Eindelijk breekt L’Or du Commun door: ‘Plots is alles wat van Brussel komt très cool in Parijs’

De AB richt het vizier dit voorjaar op de hiphopconnectie tussen Brussel en Parijs. Meer dan ooit zwaaien Ketjes immers de plak in de Franse hoofdstad. Ook L’Or du Commun, het drietal dat de carrière van Roméo Elvis lanceerde, breekt nu – eindelijk – uit.

Voor veel Brusselse rappers lag Parijs lange tijd behoorlijk ver. De grote broer uit het zuiden aaide doorgaans wat lacherig over de schattige bol van die lichtjes gekke Belgen. Met uitzondering van Stromae (en in een verder verleden Benny B, CNN, James Deano of Starflam) bleef de poort naar de lucratieve Franse afzetmarkt gesloten voor onze raptalenten. Tot 2016.

Het invloedrijke Franse muziekblad Les Inrocks plaatste Brusselaar Hamza toen in zijn lijst van artiesten om in het oog te houden. Persagentschap AFP focuste op de albums van Damso (Batterie faible), Caballero & JeanJass (Double hélice) en Roméo Elvis & Le Motel (Morale) om de Belgische schat aan talent te duiden. Al snel werd de term ‘hype’ gebezigd. De symbolische mokerslag volgde in de zomer van 2016 met de hitsingle Bruxelles arrive, waarin Caballero, JeanJass en Roméo Elvis het einde van het Franse hiphoprijk bezongen: ‘Tu vas finir au Père-Lachaise et pas moi / J’ai des sons qui te font perdre la tête / Ça fait: Bruxelles arrive, on est serrés dans une caisse.’

Roméo Elvis verkoopt ondertussen in Frankrijk de grootste zalen uit, Damso grossiert er in gouden en platina platen, Hamza mocht in Parijs recent mee het podium op met Drake, wiens voorprogramma hij verzorgde, en oudgedienden Veence Hanao, Krisy en Isha worden weer overal gevraagd.

Mee in die mars richting Parijs stappen Swing, Loxley en Primero, samen het Brusselse hiphopcollectief L’Or du Commun, dat als een van de grondleggers van de huidige hausse geldt: zonder L’Or du Commun geen Roméo Elvis, iets waarnaar die laatste zelf verwijst in zijn gastbijdrage voor het nummer 1000 degrées van de populaire Parijse rapper Lomepal: ‘Et j’en menais pas large avant que L’Or du Commun ne m’ait repéré.’

De broer van Angèle geldt als een onofficieel lid van L’ODC. Zo heeft hij bijdrages op elk van de drie ep’s die de groep al uitbracht en figureert hij in de clip van Vrai, de recentste single van debuutalbum Sapiens, dat eind vorig jaar uitkwam. In die clip laten Loxley, Swing, Primero en Roméo Elvis zich door anonieme handen de mond snoeren. ‘Geïnspireerd op de Japanse mythologie van de drie brave apen,’ legt Loxley uit, ‘de dove, de stille en de blinde. Elk van hen interpreteert de realiteit op zijn manier, maar ontsnappen doen ze niet. Ze moeten de realiteit machteloos ondergaan. Het dilemma tussen aanvaarden en strijden is een belangrijk thema op Sapiens. We wilden iets snediger en minder feestelijk uit de hoek komen dan in ons vroegere werk.’

L’Or du Commun timmert al sinds 2013 aan de weg. Vanuit hun thuisbasis Elsene zagen ze hoe hun copain Roméo plots groot werd in Frankrijk. Swing: ‘Daar kun je eigenlijk geen zinnige verklaring voor geven, al merk je dat hiphop in het algemeen meer aandacht krijgt dan pakweg tien jaar geleden. Dit is een zeer leuke periode om rapper uit het Brusselse te zijn. Door samen in Parijs rond te hangen en daar op ongeveer hetzelfde moment door te breken voelen wij ons als een kleine familie. C’est une chouette histoire là. Ze zien ons als het nieuwste snoepje in de winkel, plots wordt alles wat we doen als très cool beschouwd. Raar hoe het soms gaat: niet eens zo lang geleden werd er nog lacherig gedaan over de Belgische hiphop. Anderzijds vind ik die tendens wat cynisch, want ze toont aan hoe afhankelijk wij zijn van de smaak van de Fransen. Niet wij maken andere muziek, maar zíj vinden ons plots hip, waardoor we nu van het succes kunnen proeven.’

Wat Belgische hiphop in de meeste gevallen onderscheidt van de Franse is het gevoel voor humor en zelfrelativering – boven op het Brusselse vocabularium, waarbij pintjes naadloos kan rijmen op bitches. Loxley knikt: ‘Er is een verschil in mentaliteit. Belgen gebruiken meer absurdisme en zijn onbevangener in hun teksten.’ ‘Maar zelfs binnen Brussel heb je verschillende stromingen, vult Primero aan. ‘Krisy, Damso of Hamza brengen andere muziek – traditioneler – dan wij, Caballero, JeanJass en Roméo.’

En in Parijs spreken ze van rap belge, niet rap bruxellois, legt Swing uit, ‘ook al hebben ze het dan enkel over de Brusselaars. Er loopt nochtans genoeg talent rond in de rest van ons land. Dankzij de Niveau 4-avonden (die Couleur Café in 2016 lanceerde, met de bedoeling Frans- en Nederlandstalige hiphopacts te verenigen, nvdr.) leerden wij bijvoorbeeld The ColorGrey, Darrell Cole en Coely kennen, getalenteerde Vlamingen.’

Tegenwoordig lijkt het echter alsof Parijs dichter bij Brussel ligt dan Antwerpen of Gent. L’Or du Commun toert momenteel in Frankrijk en doet in het najaar Canada aan, maar shows op Vlaamse podia blijven een zeldzaamheid voor Waalse of Brusselse artiesten. Swing: ‘We denken dat we een tijd- en grenzeloze plaat hebben gemaakt. Het zou tof zijn als we met Sapiens ook in Vlaanderen kunnen doorbreken.’