‘De Tijdloze mist niet alleen vrouwen, maar ook kleur’

Na de oproep van RoSa vzw om meer vrouwen in de eindejaarslijst van Studio Brussel te stemmen, pleit Knack Focus-muziekredacteur Jonas Boel voor wat meer etnische diversiteit in De Tijdloze. ‘Zonder de blues, rhythm-and-blues en soul hadden al die Beatles, Rolling Stones, Led Zeppelins, Pink Floyds en Bowies nooit hun eerste gitaar ter hand genomen.’

Donderdag lanceerde RoSa, de vzw die zich inzet voor gendergelijkheid, een oproep om meer vrouwen in De Tijdloze van Studio Brussel te stemmen. Nooit meer een #Tietloze, luidt het. Een prima iniatief, want het is droef gesteld met het oestrogeen in de ultieme klassiekerslijst van de nationale zender.

Drie door dames gezongen songs op honderd, dat is ronduit beschamend. Enkel Stevie Nicks en Christine McVie van Fleetwood Mac, op #36 met Dreams, en Sinead O’Connor, op #48 met Troy, slaagden er in 2017 in om de mannelijke hegemonie te doorbreken. Dat kan uiteraard veel beter.

Ter inspiratie stelde de vzw op Spotify een lijst samen van meer dan 500 ‘vrouwelijke’ songs, en roept ze iedereen op om massaal het symbolische Respect van Aretha Franklin de lijst in te stemmen. Het zou een mooi gebaar zijn, vier maanden na het overlijden van de ultieme queen of soul.

De afwezigheid van Franklin – denk ook eens aan (You Make Me Feel Like) A Natural Woman, I Say A Little Prayer, en Do Right Woman – Do Right Man – legt echter nog een ander pijnpunt in de Tijdloze bloot: kleur. De Tijdloze blijkt niet alleen een mannenbastion te zijn, het is ook nog eens een blank mannenbastion!

In de lijst van 2017 vinden we op nummer 34 Prince met Purple Rain, en op 54 staat All Along The Watchtower van Jimi Hendrix. Rage Against The Machine (op 25 met Killing In The Name) tellen we ook mee, gezien verschillende leden van gemengde afkomst zijn. Maar daar houdt het op, wat betreft artiesten met een niet-blanke huid. En dat is ronduit belachelijk.

Ten eerste, wie zijn muziekgeschiedenis ook maar een beetje kent, kan niet om de impact van Afro-Amerikaanse artiesten heen. Zonder de blues, rhythm-and-blues en soul hadden al die Beatles, Rolling Stones, Led Zeppelins, Pink Floyds en Bowies nooit hun eerste gitaar ter hand genomen. Zo simpel is het. Mocht u dat oudeventenpraat vinden, vraagt u zich dan eens af waar de soul in de Tijdloze zit. Waar zijn de funk, de rap en de r&b?

Behalve Aretha Franklin, waar zijn James Brown, Stevie Wonder, Otis Redding, Marvin Gaye, en Nina Simone? Is de afwezigheid van iconen als Michael Jackson en Bob Marley geen regelrechte schande? En mogen we de hits van Destiny’s Child, 2Pac, Dr. Dre, Lauryn Hill, Kelis, Outkast, en Missy Elliott, niet stilaan als tijdloze klassiekers beschouwen? Waarom ontbreken nieuwe reuzen als Kendrick Lamar, Pharrell Williams, Beyoncé, Kanye West, Drake, Frank Ocean en Rihanna?

Hiphop, hedendaagse r&b en andere aan soul en funk verwante genres zijn de voorbije jaren uitgegroeid tot dé dominante stroming binnen de popmuziek. De Tijdloze zou daar best wat meer een afspiegeling van mogen – moeten! – zijn. Of het nu ’60, ’70, ’80, ’90 of ’00 is, de muziekgeschiedenis is in al die decennia gekleurd door meer dan vijftig tinten wit, bruin, en zwart.

Misschien moet de StuBru-luisteraar niet alleen met het hart of het hoofd, maar ook met de heupen stemmen? Want wie goed kijkt naar voorgaande namen – of hieronder door onze playlist grasduint – zal het meteen zien: een meer divers gekleurde lijst is ook een meer vrouwelijke en meer dansbare lijst. Tijd voor de Tijdloze om mee te gaan met z’n tijd – niet meer tietloos en nooit meer kleurloos! Get on up, and get involved.