Deze band is koud, dansbaar en Belgisch: ‘Een bassist moet niet té veel willen doen’

Op de grens tussen zomer en najaar vinden we de nieuwe ep van Belgische indiebelofte Tin Fingers. Een babbel over Pitchfork, synthesizers en wandelen met een kater: ‘Ik mag van mijn mama niet kwaad zijn op de Humo.’

Eén cassette, Rooms on Rooms, en één verse ep, No Hero. Dat is de balans na vijf jaar Tin Fingers, de Antwerpse indiepopband rond Felix Machtelinckx. Wie de geschiedenis van de band kent, weet hoe dat komt: ze is niet snel tevreden. Tin Fingers 1.0 was een pure folkgroep, de tweede incarnatie was het Vlaamse antwoord op The War on Drugs. Vandaag maakt de band dansbare, onderkoelde indiepop met een vintagevibe en is er van de vorige versies geen spoor meer. ‘Onze vorige songs hebben we van YouTube gehaald’, zegt Machtelinckx. ‘Nu heeft iemand die de band ontdekt, meteen een helder beeld.’

Belangrijker dan de output zijn de adelbrieven. Hun releaseshow in Trix werd van de bar naar de Club verplaatst wegens grote belangstelling. Jasper ‘Faces On Tv’ Maekelberg, de hotste aller Vlaamse producers, zat aan de knoppen bij de opnames van hun ep, de hoes komt van de New Yorkse fotograaf Ben Zank. En o ja, Ann Demeulemeester ontwierp de outfits voor hun eerste clip Young Mother.

FELIX MACHTELINCKX: Ik vind dat visuele enorm belangrijk. In deze tijden hebben mensen heel vaak iets gezien voordat ze de muziek erachter hebben gehoord. Ik vind dat niet meteen een goede evolutie, voor mij blijft de muziek het belangrijkste. Maar het visuele aspect interesseert me wel. Het is leuk om dat erbij te nemen en daar ook in te groeien als band.

Wat is de rode draad die het hele visuele plaatje bij jullie doet kloppen?

MACHTELINCKX: De foto’s en video’s sluiten goed aan bij het kille en koude in onze muziek. Ze bevatten ook veel natuur. Het mysterieuze versus het alledaagse, dat is het zo’n beetje. Wij zijn allemaal graag in het groen. En dan een goed kampvuur erbij, wat moet je nog meer hebben?

Jullie brachten tien nummers in vijf jaar uit. Vinden jullie jezelf trage werkers?

MACHTELINCKX: Nee, we hebben net verschrikkelijk veel songs weggesmeten in de zoektocht naar onze sound. Deze ep was daarvoor echt nodig, maar na alle omzwervingen spelen we nu hoe we willen spelen.

Jij en gitarist Quinten De Cuyper zijn geschoolde muzikanten, de rest van de band niet. Hoe beïnvloedt dat de verhoudingen binnen de band?

MACHTELINCKX: Wat ik tijdens mijn studies heb geleerd (Machtelinckx studeerde jazz en kleinkunst, nvdr.), laat ik tijdens het songwriten wel los. Meer zelfs, ik denk dat ik net een afkeer heb ontwikkeld voor het schrijven van klassieke nummers, omdat ik het zo vaak op school heb moeten doen.

Dat onze drummer en bassist autodidact zijn, vind ik net goed. Het is vaak beter dat de ritmesectie voluit vanuit de feel speelt dan dat een bassist te veel wil doen (lacht).

Jullie eerste release was een cassette en jullie spelen met synthesizers die al enkele decennia op de teller hebben staan.. Is Tin Fingers een nostalgische band?

MACHTELINCKX: Niet per se, ik heb alleszins nooit het doel gehad een eightiesband op te richten. Ik vind ook niet dat we zo oud klinken, al ben ik wel blij als onze muziek een nostalgisch gevoel opwekt. Dat is iets heel moois, dat je bijna tranen in de ogen krijgt bij songs van vroeger.

Hoe staat het intussen met jullie synthverslaving?

MACHTELINCKX: (lacht) Die is alleszins niet gebeterd. Wanneer Quinten en Mickey (Michaël Lamiroy, toetsenist, nvdr.) over synths praten, zien we onze lieven denken: de nerds zijn daar weer. Dan sturen we elkaar tutorials door of struinen we rond op repair-sites.

Ik vind een synth openvijzen sowieso heel impressionant, omdat ik niks begrijp van de elektronica die erachter zit. Het lijkt wel op een superkleine stad! Onlangs ging onze Oberheim kapot, om de zes noten ging er iets mis. Op een hele enge Russische site hebben we dan een chip gekocht uit de jaren tachtig van 250 euro. Het is nog steeds mijn lievelingssynth, maar hij is te onbetrouwbaar om live mee te kunnen spelen.

Uit het nummer Swim onthoud ik I’d prefer to stay dry. Opvallend voor een band die al twee keer van genre is veranderd en dus wél durft te zwemmen in onbekende wateren.

MACHTELINCKX: Soms moet niet alles zo spectaculair zijn, soms volstaat een schone wandeling. (denkt na) Ik heb ooit op nieuwjaarsdag twee uur gewandeld in Frankrijk, met de hardste kater ooit in het zuiden van Frankrijk. Het was een magische wandeling. De beste tijd van mijn leven.

Da’s nu stom, maar ik ben de vraag totaal vergeten. Wat was het ook alweer?

Die tekstregel in Swim.

MACHTELINCKX: Nee, wat die tekst betreft, dat gaat letterlijk over een gast die niet wil gaan zwemmen met zijn vrienden. Jij mag daar een metafoor van maken.

Ik schrijf heel beeldend. Voor we een nummer live inzetten, roep ik het beeld van die song op. Ik zit dan ín de song en ben een personage dat die dingen zegt in de wereld die ik oproep. Iedereen die ernaar luistert, mag zo vrij associëren als hij wil.

Een jurylid van Humo’s Rock Rally omschreef jullie sound als Pitchforkmuziek, naar de invloedrijke Amerikaanse muziekblog. Enig idee wat hij daarmee bedoelde?

MACHTELINCKX: Ik beschouw dat alleszins als een compliment. Als muzikant ben ik niet zo’n grote fan van Pitchfork. Het blijft dat ene heel grote ding waar écht nieuwe bands nauwelijks wat in de pap te brokken hebben, enkel misschien als ze er veel geld tegenaan smijten. Als muziekliefhebber waardeer ik het wel. Ik leer vaak goede artiesten kennen door hun livesessies en ben ook al naar het Pitchforkfestival in Parijs geweest.

Maar aan wat moet muziek voldoen om Pitchforkmuziek te zijn?

MACHTELINCKX: Geen idee.

Misschien kan een ander citaat uit de juryrapporten helpen: ‘Tin Fingers klinkt te slim en dus te saai.’

MACHTELINCKX: Ik denk dat Humo onze vibe niet zo goed heeft begrepen. Maar ik mag van mijn mama niet kwaad zijn op de Humo. Je hoeft niet altijd kwaad te worden, zegt, en ze heeft gelijk. Maar de Humo, ’t zal niet snel mijn ding worden.