De rebel in U.S. Girls: ‘Wat gaan ze doen, de dag dat we allemaal stoppen met belastingen te betalen?’

Vlak nadat een man er met een bestelwagen voetgangers had neergemaaid, belden we met U.S. Girl Meg Remy in Toronto, over In a Poem Unlimited (een van de platen van het voorjaar, vol hitsige funk en vergulde pop) en over de charmeurs op het politieke schouwtoneel. ‘Het liefst van al zou ik de hele boel afbranden.’

Wanneer we Meg Remy van U.S. Girls – lang een soloproject, tegenwoordig een band – spreken, is het nog geen 24 uur geleden dat Alek Minassian met een bestelwagen tien mensen doodde in de straten van Toronto, Remy’s geadopteerde thuisstad. ‘Er hangt een vreemde sfeer in de stad’, zegt ze. ‘Het plaatselijke hockeyteam heeft gisteren zijn wedstrijd in de play-offs gewonnen, dus schipperen veel mensen tussen blijdschap en totale shock of verdriet. It’s a Jekyll & Hyde kinda atmosphere.’

Dat de dader in Toronto een psychisch getroebleerde ziel blijkt te zijn, vindt Remy een teken des tijds. ‘Hoeveel van die aanvallen met wagens zijn er niet geweest de laatste tijd? In Duitsland onlangs nog, daarvoor in New York, in Engeland, in Zweden… De aandacht die de media aan zulke incidenten én de daders schenken, zorgt er volgens mij alleen maar voor dat er nog meer zullen volgen. Onbewust of bewust willen zulke labiele mensen ook hun fifteen minutes of fame. Andy Warhols voorspelling is op een akelige manier waarheid geworden.’

Je woont nu een jaar of zeven in Canada. Is je perspectief op je thuisland, de Verenigde Staten, veel veranderd?

Meg Remy: Mijn perspectief op de hele wéreld is veranderd. Kijk, ik ben best dankbaar, want ik geniet in Canada van een goede gezondheidszorg en een degelijke sociale zekerheid. De mensen zijn hier in het algemeen iets ruimdenkender en tolerant. Maar toch kan ik enkel besluiten dat het allemaal niet zó veel uitmaakt: we’re fucked everywhere. Ook Canada is een natie die gebouwd is op gestolen land, ook hier zijn honderden culturen weggevaagd, ten voordele van agressieve inwijkelingen.

In de song M.A.H, oftwel Mad as Hell, neem je Barack Obama onder vuur, omdat die als president niet zo zuiver op de graat was als velen willen geloven. Zou je hetzelfde schrijven over Canadees premier Justin Trudeau?

Remy: Sterker nog, het was Trudeaus verkiezing die me ertoe aanzette die song te schrijven. Obama, Trudeau, Macron, het is telkens hetzelfde liedje. Jong, eloquent, hip, maar nooit waren er meer aanvallen met drones dan onder Obama. Ook hij sloot wapendeals met Saoedi-Arabië. En Trudeau is evengoed een gecontesteerde oliepijpleiding aan het bouwen. Hij reikte de autochtone volkeren van Canada de hand, maar wil enkel praten onder zijn eigen, strikte voorwaarden. Hun imago is niet meer dan dat: een façade. Alles is show.

Politici als popsterren?

Remy: Inderdaad, politiek is pure pop geworden. Het systeem is kapot, maar bij gebrek aan alternatief gaan we er maar in mee. Ofwel zijn het breed lachende charmeurs, onze politici, ofwel oude blanke mannen. En zolang we ermee akkoord gaan dat ze op onze kosten hun kunstjes opvoeren, zal er niks veranderen. (fel) Wat gaan ze doen, de dag dat we allemaal stoppen met belastingen te betalen? (lacht) Sorry, ik laat me meeslepen. Het liefst van al zou ik het hele boeltje afbranden.

Als politiek pop is, dan pop ook soms politiek. In a Poem Unlimited lijkt soms wel een pamflet voor de #metoo-beweging, maar het is ook een uitgesproken sexy, verleidelijke plaat. Alleen al de opener, Velvet 4 Sale, met die geile hijggeluidjes in het begin.

Remy: Is het hijgen of is het buiten adem zijn? De lijn tussen angst en seks is hier dun. Hoor je iemand die op straat achtervolgd werd en buiten adem is, of iemand in een reclamespot voor Victoria’s Secret? Hangt ervan af in welke state of mind je zit, zeker? (lacht)

In Pearly Gates laat Sint-Pieter zich verleiden door een vrouw die de hemel binnen wil. Stoute heilige!

Remy: En stoute vrouw! Wie neukt er zich nu voorbij de hemelpoort? Er zijn twee kanten aan elke situatie. Kijk, wij vrouwen wijzen snel naar de man, omdat het ons goed uitkomt. Maar waarom zoeken we tegelijk zo veel bevestiging van mannen? Waarom gaan we zo vaak in competitie met andere vrouwen? Díe vragen moeten we ons ook stellen. Flatterend is het niet, maar we hebben toch wel zélf controle over ons gedrag, zeker? We have to be real with ourselves – en intussen moeten we blijven strijden tegen het patriarchaat, dat spreekt voor zich.

In sommige songs doe je je aan Debbie Harry van Blondie denken. Zij was tegelijk sekssymbool en ‘sterke vrouw’ die vrij agressieve, provocatieve teksten schreef. Is er nog plaats voor zulke figuren nu de nieuwe preutsheid almaar meer opgang maakt?

Remy: Ik vraag me vooral af hoeveel Blondie-fans begrepen hoe subversief Debbie Harry wel was? In hoeverre ze beseften dat ze de genderrollen omdraaide? She was flipping the script. Het is tegenwoordig moeilijk nog subversief te zijn. Je moet er hard voor werken, want niks is nog choquerend. Debbie Harry was bovendien geen kind meer toen Blondie doorbrak, maar al de dertig voorbij. Dát zou tegenwoordig choquerend zijn! (lacht)