Float Fall heeft het niet gemaakt in Amerika (en heeft daar helemaal geen spijt van)

‘Someday you’ll understand, the reason why you just can’t be my man. No matter what you try, the extra mile. Someday you’ll smile.’ Vijf zinsneden, meer had Float Fall niet nodig om in 2013 de blogosfeer te veroveren én over de grote plas een lucratief platencontract in de wacht te slepen. Maar daarna werd het plots verbazingwekkend stil rond het Belgische droompopduo. Tot nu.

‘Wat is er aan de hand, officer?’

‘Deze mensen gaan naar LA om een plaat op te nemen, chief.’

‘No, they ain’t!’

Juni 2015, Philadelphia International Airport. Ruben Lefever en Rozanne Descheemaeker van Float Fall staan op het punt het vliegtuig te nemen richting Los Angeles, waar ze zes weken lang aan hun debuut zullen sleutelen met Joey Waronker, een Amerikaanse producer die vooral bekend is als drummer van Beck, R.E.M. en Thom Yorkes supergroep Atoms for Peace.

Aan de controlepost gaat het fout. De twee hebben enkel Esta-vergunningen op zak – toeristenvisa, zeg maar – en volgens de lokale autoriteiten hadden dat werkvisa moeten zijn. Na een kruisverhoor van vijf uur is het verdict bikkelhard: het duo wordt op de laatste vlucht terug naar Brussel gezet. ‘En dan mogen we nog blij zijn dat ze ons nét sympathiek genoeg vonden om ons die laatste vlucht te doen halen en ons zo een nachtje cel te besparen’, lacht Ruben Lefever, zanger, gitarist en beatmaker van Float Fall.

‘Ze waren best meedogenloos, daar bij de beveiliging. We kregen een secondary interrogation – we werden elk in een aparte kamer ondervraagd door een federaal agent en zijn grofgebekte overste. Ze legden beslag op onze gsm’s en computers, en zelfs de wachtwoorden van onze persoonlijke Facebook en mailbox moesten we afgeven. Toen ze mijn communicatie met Joey lazen, hadden ze natuurlijk snel door dat wij niet naar LA gingen om te surfen. (lacht) Op de uitwijzingspapieren stond dat ik “per ongeluk de foute papieren bij had”. Rozanne daarentegen werd beticht van ‘een illegale immigratiepoging’. Absurd hoe random dat allemaal was.’

Het is de eerste kleine barst in de Amerikaanse droom van Float Fall. Het begon nochtans veelbelovend. Niet lang nadat de groep in 2013 zijn eerste single Someday heeft uitgebracht – een oorwurm van jewelste, die zo naast het betere werk van Beach House of The xx kan staan – ligt het halve internet aan hun voeten. Van Spotify is op dat moment nog nauwelijks sprake, maar de song wordt een hit op Soundcloud en doet duchtig de ronde in de internationale blogosfeer. Zelfs Perez Hilton, Hollywoods vermaardste celebrityblogger, prijst de ‘dromerige en sfeervolle poprock’ en heeft Someday naar eigen zeggen op repeat staan.

Over de grote plas gaat de groep over de tongen, met concerten van New York tot LA tot gevolg. En in 2014 tekent Float Fall bij The Cherry Party, een nieuw sublabel van de Amerikaanse major Sony Music. Die Amerikaanse deal is niet alleen een primeur voor een Belgische band, hij impliceert ook dat Sony hun muziek zal uitbrengen in de hele behalve de Benelux, waar PIAS hun belangen behartigt.

En plots was Float Fall een Amerikaanse groep. Een Amerikaanse groep in België, weliswaar.

Rozanne Descheemaeker (toetsen, zang, hoorn, beats): We hebben overwogen om in de VS te gaan wonen, maar hebben het uiteindelijk nooit gedaan. Ik was niet zo afkerig van dat idee, maar Ruben zou zijn familie en vrienden te hard gemist hebben, denk ik. (lacht) We zijn de afgelopen jaren wél veelvuldig naar daar gegaan, telkens voor een paar weken.

