‘De naam Britney Spears viel regelmatig’: Liesa Van der Aa over haar popplaat die geen popplaat is

Liesa Van der Aa bekeert zich op haar nieuwe album Easy Alice tot de pop en de funk. Of het scheelt toch niet veel: ‘Het mocht deze keer wat lichter, maar dat is niet helemaal gelukt.’

De laatste keer dat Liesa Van der Aa in dit blad haar muziek mocht aanprijzen, was eind november 2014. Ze presenteerde toen The Weighing of the Heart, een multimediaal podiumspektakel en een veelzijdige driedubbele plaat waar – 42 koppig koor incluis – zo’n zestig man aan had meegewerkt. De titel verwijst naar een oud-Egyptisch ritueel waarbij het hart van een overledene in de ‘Hal van de Waarheid’ afgewogen wordt tegenover een veer. Veel hooi voor één vork, maar daar was het de voortdurend tussen vele disciplines manoeuvrerende Van der Aa (ze zingt, speelt viool maar is evenzeer actief in theater, film en op televisie, voor en achter de schermen: u zag haar onder meer in De dag, Cordon en Zingaburia, u hoorde haar soundtrack in Cargo) om te doen.

Een kleine maar aangename verrassing: op Easy Alice heeft Van der Aa de polyfone koorzangen en dissonante elektronica ingeruild voor hitsige funk en kromme r&b. Een popplaat, zowaar, of toch bijna: bij nader inzien dwalen ook op Easy Alice vele personages met vele gezichten en tongen rond. En er blijkt een pseudopornografisch kortfilmluik bij te horen, een ‘manifest’ zelfs over thema’s als schuld, afzondering, schizofrenie en de drang naar onthechting. Wat als vanzelf, bij een chocoladecappuccino in de buurt van Antwerpen-Centraal, tot de eerste welgemeende vraag leidt:

Alles goed, Liesa?

Liesa Van der Aa: Goede vraag. (lacht)

Easy Alice gaat, in tegenstelling tot je vorige album, voor dansbare pop, maar onderhuids blijkt je artistieke schizofrenie vrolijk verder te woekeren.

Van der Aa: Pop, is dat zo? Oké dan. Andere mensen zeggen me dat het een aartsmoeilijke plaat is, wat dat ook moge betekenen. (blaast) Ik vind ‘moeilijk’ een saai woord.

Houden we het dan op ‘makkelijker dan de vorige’?

Van der Aa: The Weighing of the Heart was een soort ochtendmonster, en Easy Alice is meer een avonddier, ja. Groovy, daar had ik zin in. En ik wilde plezier maken.

‘A skeleton girl in a bodybuilders world’, zing je in de titeltrack. Is Easy Alice een soort alter ego?

Van der Aa: Zeker en vast. Maar het is ook de titel van een pornofilm uit de jaren zeventig, en het is ook Alice uit Disneys Alice in Wonderland. Dingen die ik samen met heel wat ander bronmateriaal op een organische manier aan elkaar gelinkt heb. Onder andere door me deels te verschuilen achter een personage. Dat hielp me om weg te blijven van dagboekachtige, persoonlijke teksten. Nu, dat zijn ze eigenlijk nog, maar minder letterlijk. Ze zijn meer als een psychedelische soep.

Muzikaal deed het me meteen denken aan funky vrijbuiters als Dirty Projectors en Tune-Yards, maar toen zag ik Britney Spears en Eminem in de bio staan, naast Franz Kafka en Pier Paolo Pasolini.

