Eefje de Visser ging in OLT Rivierenhof de coronacrisis te lijf met een concertfilm

© Athos Burez

Haar carrière zit al een poosje in een stroomversnelling: haar jongste plaat is uit bij een groot label en haar muziek wordt dezer dagen zelfs gesmaakt in landen waar ze geen Nederlands begrijpen. Eefje de Visser stond net op het punt aan een uitverkochte clubtour te beginnen. En toen kwam corona.

Na vier maanden oorverdovende stilte weer livemuziek: het is een fijn maar ook wat onwezenlijk gevoel. Een normaal festivalseizoen zit er nog niet in: massamanifestaties zijn in deze covid-tijden aan strenge regels onderworpen en blijven per definitie dus kleinschalig. Maar ondanks het virus dat ons maatschappelijke en culturele leven zo drastisch heeft ontwricht, proberen organisatoren, zij het dan met een zwaar getrimd programma, artiesten en publiek weer bij elkaar te brengen. Dat heel wat muziekliefhebbers snakken naar nieuwe concertervaringen, bleek alvast in het Antwerpse Rivierenhof, waar Eefje de Visser eindelijk nog eens het podium beklom en tegelijk haar nieuwe film kwam voorstellen. Weliswaar voor een gereduceerd aantal toeschouwers en met respect voor bubbels en social distancing, maar toch: in levende lijve.

Contrasten en tegenstellingen

De Nederlandse, tegenwoordig in Gent residerende zangeres moest de klus dit keer in haar eentje klaren, enkel met behulp van een elektrische gitaar. Dat is gek, want op Bitterzoet, haar onlangs verschenen vierde langspeler, valt nauwelijks nog een gitaar te bespeuren. Net als op het vier jaar oude Nachtlicht baadt de plaat in een moderne, elektronische productie en ligt de nadruk vooral op synths en geprogrammeerde beats. De sfeerrijke songs, ergens op het snijpunt van FKA Twigs en Boards of Canada, vormen de soundtrack bij een nachtelijke rit door de stad. De verhaaltjes ontrollen zich tegen een decor waar de ondergaande zon langzaam wordt overweldigd door de schemering.

Eefje de Visser ging in OLT Rivierenhof de coronacrisis te lijf met een concertfilm
© Illias Teirlinck

Bitterzoet staat in het teken van tegenstellingen en contrasten: weemoed versus euforie, dag versus nacht, individu versus massa, afstand versus nabijheid, romantisch versus pijnlijk, actief versus passief, dromerige soundscapes versus pulserende beats. Toch blijft Eefje de Vissers signatuur onmiskenbaar. Ze bedenkt nog steeds toegankelijke popsongs-met-inhoud, verpakt in geraffineerde arrangementen die tegelijk actueel en tijdloos aandoen. In haar vloeiende stream-of-consciousnessteksten is de klank van de woorden net zo belangrijk als de inhoud en dat leidt vaak tot verrassende regels, zoals ‘Ik zie mezelf zien’ of ‘Ik beet hard op mijn hart op het puntje van mijn tong’.

Eefje de Vissers signatuur blijft onmiskenbaar.

De Vissers solo-optreden in singer-songwritermodus was dus niet echt representatief voor waar de artieste momenteel voor staat. In Antwerpen diende ze zich aan als een indie-folkzangeres en speelde ze hoofdzakelijk liedjes uit Nachtlicht of uit haar negen jaar oude debuut De koek. In Wakker en Naast me verwees haar in reverb gedrenkte elektrische gitaar vaag naar The XX, maar tijdens Staan verhoogde het tempo en werd de sound grofkorreliger. Genoeg steunde op een machinale beat en naar abstractie neigende gitaarlijnen en tijdens Scheef kwam er nog een toefje elektronica bovenop. Wel sneu dat Eefje de Visser na een half uurtje al het laatste nummer aankondigde, al viel op dat een nieuwe song als Zwarte zon ook in een sobere, uitgeklede versie moeiteloos overeind bleef.

Live in de studio

Na de pauze kon het publiek kennis nemen van Bitterzoet-de-concertfilm, die de zangeres omschreef als ‘een droom die in vervulling ging’. Dit voorjaar zou ze, samen met haar band, normaal gezien haar nieuwe plaat voorstellen in een reeks uitverkochte clubs in Nederland en Vlaanderen, maar die plannen vielen om de bekende redenen in het water. Om haar nieuwe liveshow toch aan het publiek te kunnen tonen, besloot ze een cameraploeg uit te nodigen bij haar thuis in de Gentse Robot-studio, waar ze de plaat had opgenomen met de hulp van haar levensgezel en co-producer Pieterjan Coppejans. Samen met haar muzikanten speelde ze er de volledige set in ideale omstandigheden, zodat één en ander toch nog kon worden gedocumenteerd.

Eefje de Visser ging in OLT Rivierenhof de coronacrisis te lijf met een concertfilm
© Illias Teirlinck

Het voordeel was dat de band nu ook prachtig klinkende oude synths kon gebruiken die eigenlijk te zwaar of te kwetsbaar zijn om ze mee op tournee te nemen. Hoewel bij Bitterzoet het grootste gewicht op ijle of dansbare elektronica ligt, hanteert Eefje de Visser toch regelmatig een gitaar of een bas, terwijl Daan Schepers en Anelie de Vries het toetsenwerk voor hun rekening nemen. Opvallend is dat de artieste zich dit keer laat bijstaan door twee backingzangeressen met wie ze ook uitgekiende choreografietjes uitvoert.

Uiteraard komen de meeste nummers uit de jongste lp voorbij (in Groen klinkt De Visser zowaar als een jonge Joni Mitchell), maar in de voortreffelijke set is ook ruimte gelaten voor songs uit Nachtlicht, zoals Stof of Jong. Het rustpunt Ongeveer is zelf nog een overblijfsel uit Het is. Met de opbrengst van de film wil de chanteuse haar technisch werkloze crew en muzikanten financieel een hart onder de riem steken. Wel vreemd om de toeschouwers na afloop van iedere song op het scherm te horen juichen en applaudisseren, maar het geeft aan dat er in het Antwerpse openluchttheater aan sfeer zeker geen gebrek was. Zelfs de aanhoudende regen vermocht het niet een domper op de feestvreugde te zetten.

De setlist: Wakker / Naast me / Staan / Genoeg / Scheef / Zwarte zon.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content