Ruben Lefever: The Cherry Party bood ons aanvankelijk veel kansen. We hebben via hen heel wat interessante mensen leren kennen, onder wie dus Joey Waronker, en zijn op de meest waanzinnige plekken geweest, van festivals als CMJ in New York, Culture Collide in LA en South by Southwest in Texas tot de poepchique eigen studio van ons label in Santa Monica, waar we niet zelden enkele weken gekampeerd hebben. Ooit hebben we zelfs een akoestische set gespeeld in een tot luxueuze lounge omgebouwde wijngrot van een of andere rijke wijnhandelaar in Napa Valley. In die streek wordt jaarlijks een groot filmfestival gehouden. En plots stonden wij daar voor twintig van de belangrijkste Hollywoodproducers te spelen.

Iemand herkend?

Lefever: Ik had er geen idee van hoe die producers eruitzagen, nee. Het zou dus zomaar even kunnen dat Harvey Weinstein daar was. (lacht)

Zijn jullie na dat visumdebacle eigenlijk nog bij Joey Waronker geraakt?

Lefever: Ja, want hij was gelukkig vrij snel weer beschikbaar. In het najaar van 2015 zijn we zes weken lang naar zijn homestudio gegaan. Nadat we een werkvisum hadden aangevraagd bij de Amerikaanse ambassade in Brussel. Uiteraard.

Descheemaeker: Ik weet nog goed dat Joey er in de periode dat wij bij hem zaten drie daagjes tussenuit moest. Wij namen een beetje vakantie, hij ging hij doodleuk wat playbackdrummen op de set van The Circle (2017), een film met Emma Watson, waarin Beck en zijn groep een cameo deden. Achteraf vertelde Joey ons dat Beck drie dagen ambetant had gelopen. Emma Watson had hem blijkbaar niet herkend. (lacht)

Lefever: We hebben enorm veel van Joey geleerd. Dat hij een drummer is, heeft ons op ritmisch vlak serieus vooruitgeholpen. Dankzij hem hebben onze songs aan dynamiek gewonnen.

En toch leek een Float Fall-plaat ook na die opnames van eind 2015 maar niet in zicht te komen. Hoe komt dat?

Lefever: Toen we terugkwamen van bij Joey, is het vrij stil geworden van de kant van The Cherry Party. We mailden onze nieuwe nummers door, maar kregen nauwelijks respons. Dan maar een reminder sturen, dachten we. Wéér geen gehoor. ‘Waarom gebeurt er niks?’ begonnen we ons af te vragen. Het label had tenslotte aardig wat geld in die opnames gepompt. Toen er ook van andere artiesten uit onze stal klachten kwamen, begon het ons te dagen: misschien moeten we maar proberen weg te gaan bij The Cherry Party.

Descheemaeker: Het belangrijkste argument voor die drastische keuze, was er een van artistieke aard. We hadden jarenlang aan songs zitten werken die we graag aan de buitenwereld wilden laten horen, maar die nooit het daglicht zagen. Zomaar een nummer online zwieren kon niet. We botsten op een muur.

Was er dan het een en ander veranderd aan de top van het label?

Lefever: Het was een voortdurend komen en gaan van mensen, ja. De A&R-manager die ons in 2014 heeft getekend, was er drie maanden later alweer weg.En dan is The Cherry Party in 2015 ook nog eens onafhankelijk van Sony gaan opereren. We zijn hen toen gevolgd, iets wat we bij nader inzien beter niet hadden gedaan.

Enfin, in 2016 hebben we uiteindelijk een advocaat onder de arm genomen, die samen met ons een brief heeft opgesteld waarin we ons vertrek bij het label aankondigden. Dan was het even bang afwachten, want we wilden niet in een conflict met zo’n grote speler verzeild raken. Gelukkig is het zover niet moeten komen.

