Feest in het Park – Dag 2: Een beetje motregen staat goede muziek niet in de weg

Op dag twee werd duidelijk dat Feest in het Park een festival voor een breed publiek is. Naast de poprock van Girls in Hawaii kreeg de bezoeker ook reggae en potige garagerock voorgeschoteld. Toch bleken de meesten vooral voor dEUS naar Oudenaarde afgezakt.

Zoals elk festival heeft ook Feest in het Park zijn tegenslagen gekend en het weer heeft daar telkens een groot aandeel in gehad. Toen er enkele dagen geleden over een hevig onweer werd gesproken, hielden ze in Oudenaarde hun hart dan ook stevig vast. Gelukkig spaarden de weergoden het festival op dag twee eindelijk wel eens. Op je verjaardag mag het ook wel eens meezitten, niet?

Het lijkt soms onmogelijk om als Waalse band de taalgrens over te steken. Niet voor Girls in Hawaii, dat in Vlaanderen al vanaf hun prille begin in 2002 een warm onthaal krijgt. Ook op Feest in het Park kon de band op een sympathiek publiek rekenen.

Sinds Girls in Hawaii na een hiatus van drie jaar opnieuw hoge toppen scheert met het knappe ‘Everest’ (2013), vind je de band steeds vaker op festivalpodia terug. Deze zomer kom je hen echter vooral in het buitenland tegen, wat hun Oudenaardse optreden één van de weinige shows op eigen bodem maakt.

Niet dat veel mensen zich hier om bekommerden. Toen het optreden met een zoemende bas op gang kwam, waren de meesten immers nog druk aan het twijfelen over het al dan niet opdiepen van hun regenkledij om zich tegen de motregen te wapenen.

Nadat de meesten een keuze hadden gemaakt (zij die voor de laatste optie kozen, hadden het bij het rechte eind) trok Girls in Hawaii vlotjes door zijn set. Rustige nummers uit het persoonlijke ‘Everest’ – een album waarop de band het verlies van hun in 2010 overleden drummer verwerkt – werden vlot afgelost met rauwere en hardere songs uit hun ouder werk. Vooral die laatste categorie kon op veel bijval van het publiek rekenen.

Met die goede mix voorzag Girls in Hawaii de perfecte soundtrack voor het vallen van de avond over Feest in het Park: ingetogen voor zij die nog op gang moesten komen, uitgelaten voor zij die al helemaal in festivalmodus zaten.

Omdat de Jamaicaanse muzikant Cutty Ranks in Londen de weg was kwijtgeraakt, kreeg Lion D in allerlaatste instantie de mogelijkheid om zijn kunnen op de Charlatan-stage te tonen. Die kans greep de Italiaanse reggae-artiest met Nigeriaanse roots met beide handen.

Het is onduidelijk of het aan de last-minute wijziging lag, of aan het feit dat er op de gezellige festivalweide veel bij te babbelen valt – ‘Dat is lang geleden’, was een vaakgehoorde uitdrukking – maar zeker is dat de matige opkomst niet aan Lion D’s enthousiasme of goesting lag. Met leuzen als turn off the beat and turn on the radio en de opzwepende nummers van zijn jongste album ‘Heartical Soul’ zette hij in geen tijd de tent in lichterlaaie. Je moet dan ook geen reggaekenner zijn om te weten dat het muziek is waarop gedanst moet worden, en dat deed het enthousiaste publiek maar al te graag bij dancehall-nummers als ‘Rules of Babylon’. Jahman!

Lion D trok zo het festival ook voor de talrijke reggaeliefhebbers definitief op gang. Dankzij de rijke reggaetraditie van Feest in het Park vinden zij namelijk steeds vaker hun weg naar Oudenaarde.

Het Britse Band of Skulls was de eerste groep uit de geschiedenis van Feest in het Park die onder een donkere hemel mocht spelen op het nieuwe hoofdpodium in openlucht. Aangezien hun vuile garagerock het best tot zijn recht komt in het duister, paste deze setting hen als gegoten.

Band Of Skulls is een beetje een nakomertje in de garagerock-revival die zo rond de millenniumwende onstond. Pas in 2009 sloot de band zich met haar knappe debuut ‘Baby Darling Doll Face Honey’ aan bij die heropleving. Niet gek, want het album staat vandaag nog steeds als een huis en dat bewezen ze ook in Oudenaarde. ‘Patterns’ vormde een vroeg hoogtepunt.

Op het recentere werk van Band of Skulls klinken de pompende baslijnen van Emma Richardson en het scheurende gitaarwerk van Russel Marsden wat minder urgent en bij momenten zelfs traditioneel (en ietwat saai). Dat hoorde je ook, want halfweg het optreden zat er plots een kink in de spanningsboog. Die werd ook nog eens benadrukt door een tempoverlaging in ‘I Guess I Know You Fairly Well’ en ‘Asleep at the Wheel’, beide uit hun jongste album ‘Himalayan’.

Naar het einde toe pikt het trio uit Southhampton de draad gelukkig weer op en beukte Matt Hayworth tijdens de nummers ‘Hoochie Coochie’ en ‘I Know What I Want’ weer enthousiast op zijn ketels. Beter als het eerste half uur werd het echter niet meer.

Niet enkel Feest in het Park viert zijn twintigjarige bestaan uitbundig. Ook dEUS verkeert nog steeds in verjaardagsstemming nadat het vorig jaar de twintigste verjaardag van ‘Worst Case Scenario’ al goed vierde. Tom Barman en co. sloten de tweede dag in schoonheid af.

Het was deze zomer moeilijk om naast dEUS te kijken. Na eerder op Les Ardentes, het Cactusfestival en de Lokerse Feesten aan te treden, was hun show in Oudenaarde de laatste van hun Belgische tournee. Het was duidelijk dat velen de Antwerpse band nog snel een laatste keer aan het werk wilden zien voordat ze aan een nieuw album beginnen, want voor de eerste keer stond het aan het hoofdpodium afgeladen vol. En dat bleef de volle 100 minuten het geval.

Dat werd ook duidelijk toen de band na de overstuurde finale van ‘Bad Timing’ van het podium ging en het publiek om een toegift smeekte. Het beste moest dan ook nog komen: na het het uitzinnige ‘Theme From Turnpike’ zorgden toegift twee en drie – ‘Roses’ en ‘Suds & Soda’ – voor een lang kippenvelmoment, eentje dat ons nu al warm maakt voor dat nieuwe album dat in de steigers staat.

Johannes De Breuker