De bridge, waarin de song losbarst, was bijvoorbeeld een idee van Sander en Brian, mijn twee bandleden.

‘And I ask myself, what’s the point of craving?’ zing je. Over wat voor verlangen heb je het dan?

Kaboré: Inconvenient gaat over intimiteit en liefde, en dan vooral over de tegenstellingen die ik daarbij ervaar. Enerzijds ben ik heel hard op zoek naar een soulmate, maar tegelijk schrikt die intimiteit me af, omdat het zo complex is en vaak tot teleurstelling leidt. Als ik iemand graag zie, kan dat ook heel kwellend zijn. Uiteindelijk beland je haast in een vicieuze cirkel: ik ben die diepere connectie als zoiets groots gaan zien, dat het net moeilijker wordt om me ervoor open te stellen. (denkt na) Ik begrijp mezelf soms niet helemaal, en ik denk dat die kwetsbaarheid tegenover iemand anders me ook dichter bij mezelf zou brengen. In zekere zin is die zoektocht naar een soulmate dus ook een zoektocht naar mezelf.

Helpt muziek daarbij?

Kaboré: Ja. In mijn songs kan ik me blootgeven op een manier die voor mij minder confronterend voelt. Of op z’n minst minder expliciet. Vaak krijgen mijn gedachten ook pas een betekenis als ik zing.

Daarom greep je in eerste instantie naar een gitaar: om je te kunnen uiten.

Kaboré:(knikt) Mijn familie is niet echt muzikaal aangelegd, en zelf was ik er ook niet heel hard mee bezig. Tot ik op mijn vijftiende voor het eerst de gitaar van een vriend vastnam. Ik was meteen geprikkeld. Rond die tijd ontdekte ik Joy Crookes, een Britse zangeres van mijn leeftijd die nummers op YouTube plaatste. Zelf songs schrijven, dat wilde ik ook kunnen. En dus heb ik heel impulsief een gitaar van vijftig euro gekocht en ben ik op het obsessieve af tutorials beginnen te bekijken. Niet dat ik meteen de behoefte voelde om muzikant te worden: aanvankelijk was het vooral een manier om mijn gevoelens te ventileren. Ik herinner me dat dat soms zo overweldigend was, dat ik tijdens het schrijven begon te huilen.

Gentse neosoulzangeres Emy: 'Een hit schrijven is niet mijn levensdoel'
© Jorre Janssens

Toch stond je nog geen drie jaar later al in de finale van Humo’s Rock Rally. Is het achteraf gezien dan niet te snel gegaan?

Kaboré: Humo’s Rock Rally was een heel impulsieve beslissing. Eerlijk gezegd kende ik de wedstrijd niet, laat staan dat ik de impact ervan kon inschatten. Maar plots stond ik in de finale, hadden mensen verwachtingen en was onbezonnen nummers schrijven op mijn slaapkamer niet langer voldoende. Achteraf gezien was ik nog niet helemaal klaar voor zo’n grote stap, maar ik ben wel snel met mijn hoofd tegen muren gelopen waar ik anders pas veel later zou zijn tegen gelopen. Daardoor sta ik nu verder als muzikant.

Na Humo’s Rock Rally had ik al snel door dat ik geen singer-songwriter wilde zijn, ook al had ik me in dat vakje genesteld door alleen met mijn gitaar op een podium te stappen. En dus heb ik enkele muzikanten uit de buurt opgetrommeld om een band mee te vormen. In het begin vond ik het vooral heel cool om in een band te zitten. (lacht) Maar na twee weken repeteren liepen we vast en waren de bandleden lichtjes gefrustreerd omdat ik niet wist wat ik wilde. Zij wilden vooral vooruitgaan, maar ik kon geen richting aanwijzen. Ik moest iets zijn dat ik nog niet kón zijn.

Hoe ben je daaruit geraakt?

Kaboré: Op een bepaald moment is het me te veel geworden, wilde ik bijna stoppen met muziek en móést ik wel eerlijk zijn tegen de band. Gelukkig reageerden ze heel begripvol. We hebben even afstand genomen van al dat optreden en kansen grijpen, en ik heb tijd gekregen om te schrijven. Het lijkt wel alsof we als band herboren zijn. Freestyle, onze vorige single, was het begin van een nieuw hoofdstuk en Inconvenient is het eerste nummer waar ik écht trots op ben. Bovendien werden we door het coronavirus ook wat verplicht om op de rem te gaan staan. Normaal gezien zouden we afgelopen zomer op Dour optreden, maar eigenlijk ben ik blij dat onze show naar 2021 is verhuisd. We hadden toen nog niet de show kunnen neerzetten die we wilden neerzetten.

