Everything Now, de nieuwe Arcade Fire: discoglitter, reggae en kukelende ellende

Is dit blad het laatste in de westerse wereld om zijn gedacht te zeggen over de nieuwe Arcade Fire? Mooi: kunnen Win Butler en de rest tenminste gerust zijn dat wij zeker zijn van ons stuk.

Het zou simpel moeten zijn, en toch snappen we er niks van. Overconsumptie is zinloos. Sociale media zijn helemaal niet sociaal. Internet bevat veel kul. Een blogbespreking die de eerste wil zijn, zit er meestal naast. Ziedaar de bevindingen van Arcade Fire, nadat het nochtans als uitgekookt geboekstaafde gezelschap ter research en aansluitende verspreiding van zijn nieuwe artistieke statement de contemporaine maatschappij kritisch in ogenschouw heeft genomen. Duh.

Dan maar heil in de muziek gezocht. Na het boekensteuntje Everything_Now (Continued), inderdaad continued aan het andere eind van de plaat, springt het échte titelnummer uit de luidsprekers: het inmiddels overbekende festijn van discoglitter en panfluitcamp dat de term ‘zomerhit’ verrassend genoeg even van zijn onwelriekende adem heeft verlost.

Nog verfrissender is de nerdy, op Talking Heads geënte funk van Signs of Life, als u Butler dat stukje pseudorap tenminste wil vergeven. Ook Creature Comfort, dat plots afslaat naar de mechanische new wave van voorganger Reflektor, verdient open armen.

Maar jongens, duiken we dan een diep dal in. Peter Pan komt hoekig en onaf over. Nog voor je kunt opvliegen over wat een stel bleke Canadezen in vredesnaam (alweer) met reggae aan moet, verandert Chemistry wel van koers, maar helaas om de lelijkste gitaren uit de eighties op te pikken.

Nog meer kukelende ellende bieden Infinite Content en Infinite_Content, pastiches op punk en country, net zo verwaarloosbaar als het blinde informatiegevreet dat erin aan de kaak gesteld wordt. Alleen Good God Damn kan er dankzij een soulrockend baslijntje nog mee door.

Net als op The Suburbs, waar vlak voor de uitgang nog Sprawl II (Mountains Beyond Mountains) stond te fonkelen, houdt Arcade Fire het beste voor het laatst. De donkere, pulserende elektrobluespop Put Your Money On Me had zonder afstootverschijnselen op Broken English van Marianne Faithfull gekund (alweer een alweer, want van We Exist op Reflektor kon hetzelfde worden gezegd). Ook het sluimerende We Don’t Deserve Love, waaraan Daniel Lanois een fraaie pedal steel doneert, is een deep cut die je alsnog doet twijfelen: misschien is dit Everything Now dan toch zo slecht nog niet?

Helaas: een zeven op dertien, voor dat rapport krijgt onze kroost alleen een aai over de bol als we weten dat ze haar best heeft gedaan.