Ze hebben jullie uiteindelijk makkelijk laten gaan?

Lefever: Ja. We hebben er lang op moeten wachten, maar rond de jaarwisseling met 2017 kregen we de verlossende e-mail van eigenares Cherry. ‘Sorry voor hoe alles gelopen is’, schreef ze. ‘We laten jullie gaan zonder ergens beslag op te leggen.’ En zo is het hele Amerikaverhaal toch nog proper geëindigd.

***

Sinds de breuk met Sony Amerika vertoeven Lefever en Descheemaeker weer voltijds in ons land. Geruggensteund door een nieuwe entourage – voortaan wordt Float Fall gemanaged door Debonair, het bureau achter Oscar and the Wolf en Bazart – en met hernieuwde energie beginnen ze in hun thuishaven Brussel de laatste hand te leggen aan de nummers uit hun ‘Amerikaanse periode’. Niet met een producer uit de VS dit keer, wel met de Britten Rob McAndrews (gitarist van James Blake, solo actief als Airhead), Luke Smith (Depeche Mode, Foals, School Is Cool) en Ben Baptie (Adele, London Grammar).

En kijk, deze week verschijnt er prompt een nieuwe Float Fall-single. Hard Time Loving You komt er welgeteld vijf jaar na Someday en laat een uitbundiger, pittiger, bijwijlen zelfs swingender Float Fall horen.

Willen jullie een andere koers varen?

Lefever: Het is een hobbelig parcours geweest, en we hebben zo vaak ten onrechte gezegd dat er nieuwe muziek aankwam dat onze vrienden er op den duur zelfs niet meer naar dúrfden te vragen. Maar dit keer weten we het zeker: het is voor echt. Na al die jaren van stilte vonden we het wel gepast om terug te keren met een nummer als Hard Time Loving You, waar schwung in zit, goesting van uitgaat. Maar de essentie van Float Fall blijft behouden. Net zoals dat vijf jaar geleden het geval was, zoeken we ook hier weer de grens op tussen liefde en verdriet, plezier en pijn, zweven en vallen.

Zijn jullie er ergens bevreesd voor dat die dromerige popvibe van Someday vijf jaar later een beetje is overgewaaid?

Descheemaeker: Bevreesd niet, nee. We maken nog altijd de muziek die we willen maken en zijn al heel blij dat we die na zo’n lange tijd opnieuw met de wereld kunnen delen. Hip of niet, daar zijn we echt niet mee bezig. En hoewel we een nummer als Someday vandaag niet snel meer zouden schrijven, vind ik het nog altijd niet achterhaald klinken of zo.

Aan de andere kant hebben wij de jongste vijf jaar ook naar nieuwe muziek geluisterd. Naar Solange, bijvoorbeeld, maar evengoed naar pure pop als Lorde en St. Vincent. Dat zal zijn invloed wel hebben. Ik denk dat we nu meer en bewuster dan ooit sóngs proberen te maken, in plaats van alleen maar klankjes of sferen.

Hebben jullie achteraf gezien spijt van dat Amerikaanse avontuur?

Descheemaeker: Helemaal niet. Het was een unieke kans, die bovendien maar weinig mensen krijgen. Als we schrik hadden gehad om eraan te beginnen, was het sowieso niets geworden. En al is het niet helemaal uitgedraaid zoals verhoopt, we hebben toch maar mooi muziek zitten maken in LA, tussen de Rick Rubins en de James Blakes van deze wereld.

Lefever: Alleen jammer dat we sinds dat voorval in Philadelphia op een zwarte lijst staan en nooit nog aanspraak kunnen maken op een Esta-vergunning. Elke keer als we naar de VS gaan moeten we een reis- of werkvisum van minstens een half jaar hebben. Ja, zélfs als ik op mijn zestigste in New York met mijn kleinkinderen mijn verjaardag wil gaan vieren. (lacht)