Dit was dag één van Best Kept Secret: dreampop, millionaires en furieuze hiphop

© .
Stavros Kelepouris
Stavros Kelepouris Journalist Knack.be

Best Kept Secret is het festival dat de Belgische muziekliefhebber al lang in eigen land verdiende: grootse headliners, onontgonnen indieparels en fantastisch eten in een setting die de velden van Werchter en Kiewit goedkoop doet lijken.

Voor Belgen die Graspop links laten liggen, begint de festivalzomer in de Beekse Bergen van Hilvarenbeek. Na vier geslaagde edities is Best Kept Secret allang geen geheim meer voor de festivalganger, en al zeker niet voor de muziekliefhebber onder de Moerdijk. Van de 25.000 bezoekers komt volgens insiders zowat de helft uit Gent en omstreken afgezakt, wat maakt dat stroppendragers er weleens meer ex-lieven tegen het lijf lopen dan ze gehoopt hadden.

Dat is dan ook het enige waarover een mens hier te klagen heeft, want je krijgt er een ervaring die je in België niet gaat vinden. Eens binnen loop je langs een sprookjesachtig verlicht bos naar de camping waar je je tent langs de rand van het meer opzet. Aan de andere kant van het meer wacht een festivalterrein waar sushi-corners en haute dog-kramen het menu verzorgen en podia verschuild liggen achter alweer feeëriek uitziende stukjes bos. Om maar te zeggen: voor sfeer en gezelligheid een dikke tien. Al hebben we nog steeds onze vragen bij die karaoketent midden op het terrein.

‘Speciaal hval’

Spinvis
Spinvis© Alexander Populier

Dat het festival in zijn vijfde jaargang nog steeds op zoek is naar zijn sweet spot en zijn plekje tussen de Pinkpops, Pukkelpops en Werchters, draagt bij aan de charme. Zelfs met een affiche waar bovenaan Radiohead, Arcade Fire en Run The Jewels op prijken – drie van de meest gegeerde headliners van het moment – voelt Best Kept Secret nog steeds een beetje als een DIY-festival waar alles mogelijk is en waar alles vooral luchtig moet blijven. Spinvis die een DJ-set komt spelen? Moet kunnen, al valt wel snel op dat Erik de Jong beter op een gitaar pingelt dan dat hij beats in elkaar laat vloeien. Er werd gelukkig wel uitstekend gecaterd naar de smaak van het hippe indiepubliek van BKS: obscure discofunk wisselt flarden Vampire Weekend, Beach House en St. Vincent af, en ergens daartussen stanst Spinvis bonkende technobeats uit een sample van Donald Trump. Nee, die zagen we echt niet komen. In de namiddag zagen we Jenny Hval (‘een speciaal hval’, hoorden we iemand grappen) op het podium worstelen met iets dat nog het meest leek op aan elkaar gerijgde kippenborsten. Als u dat goor dan wel bizar vindt klinken: u begrijpt exact hoe we ons voelden.

Amber Arcades
Amber Arcades© GF

Ondanks de droomheadliners die het dit jaar te pakken kreeg, is Best Kept Secret nog steeds een festival dat vooral bezorgd is om de lagere rijen van de affiche. Ons parcours begint bij Amber Arcades, de band van de ravissante Annelore De Graef. Toen ze het podium betrad, vielen de twee stoere bonken voor ons meteen in katzwijm. De frêle fuzzrock die ze op plaat belichaamt maakte in de TWO plaats voor een zelfzekerder sound, ook al bleef die breekbaar en laid-back.

“Constant’s Dream” en “Right Now” baadden in weemoedige, dromerige fuzz, “Right Now” lonkte naar de zwoelste uitstapjes van Alvvays en Mazzy Star, en “I Will Follow” voerde je moeiteloos mee naar een Caraïbisch eiland. Dreampop is het handelsmerk van Amber Arcades, maar op de beste momenten werd de introverte shoegaze ingeruild voor wilde gitaarbraspartijen (“Come With Me”) of de broeierige elektronica van ‘Turning Light’, waarin ziedende post-punk en een four-to-the-flourdrum de spierballen van deze indieparel liet zien.

Zorgeloze indie zoals die alleen in New Jersey gemaakt wordt klinkt hier volwassener en meteen contemplatiever.

In hetzelfde segment van de zonovergoten droompop scheert Real Estate al sinds 2009 hoge toppen. Met “In Mind” leverde de band dit jaar zijn vierde album op acht jaar tijd af, en op Best Kept Secret valt op hoezeer de band geëvolueerd is. Zorgeloze indie zoals die alleen in New Jersey gemaakt wordt klinkt hier volwassener en meteen contemplatiever. Vooraan in de set verruimden “Stained Glass” en “Serve The Song”, allebei nieuwe nummers, de blik onmiddellijk naar alt-folk die pal tussen Wilco en Grandaddy parkeert.

