De experimentele r&b van Velvet Negroni: ‘Speel niet te veel Guitar Hero, of je eindigt als Sting’

Hij werkte mee aan de nieuwe Bon Iver en Kanye West gebruikte een van zijn hooks: Velvet Negroni is een laatbloeier, maar er zit schot in zijn inhaalrace.

Jeremy Nutzman, zoals Velvet Negroni echt heet, groeide als adoptiekind op in een blank, streng evangelisch gezin waar alle niet-religieuze muziek uit den boze was. Zijn moeder onderrichtte hem wel met strakke hand in klassieke piano. Pas aan het eind van de middelbare school wist hij het religieuze juk af te werpen en dook hij gulzig in het leven. Zijn inhaalrace aan de hand van muziek, drank en drugs leidde via een keur obscure groepjes naar een cocktailbar in Austin, waar hij het idee voor Velvet Negroni kreeg.

Althans, zo wil de overlevering het. Veel eerstehands informatie over hem zweeft er niet rond op het internet. Hij heeft zelfs geen Wikipedia-pagina.

Velvet Negroni: Klopt, ja. Maar is het niet de bedoeling dat ánderen daar het initiatief toe nemen? Of word ik echt geacht zelf zo’n pagina te maken? (lacht) Dat verhaal van een dure cocktail die de inspiratie voor mijn artiestennaam zou zijn, klopt trouwens maar half. Ik héb wel eens een negroni (een Italiaanse cocktail op basis van gin, vermout, en Campari, nvdr.) gedronken, maar waar de ‘velvet’ vandaag komt, weet ik eigenlijk niet meer. (grijnst) Er zijn sinds de release van mijn debuutalbum twee jaar geleden wel al twee bars waar een velvet negroni effectief op het menu staat, eentje in New York en eentje in Minneapolis.

Jouw thuisstad en die van Prince zaliger. Hoe belangrijk is hij muzikaal voor jou?

Velvet Negroni: Totaal niet, eerlijk gezegd. Hij is nooit een icoon voor mij geweest, omdat ik zijn muziek nooit gekend heb toen ik opgroeide. De nostalgiefactor speelt bij mij niet. Ik was al 22 toen ik voor het eerst bewust naar een van zijn platen geluisterd heb: Purple Rain, een meesterwerk. Darling Nikki was meteen mijn favoriete nummer. Yeah, the most nasty one. (grinnikt)

Recent verscheen je tweede album Neon Brown op 4AD, een huis met geschiedenis. Met welke artiesten op dat label voel je je verwant?

Velvet Negroni: Iemand als Ariel Pink. Grimes. Ik heb hen nog nooit ontmoet, maar het lijken me beiden artiesten met een rock-‘n-roll- en punkattitude. Ze doen wat ze willen. Ze menen wat ze zeggen, en ze zeggen wat ze menen. Raw dogs, zoals ik zulke mensen noem.

Wat vind je ervan dat je nogal consequent in het hoekje ‘r&b’ gezet wordt?

Velvet Negroni: Ik doe dat zelf ook, bij Uber-chauffeurs vooral. Wanneer ze horen dat ik muziek maak, is mijn antwoord op de vraag ‘en wat voor muziek?’ steevast ‘experimentele r&b’. Geen idee of ze snappen wat ik daarmee bedoel, maar de meesten lijken nogal onder indruk, dus het moet íéts zijn. (lacht)

Is het, achteraf bekeken, een vloek of een zegen geweest dat je bent opgegroeid zonder popmuziek?

Velvet Negroni: Moeilijke vraag, maar dan kies ik toch voor een zegen. Omdat ik er een heel apart perspectief op muziek aan overgehouden heb. Mijn brein was al volgroeid toen ik voor het eerst kennismaakte met de top 40. Ik was een jaar of zestien, minder vatbaar voor cheap thrills, en ik had al een ontwikkeld gevoel voor ritme en melodie. Popmuziek heeft mijn hormonenhuishouding nooit kunnen beïnvloeden.

Een van de songs op Neon Brown heet Kurt Cobain. Ik weet niet waarom, maar…

Velvet Negroni: Geen enkele reden. Dat is een werktitel die is blijven plakken en ik heb er veel spijt van. (lacht)

De titel had evengoed ‘Sting’ kunnen zijn: ik moest hard aan Don’t Stand So Close to Me van The Police denken.

Velvet Negroni: Je bent de eerste niet. ’t Is te zeggen: Sting is een naam die ik wel vaker hoor. Vreemd, want de enige liedjes van The Police die ik ken zijn Roxanne en Message in a Bottle. En dat laatste vooral omdat ik het talloze keren op Guitar Hero heb gespeeld.

Daar zit een boodschap in, lijkt me.

Velvet Negroni: ‘Kids, een goede raad: speel niet te veel Guitar Hero of je eindigt als Sting.’ Of toch een nieuwe, rare, fucked-up Sting. (lacht)

Voor Kids See Ghost, zijn album met Kid Cudi, recycleerde Kanye West een hook uit Waves, een song op je eerste album. Heb je dat gevoeld op je spaarboekje?

Velvet Negroni: Een beetje. Vooral toen die bewuste track, Feel the Love, in een reclamespot van Xbox gebruikt werd, ging mijn rekening even uit het rood. Niks om euforisch van te worden, hoor.

Klopt het verhaal dat je weleens freelancet als houthakker?

Velvet Negroni: Ja en neen. Ik werk soms voor het bedrijf van een vriend van me, die een tree removal service heeft. Ik hou van de andere kerels daar, ik hou van het hele idee om er te werken, maar ik haat het werk.

Je wil de planeet niet verder ontbossen?

Velvet Negroni: Heb je ooit al eens bomen gesnoeid of omgehakt? Het is fucking hard werk. Zie ik eruit alsof ik twintig meter boven de grond aan een boom wil hangen en intussen met een kettingzaag boven mijn hoofd kan zwaaien? Nee jong, laat mij dan maar experimentele r&b met foute titels maken. (lacht)