Intussen heb je ook je diploma beeldende vormgeving gehaald aan Sint Lucas.

Kaboré:(enthousiast) Ik ben net afgestudeerd! Het visuele aspect van Emy is enorm belangrijk, en ik doe zoveel mogelijk zelf. Zo heb ik het artwork en de videoclip van Inconvenient op mij genomen. Al merk ik nu al dat het heel intensief is om én te schrijven én het visuele luik uit te werken én mee te producen. Zeker als daar opnieuw concerten bij komen.

Later deze maand krijg je een residentie tijdens Les Femmes s’en mêlent, een feministisch festival in Charleroi met onder meer Whispering Sons op de affiche. Wat mogen we daarvan verwachten?

Kaboré: We mogen er twee dagen repeteren, en daarna volgt een livestreamconcert. Heel fijn om op zo’n festival te mogen staan. Ik zou mezelf geen militante feminist noemen, maar vrouwelijke identiteit en gender houden me wel bezig. Ik heb me nooit een typische vrouw gevoeld, wat dat ook moge zijn, en ik probeer op mijn manier te rebelleren tegen dat clichébeeld. Door mijn haar af te scheren of me wat mannelijker te kleden, bijvoorbeeld. Niet dat ik statements wil maken. Dat vind ik te eng. (lacht) Het laatste wat ik wil is een activist zijn. Het is eerder een zoektocht die ik voor mezelf voer.

Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn gitaar vastneem en denk: nu ga ik een nummer over genderidentiteit schrijven.

We hoeven dus niet meteen een feministisch anthem te verwachten?

Kaboré: Als die thematiek al in mijn werk zit verweven, is het eerder onbewust. Wie weet kom ik ooit op het punt dat ik wél expliciete statements wil maken, maar ik kan me niet voorstellen dat ik mijn gitaar vastneem en denk: nu ga ik een nummer over genderidentiteit schrijven. Ik schrijf gewoon over wat me bezighoudt.

Wanneer had je voor het eerst door dat je daarmee ook andere mensen kon raken?

Kaboré: Toen ik voor het eerst een nummer liet horen aan een vriendin. Het duurde even vooraleer ik aan mijn omgeving durfde te tonen waarmee ik bezig was, maar die vriendin was zo hard onder de indruk dat binnen de kortste keren de hele school op de hoogte was. Uiteindelijk hebben ze me op een aangename manier gepusht om deel te nemen aan een middagconcert dat onze school organiseerde. Ik heb toen voor het eerst gezongen voor een publiek, en enkele mensen begonnen zelfs te huilen. Omdat ze het mooi vonden, voor alle duidelijkheid. (lacht) Blijkbaar deed ik toch iets goeds.

Na een hobbelig parcours lijk je vandaag wél te weten welke richting je uit wil. Dewelke?

Kaboré:(denkt na) Ik hoef geen popster te worden die continu in mensen hun gezicht wordt geduwd. Een hit scoren is niet mijn levensdoel. Zelf luister ik ook liever naar artiesten als Solange, King Krule en KeiyaA. Geef mij maar de underdogs van de muziekwereld. Artiesten die grenzen opzoeken en experimenteren met verschillende genres. Dat proberen wij zelf ook meer en meer te doen. Inconvenient komt tot nu toe het dichtst bij hoe Emy zou moeten klinken, maar we hebben evengoed nummers klaarstaan met een andere sound. We zijn nog steeds zoekende, maar het komt meer vanuit onszelf en minder vanuit een bepaalde druk die ons wordt opgelegd. Dat komt onze muziek alleen maar ten goede.

Inconvenient

Nu uit bij Mayway Records.

Les Femmes s’en mêlent

Op 31/3 via Facebook en YouTube.

Emy Kaboré

Geboren in 1999 in Parijs uit een Belgische moeder en een Burkinese vader.

Verhuist op haar tweede naar België met haar moeder en zus.

Haalt in 2018 op haar eentje brons in Humo’s Rock Rally.

Debuteert datzelfde jaar met de ep Weary Purple.

Vormt nu een band met Brian Bogaert (gitaar en productie) en Sander Huys (toetsen en bas), waarmee ze vorig jaar de debuutsingle Freestyle dropte.

Staat deze zomer op Dour, als Miss Rona het toelaat.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content