Van der Aa: De naam Britney viel regelmatig toen we de plaat opnamen. Zonder angst of oordeel, want zulke muzikanten wilde ik voor deze plaat: mensen met een open geest die begrijpen wat ik bedoel wanneer ik met termen als ‘elektronische ponybloemen’ begin te strooien. (lacht) Die heb ik gevonden in Lander Gyselinck, Dries Laheye (allebei van Stuff, nvdr.), Niels Broos en Elisabeth De Loore. Muzikanten die klankmatig duidelijk hun stempel kunnen drukken, en dat geweldig gedaan hebben vorige zomer, allemaal in shorts in de studio. (lacht) Het was Lander die met Kafka kwam aanzetten. Ik giet volgens hem ‘kafkaiaanse problemen in een romige, kleurige saus’. Dat vond ik een goeie. Maar Pasolini heeft een grotere rol gespeeld, en dan vooral zijn onvoltooide Olie, zijn laatste, grote werk voor hij vermoord werd. Dat is een complex, duister en ook wel extreem vies boek over een man die in twee personages wordt gesplitst, van wie eentje met een gigantische seksverslaving. Beiden veranderen ook in een vrouw en worden dan weer één man. Olie gaat vooral over verschillende staten van zijn.

‘No one can fuck with the man inside me’, zing je ergens.

Van der Aa: Dat ben ik die met de taal van hiphop speel. Het is een knipoog, stoer en baldadig, in contrast met zwakte en fragiliteit.

Er hoort een kortfilm bij de plaat, waar Baloji aan meegewerkt heeft. Hoe kwam je bij hem terecht?

Van der Aa: Ik heb Baloji leren kennen toen hij in 2018 bij de Ensors de prijs voor beste soundtrack moest overhandigen. En toen wilde ik die award plots heel graag winnen (Van der Aa was dat jaar genomineerd voor Cargo, nvdr.), want ik was keihard fan van zijn vroegere groep Starflam. (lacht) Hij had de voorstelling van The Weighing of the Heart ooit gezien, bleek ook fan van mij en was helemaal mee met deze nieuwe plaat. Dus heeft hij me voor de film ideeën aangereikt, tips and tricks die ik zomaar mocht stelen.

Korte synopsis?

Van der Aa: Het is een narcistische kortfilm, een monologue intérieur, gebaseerd op uit hun context gehaalde interviews met onder meer Grace Jones, David Bowie, Leonard Cohen en Prince, verdeeld in zes hoofdstukken en zes personages uit Alice in Wonderland, zoals het witte konijn, de Mad Hatter, Alice zelf, die purperen kat, enzoverder. En al die personages speel ik zelf.

Ik begin de schizofrenie-insteek te snappen, nu nog die drang naar onthechting. Je neemt regelmatig sociale media in het vizier op Easy Alice. In IJstijd vergelijk je de duimpjes van Facebook – ‘als een paaltje de lucht in’ – met porno.

Van der Aa: Een tijd geleden mocht ik voor een voorstelling van Olympique Dramatique – Angels in America – de soundtrack maken. Er zaten nogal veel seksscènes in dat stuk, en ik stelde voor om die te verklanken. Want het is toch een heel gedoe, acteurs zien vrijen in het theater. Dus heb ik me enkele weken verdiept in pornosamples en al die geluiden muzikaal – via koortjes en zo – geïnterpreteerd. Gekreun, gehijg, eindeloze orgasmes: uiteindelijk is het ook maar pure vorm, besefte ik, zodat het uiteindelijk niks meer is. Grappig, raar en hol tegelijk. Ocharmen de mensen die denken dat als het zo klinkt het goed en echt is.

En de link met sociale media is?

Van der Aa: Het systeemmatige, de overdadige input. Dat digitale canvas waarop we onszelf tonen, waar ik het moeilijk mee heb, in een wereld die zo al moeilijk genoeg is om in rond te wandelen. Anderzijds, terwijl ik dat zeg, denk ik: waarom beweeg ik me dan in zoveel verschillende domeinen? (lacht) Maar dan komen we bij psychoanalyse terecht…

Laten we het vooral niet moeilijker maken, je was net zo goed bezig.

Van der Aa: Ja, toch?! Had ik eigenlijk al geantwoord op je eerste vraag?

Niet echt.

Van der Aa: Wel, bij een interview voor mijn volgende plaat hoop ik dat je zegt: ‘Hèhè, ik heb niet zoveel vragen. Goed gedaan, Liesa, toffe plaat! Was het leuk om ze te maken? En hebben jullie lekker gekookt in de studio?’