De Amerikaanse oostkust loert nog steeds om de hoek, maar in de song is iets rusteloos gekropen, waardoor de ‘I don’t wanna die / Stay with me’ in “Crime” opeens klinkt als de existentiële twijfel van de prille dertiger die frontman Martin Courtney intussen is. Hoewel: net wanneer je denkt dat de fuzz opzij geschoven is voor dwingende americana, vliegt toch weer een bij Kurt Vile geleende gitaarflard voorbij, zoals in fan favourites “Green Aisles” en “Talking Backwards”.

Champagne

Van daar gaat het rechtstreeks naar de eetkraampjes. Wie Best Kept Secret niet kent, zou kunnen denken dat het om een foodtruckfestival gaat waar toevallig ook wat podia gezet zijn. Wim Ballieu staat er al jaren met zijn Balls and Glory, er zijn vegetarische burgers van rode bonen te krijgen, Belgische frieten staan er broederlijk naast een bakje ‘Zijpe Stijl’ of een Thaïse schotel. U snapt het, hipsters komen hier niet om van de honger. Extra voordeel: BKS zweert al jaren bij cashless betalingen, waardoor de prijs van het eten niet opgedreven wordt zodat je het kan betalen met eetbonnen van 3 euro.

Millionaire
Millionaire© Yvo Zels

Het bier is op een festival weliswaar altijd duur, maar Tim Vanhamel serveerde gratis en voor niets champagne. Een grand cru, die 12 jaar heeft liggen rijpen. Millionaire heeft dan wel erg lang stilgelegen, het heeft er wel voor gezorgd dat de terugkeer er een is door de grote poort. In het verleden durfden de alcohol en de drugs wel eens stokken in Millionaires wielen steken. Een concert was een dubbeltje op z’n kant, dansend op het slappe koord tussen gestoord gek en ongeïnteresseerd. Niks daarvan op deze nieuwe tour: Vanhamel laat de roesmiddelen naar het schijnt links liggen, en leeft hypergeconcentreerd naar zijn concerten toe.

Iedereen wil de band gezien hebben, en tot ver buiten de tent staan mensen te drummen om zo dicht mogelijk te raken. Ze hadden gelijk, want een betere versie van Queens Of The Stone Age krijg je dit jaar niet meer te horen. “Visa Running”, “Street Life Cherry”, “I’m Not Who you Think You Are”, “Love Has Eyes”, “Champagne”: Vanhamel en co draaiden de topsongs er aan een maniakale rotvaart door, als een band die nog maar net de neus aan het venster stak en nog alles te bewijzen had. Gitaren vliegen als loeiende sirenes rond je kop, de galm op de zanglijn doet Vanhamel als een bezetene klinken. ‘I’m on a high’ klonk het, en dat was helemaal waar: strakker hebben we Millionaire nooit geweten. Nu al een absoluut hoogtepunt van het festivalseizoen.

L-l-l-live from the garden

Run The Jewels
Run The Jewels© GF

De grootste waanzin was niettemin weggelegd voor Killer Mike en El-P die met Run The Jewels alternatieve hiphop serveren die ongenadig hard op je middenrif mikt maar terloops ook je woede om pakweg sociale ongelijkheid oppookt. RTJ is niks voor mietjes: furieuze elektronica en raps delen van begin tot eind de lakens uit, terwijl rondom je warme wietwalmen voor de contact high zorgen. De dwarse beats van openingsduo “Talk To Me” en “Legend Has It” zorgen voor de eerste extatische moshpits, maar “Call Ticketron” en “Blockbuster Part 1” doen de razende hiphop al vroeg omslaan in een catharsis. Voor de goede verstaander: we zijn op dat moment vier nummers ver, en Run The Jewels heeft de wei dan al platgespeeld.

De rest van de set dendert aan hetzelfde indrukwekkende tempo voort, al nemen Killer Mike en El-P tussendoor de vrijheid om de toeschouwers op het strand een geweten te schoppen. Over vrouwen die crowdsurfen: ‘They are not here to be felt up.’ Over het publiek: ‘You probably don’t know each other, but you are part of a community of people that run the jewels.’ Waarna een nauwelijks verholen toespeling op Donald Trump de inleiding wordt van “Lie, Cheat, Steal” (‘Lie, cheat, steal, kill, win, win – everybody’s doin’ it’). De kniesoren die Run The Jewels een vreemde keuze vonden naast Arcade Fire en Radiohead hebben hun lesje geleerd. ‘Take off your glasses, close your eyes and count to fuck’: Run The Jewels eiste en kreeg niks minder dan devotie. ‘Kumbaya, bitch!’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content