De Kommeniste brengen hun cultplaat opnieuw uit: ‘Het publiek vond ons beter dan Joy Division’

Iets meer dan veertig jaar na dato brengen De Kommeniste, de Antwerpse band die van 1978 tot 1980 een cultstatus verwierf met wilde concerten en nummers over stinken naar look, hun enige langspeler 1000 titels opnieuw op vinyl uit.

Bob Campenaerts (drummer): Er was al jaren interesse in een heruitgave. 1000 titels is een van de weinige Belgische platen die nog niet gedigitaliseerd waren, waardoor veel mensen onze muziek nog nooit hebben gehoord. Maar het leek nooit het juiste moment en het was ook niet zo evident. Onze zanger Marc Meulemans (later ook grafisch vormgever, onder andere voor dEUS en A.F. Vandevorst, nvdr.) is in 2007 overleden en zijn naamgenoot, gitarist Mark Meulemans, woont al jaren in Turkije. De veertigste verjaardag van de plaat in 2020 leek ons wél het geschikte moment. En toen kwam corona en liepen we vertraging op. (lacht) Maar goed, beter laat dan nooit.

Krijgt elk van de duizend exemplaren opnieuw een eigen titel, net zoals in 1980?

Campenaerts: Nee. We hebben dat overwogen, maar dan worden de duizend originele exemplaren minder cult. Op deze manier blijven dat de echte collector’s items. Bovendien is het veel werk om voor elk exemplaar een andere titel te verzinnen. (lacht)

Voor een origineel exemplaar van 1000 titels tel je intussen 350 euro neer op Discogs.

Campenaerts: Ik heb lang in de muziekwereld gewerkt, en ik denk dat ik intussen bijna iedereen met een exemplaar ben tegengekomen. Al heb ik via via vernomen dat er iemand zeventien stuks bezit. Blijkbaar maakt die er een sport van om alle exemplaren uit Nederland over te kopen, omdat hij vindt dat alle 1000 titels in België moeten blijven. (lacht) Ik heb de voorbije weken heel wat bezorgde berichtjes gekregen van mensen die bang waren dat ze geen heruitgave zouden vastkrijgen. Het is in ieder geval duidelijk dat 1000 titels mensen heeft geraakt. Ik heb nadien in andere bands gespeeld, waaronder het veel populairdere Pitti Polak, maar ik word steevast aangesproken als Bob van De Kommeniste.

Wat maakt 1000 titels zo cult?

Campenaerts: De plaat heeft iets losgemaakt. Ze is muzikaal en technisch interessant, de teksten hebben dubbele bodems, er zit veel humor, woede en onmacht in. Journalist Peter Mijlemans schreef enkele jaren geleden zelfs dat 1000 titels Vlaams erfgoed moet worden. Ik moet toegeven dat ik zelf ook aangenaam verrast was toen ik de plaat na twintig jaar nog eens beluisterde. Ik wist niet dat wij zo goed waren. (lacht) In zekere zin klinkt ze nu zelfs nog frisser dan toen.

Klopt het dat jullie eigenlijk al gesplit waren toen 1000 titels verscheen?

Campenaerts: (knikt) We hadden niet de makkelijkste karakters en werkten heel intensief samen. Dat was niet altijd even gezellig. Tijdens een repetitie liet bassist Herman Tallein plots vallen dat hij wilde stoppen. We zijn dan maar een pint gaan pakken op de Groenplaats en onze afscheidsbrief beginnen te schrijven. Ik heb moeten aandringen om 1000 titels toch nog op te nemen. Gelukkig, want anders zou er niks meer overgebleven zijn van De Kommeniste. We hebben een kamer in het jachtpaviljoen naast de Schelde als studio ingericht en drie weken lang opgenomen. Zonder budget, maar in een heel ontspannen sfeer.

Jullie concerten gingen er naar verluidt minder ontspannen aan toe.

Campenaerts: Veel herinner ik me er niet meer van, maar we waren redelijk wild. We traden destijds geregeld op met De Kreuners en Herman grapte weleens dat zij hun hele leven hetzelfde optreden gaven. Bij ons was elk concert compleet anders. Misschien zijn De Kreuners daarom zo bekend geworden, en zijn wij altijd underground gebleven. Walter Grootaers heeft later zelf gezegd dat we te veel vergden van ons publiek.

Het meest iconische optreden van De Kommeniste was ongetwijfeld het voorprogramma van Joy Division in de Antwerpse King Kong, een maand voor de split.

Campenaerts: Achteraf is dat inderdaad een mythisch optreden geworden, maar op het moment zelf was ik eerlijk gezegd niet onder de indruk. De meeste aanwezigen vonden ons beter. (lacht) Niet dat ik afbreuk wil doen aan het talent van Joy Division, maar die gasten waren niet zo happy. De organisator was tijdens het affiches plakken opgepakt en de politie had al zijn affiches in beslag genomen, waardoor er amper volk was. Zeventig verkochte tickets, en een aantal mensen dat gratis binnen was geraakt. Ze hebben ons in het voorprogramma gezet om toch nog wat volk te lokken. Na dat optreden hebben we samen wat verbroederd aan de toog, maar dat was het dan. Het enige wat nog overblijft van die avond is een toegangsticket dat een Antwerpenaar ingelijst aan de muur heeft hangen. Maar ik kan er toch maar mooi mee uitpakken dat ik in het voorprogramma van Joy Division heb gestaan.