Donker, rauw en primitief: bekijk in première de nieuwe clip van Charlotte Adigéry

Met de video van haar nieuwe single Paténipat sluit Charlotte Adigéry een boerenjaar af, en ook 2019 ziet er goed uit voor de Gentse. Onder eigen vlag brengt ze een nieuwe ep uit, als WWWater trekt ze met Neneh Cherry naar Australië. ‘Voor je het weet, word je een steriel ding.’

‘Zandoli pa té ni pat’, orakelt Charlotte Adigéry op haar nieuwe track, het soort nummer dat even gemakkelijk aan je trommelvlies als aan je dansbenen blijft plakken. Het creoolse zinnetje betekent – en we verzinnen dit niet – dat de gekko geen poten heeft, maar helaas voor het exotische beestje is het niet Adigéry’s dierenliefde die haar inspireerde. ‘Dat is een ezelsbruggetje om het ritme van de gwo ka te onthouden, een traditionele dans uit Guadeloupe en Martinique, de eilanden waar mijn ouders vandaan komen’, vertelt Adigéry.

Wellicht kent u de Gentse vooral als chanteuse van WWWater, het hippe elektrotrio dat ze met Boris ‘Hong Kong Dong’ Zeebroek en ex-Soulwaxdrummer Steve Slingeneyer bestiert. Het verschil tussen beiden is eenvoudig te horen, maar iets moeilijker uit te leggen.

‘In WWWater druk ik mijn emoties uit, het is bijna therapie voor mij. Onze sound is rauw, vuil, punky en dansbaar. Onder mijn eigen naam mag het muzikaal wat kalmer en wil ik vooral vertellen hoe ik naar de wereld kijk. Dan mag het bijvoorbeeld gaan over de popmuziek die mij beïnvloedt, de relatie van zwarte vrouwen met hun haar of sekstoerisme in Gambia’, legt Adigéry uit. Het verschil tussen in een rammelende racewagen door het landschap racen of er met een sportvliegtuigje over glijden, zeg maar.

Wat haar dan in de popscene van dit jaar heeft gefascineerd? ‘Artiesten als Yves Tumor en Dean Blunt vind ik fantastisch, zwarte mannen die enerzijds beïnvloed zijn door zwarte muziek, maar anderzijds ook heel indie klinken. Die gasten zijn dit jaar echt een stroming op zichzelf geworden.’ Maar ook haar roots blijven haar inspireren, en dat gaat verder dan één zinnetje. ‘In Martinique maak je muziek voor het moment, om het leven te vieren. Die spontaniteit heb ik van mijn mama meegekregen en zo wil ik nog steeds mijn muziek maken, ook al is er meer druk en meer ambitie.’

Sjamanistische technofuif

De clip van Paténipat, opgenomen in Parijs, zet een dansende Adigéry in het zinderende middenpunt van de actie, slechts verlicht door een massa kaarsen en voortgejaagd door een batterij goudkleurige luidsprekers. Om haar cirkelen de figuranten, bijna enkel gefilmd vanop de rug, als anonieme gelovigen die nog niet half de impact beseffen van het ritueel waaraan ze deelnemen. Kort samengevat: mocht u vlak voor de apocalyps een sjamanistische technofuif geven, dan heeft u bij dezen een moodboard.

‘Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Boris en ik zouden dansen tot we erbij neervielen. Van dat idee is vooral het rauwe en het primitieve overgebleven, waar regisseur Joaquim Bayle dan de rest rond heeft gecreëerd. De bewegingen komen heel naakt over, zelfs een beetje lelijk, en dat is exact wat we wilden doen. Het is geen kwestie van schoonheid, maar van expressie.’

Met Paténipat zet Charlotte Adigéry de laatste rechte lijn in naar Zandoli, de ep die ze in februari uitbrengt. Het kleinood werd geproducet door Stephen en David Dewaele, al vanaf het prille begin Adigéry’s mentoren, en voor het eerst ook uitgebracht onder de vlag van PIAS. Dat heeft volgens de artieste zelf één belangrijk gevolg. ‘Ik moet nog meer weten waarvoor ik sta en nog trouwer blijven aan mezelf. Ik ben de mensen die in mij geloven ontzettend dankbaar, maar hun inbreng komt wel pas na de muziek die Boris, Steve en ik maken. Wij moeten ons er goed bij voelen, anders lopen we het risico een generische act te worden. Voor je het weet, word je een steriel ding.’

De ep moet de vliegende start worden van wat -wellicht – weer een annus mirabilis gaat worden voor Adigéry. Niet alleen onder haar eigen naam breekt ze potten, ook WWWater gaat steeds harder. Er staan mooie concerten gepland – daarover later meer – er is belangstelling van heel wat coole buitenlandse labels – ook daarover later meer – en het trio trekt naar Australië, met en op vraag van R&B-queen Neneh Cherry, vertelt Adigéry trots, die dit jaar al Britse zalen mocht opwarmen voor Young Fathers. ‘Ik kijk nog het meest uit naar Mona Foma, het festival van Violent Femmes-bassist Brian Ritchie in Tasmanië waar we allebei spelen.’ Om u een idee te geven: Ritchie strikte ook onder anderen Courtney Barnett, Oneohtrix Point Never en Mulatu Astatke. Zeiden we al dat het hard ging voor Charlotte Adigéry?