Gezegend is Gent Jazz. Ook de laatste dag van het twintigjarig jubileum van het grootste jazzfestival van ons land was uitverkocht. Die verliep weliswaar in zakformaat, maar dan toch onder een zalig zondags zomerzonnetje.
Opener Dayanne (***) was reeds aan hun set begonnen toen wij naar de Bijloke kuierden. Deze gloednieuwe Gentse band brengt popmuziek, met vleugjes soul en jazz. Het was hun vuurdoop voor groot publiek, maar daar was verbazend weinig van te merken. Daar had de aanstekelijke présence van zangeres Janne Blommaert niet weinig mee te maken. Deze frontvrouw lijkt wel op het podium geboren en kreeg moeiteloos het publiek op haar hand.
Nog meer zonnig Gents talent met Compro Oro (****). Dit vijfkoppige monster barstte van de goesting om terug het daglicht te zien. Ze kwamen kort voor de lockdown nog voor de proppen met Suburban Exotica, een album vol etnische en psychedelische klanken, waar ze opnieuw rijkelijk uit putten voor hun set. Muzikale invloeden sprokkelt Compro Oro over de hele wereld: Amerika, Afrika, Cuba, het Midden-Oosten en de Dampoort. Allemaal aan mekaar geregen met verbazingwekkende vanzelfsprekendheid en een goeie dosis mediterrane swagger. Typisch Belgisch, dus.
De ritmesectie van bassist Matthias Debusschere, percussionist Falk Schrauwen en de fenomenale drummer Frederik Van den Berghe herdefinieert wat het betekent om “in the pocket” te spelen. De goedlachse vibrafonist Wim Segers en gitarist Bart Vervaeck zorgen voor de nodige impro en avontuur. De muziek doet, niet in het minst door de instrumentale bezetting, meer dan eens denken aan John Zorns The Dreamers. Geen slechte referentie. Compro Oro deed waar het voor gekomen was: het publiek doen wegdromen naar exotischer oorden.
Tegendraads
Climax van de slotdag kwam er met Ceramic Dog (****), het powertrio rond Marc Ribot. Deze Amerikaanse gitarist behoort tot dat handvol muzikanten dat je na één noot kan herkennen. De van nature linkshandige Ribot speelt rechtshandig, wat ten dele zijn tegendraadsheid kan verklaren. Het drietal schoot onder hoogspanning uit de startblokken: We Crashed in Norway werd gelicht van What I Did On My Long Vacation, de (ondertussen uitverkochte) EP die Ceramic Dog opnam tijdens de lockdown.
Van dan af haalden ze slechts zelden de voet van het gaspedaal. De ene song vloeide naadloos over in de andere, als tijdens een concert van The Ramones. Een futuristische collage van flarden gewelddadige punkrock werd als weldadige elektroshock aan het publiek toebedeeld. Drummer Ches Smith (die wij ook kennen van bij pianist Craig Taborn) en de merkwaardige bassist Shahzad Ismaily speelden met onweerstaanbare energie en klasse. De leeftijd heeft voorlopig evenmin vat op Ribot, onderhand toch ook pensioengerechtigd. Enkel het leesbrilletje en pupiter zouden anders doen vermoeden. Eindigen deed Ceramic Dog met een bijtende aanklacht tegen alle toxische -ismes die de wereld vandaag bevuilen. Het werd opgedragen aan een ‘legendarische Antwerpse band’ waarvan wij nog nooit hadden gehoord.
Kosmische dimensie
Tigran Hamasyan (****) is een pianist en zanger uit Armenië die op korte tijd de internationale top bereikte met een eigenzinnige cross-over. Zijn muzikale wortels komen naar de oppervlakte in bochtig meanderende melodieën. Daarnaast is Tigran ook een zelfverklaarde metalhead en is zijn muziek in grote mate schatplichtig aan progressieve harde rock, met veel onverwachte wendingen en complexe structuren, vol maximalistische harmonische beweging en ongebruikelijke ritmes.
Gisteren kwam hij in trioformaat de muziek van zijn laatste album The Call Within voorstellen. Het parcours dat hij daarbij samen met de Franse bassist Marc Karapetian en de Zwitserse drummer Arthur Hnatek, aflegt, is strak op voorhand uitgetekend. De verstandhouding tussen de drie is dan ook van de hoogste orde en elke afslag wordt feilloos genomen. Tigran en zijn begeleiders bedienden zich ook geregeld van allerlei elektronische effecten, waarbij het geheel soms een ei zo na kosmische dimensie kreeg. Maar helemaal betoveren, daar slaagden ze evenwel niet in. Daarvoor was de muziek net dat tikkeltje te cerebraal. Het hoogtepunt kwam er tijdens een minutenlange solo-excursie van de bandleider, waarin hij een woordeloze vocalise combineerde met grote pianistieke virtuositeit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
