Een van de sterkste debuten van dit jaar: ‘Space 1.8’ van de Brusselse harpiste Nala Sinephro

Nala Sinephro, een nieuwe ster aan het Belgische jazzfirmament, verzamelt onder meer Nubya Garcia en leden van Sons of Kemet en Ezra Collective op een debuut van grote klasse.

Als er één platenlabel is dat zijn stempel heeft gedrukt op de culturele emancipatie van de elektronische muziek, dan is het wel Warp. Opgericht in 1989 in Sheffield door een producer en twee platenboeren, werd het label de thuishaven van onder meer Aphex Twin, Boards of Canada, Autechre, Jamie Lidell en Squarepusher. En nu verlenen ze voor de eerste keer ook asiel aan een Belg: Nala Sinephro, een Brusselse met Caribische roots, 24 lentes jong en onderlegd in de pedaalharp.

In de bruisende jazzscene van haar huidige verblijfplaats Londen doet haar naam al langer de ronde. Eind 2019 werd Sinephro door The Guardian een mooie toekomst toegedicht, en nu met haar debuut Space 1.8 het heden is aangebroken, kunnen we alleen maar beamen: Warp heeft een raspaardje aan zijn stal toegevoegd. Dat Sinephro vaak met Alice Coltrane wordt vergeleken, hoeft niet te verbazen: vrouwelijke harpisten zijn eerder zeldzaam in de jazz, en Sinephro laat net als haar grote voorgangster haar inspiratie opborrelen vanuit transcendente meditatie. Bovendien houdt ze er evenzeer een gezonde fascinatie met de wonderen van het universum én helende frequenties op na.

Tot zover de gelijkenissen, want Space 1.8 is geheel en al Sinephro’s eigen kosmos. De zon komt op met Space 1, een tuin van Eden die zich uitstrekt van het Zoniënwoud tot de tropen van Martinique, waar de vogeltjes fluiten en Sinephro zich een weg door de brousse streelt en tokkelt. De rol van modulaire, analoge synths wordt groter in Space 2, waarop de tenorsax van James Mollison (Ezra Collective) en gitariste Shirley Tetteh bijdragen aan de gelukzalige roes. In Space 3 – synths nu diep in het rood – mept Sons of Kemet-drummer Eddie Hick zich in de kijker tijdens een extatische opflakkering. Enkel Space 6 doorbreekt nog eens het meditatieve traject, met diep pulserende drones die langzaam maar zeker een briesende sax verzwelgen.

Wanneer we aan het eind van de over zeventien minuten gespreide afzwaaier Space 8 zijn aanbeland, heeft Sinephro haar missie volbracht. We zitten niet meer tweehoog in Gent, maar ergens veel, veel verder. Space is the place, jazeker, op dit debuut van grote klasse.