David Poltrock, de Vlaamse Nils Frahm die óók The Voice won

© .

Na twintig jaar noeste arbeid voor andere artiesten – De Mens, Stash, Triggerfinger, Monza – ontpopt toetsenist en producer David Poltrock zich op zijn eerste soloplaat tot de Vlaamse versie van Nils Frahm. Maar dan wel eentje die óók coacht in The Voice. ‘En dat doe ik écht graag.’

‘Dat kleine harmonium is een cadeau van de organisator van Dranouter.’

‘Met dat type bandrecorder heeft Amy Winehouse Back to Black opgenomen.’

‘Die mellotron daar is mijn favoriete instrument. Zijn er ongeveer veertig van gemaakt.’

Grotere gear sluts dan David Poltrock hebben wij nog maar zelden ontmoet. Gelegenheden om al dat fraais te gebruiken heeft de West-Vlaming genoeg: hij is al twee decennia een van de meestgevraagde toetsenisten en producers in de Belgische muziekscene. U kent hem allicht het best als pianist van De Mens, maar hij richtte ook Monza mee op en toerde met Triggerfinger en Hooverphonic. Hij produceerde Sadness van Stash, dook even graag met Triggerfinger-drummer Mario Goossens in de studio om de soundtrack van de Safety First-film te schrijven én hij heeft drie keer The Voice van Vlaanderen gewonnen als hulpcoach van Jasper Steverlinck en Bent Van Looy.

Er zit veel Bach in mijn plaat. Zelfs toen ik op mijn twaalfde Iggy Pop, Bauhaus en Cocteau Twins leerde kennen, bleef ik trouw mijn fuga’s oefenen.

Maar wie de komende tijd een pianist, producer of muzikale mening nodig heeft, zal iemand anders moeten zoeken: de eeuwige sideman vaart nu onder eigen vlag. Na vijf jaar prutsen met elke toets en knop in zijn studio brengt Poltrock dit jaar dríé platen uit, telkens met de piano in de hoofdrol: Moods, een zwaar ambientalbum, Machines, vol donkere clubtracks, en eerst het minimale Mutes. Daarvoor ging Poltrock de Steinway in zijn living op z’n Nils Frahms te lijf met vilt en duct tape. Zijn platenlabel mikt alvast op een plekje in Spotifyplaylists als Peaceful Piano, goudmijnen voor verstilde pianisten als Frahm, Ólafur Arnalds en Joep Beving.

Nochtans gruwt Poltrock van termen als ‘neoklassiek’. ‘Als genre is dat volledig aan mij voorbijgegaan. Een paar van die artiesten, zoals Frahm en Beving, maken echt mooie dingen, anderen vind ik echt cheapo. Zelfs een Nils Frahm balanceert soms gevaarlijk op de grens tussen genialiteit en koffiebarmuziek.’ Hij speelt ter illustratie een repetitieve pianoriedel die zo op een plaat van Ludovico Einaudi zou kunnen: ‘Muzak. Zo kan ik vier platen op een dag maken.’

Wat is het verschil met jouw muziek?

David Poltrock: De meeste minimalpianisten leggen, geïnspireerd door componisten als Steve Reich, de nadruk op herhaling. Op Mutes heerst de melodie. Er zit veel Bach in, muziek die ik leerde kennen bij de nonnen die mij piano leerden spelen in de lagere school. Zelfs toen mijn buurjongen me op mijn twaalfde Iggy Pop, Bauhaus en Cocteau Twins leerde kennen, bleef ik trouw mijn fuga’s oefenen.

Hoe belandt een Poperingenaar in het adressenboekje van zowat alle Belgische muzikanten?

Poltrock: Ik was een jaar of vijfentwintig tijdens de hoogdagen van Flanders Language Valley. Er liepen in onze streek toen meer IT’ers rond dan dat er hotelkamers waren. Veel informatici sliepen bij gastgezinnen, ook bij ons thuis. Een van hen was de broer van de toenmalige technicus van Hooverphonic, waar ze toen net een nieuwe pianist zochten.

Sindsdien stuitert je cv alle kanten op, van het avant-gardecollectief Razen tot je medewerking als hulpcoach aan The Voice van Vlaanderen.

Poltrock: Dat laatste doe ik écht graag.

David Poltrock

Geboren in 1974 in Poperinge.

Studeert aan de Antwerpse jazzstudio en aan het conservatorium van Gent.

Ingelijfd als lid van Hooverphonic in 1999.

Produceert platen en nummers van Tom Helsen, Wim Soutaer en Yevgueni.

Wint in 2012 voor het eerst als hulpcoach The Voice van Vlaanderen.

Speelt sinds 2015 vast bij De Mens.

Brengt in 2018 drie pianoplaten uit: Mutes, Moods en Machines.

Hoe kijken je collega’s naar The Voice?

Poltrock: Verbazend positief. De drummer van The Van Jets en zijn vrouw kwamen me ooit vertellen dat ze ‘verschrikkelijk grote fans’ waren van het programma en met me op de foto wilden. Geweldig, toch?

Je speelt en produceert niet alleen, maar geeft op de PXL-hogeschool in Hasselt ook les aan de nieuwe generatie muzikanten. Weinig mensen dus die beter kunnen zeggen hoe het met de toekomst van de belpop staat.

Poltrock: Kort samengevat: de kwaliteit is er, maar we missen de managers. Ze zijn wel goed, hoor, maar ze hebben te weinig draagkracht in het buitenland, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Nederlanders, die overal in Europa aan de top van de platenfirma’s zitten.

Een opvallende conclusie voor iemand die al veel in het buitenland heeft getoerd, met groepen als Triggerfinger en Hooverphonic.

Poltrock: Die bands toeren wel veel in onze buurlanden, maar daarom zijn ze daar nog geen grote groepen. Dat ligt niet aan hen of aan hun managers, absoluut niet, maar we hebben nu eenmaal geen traditie in het verkopen van onze eigen cultuur. De belpop heeft een visie nodig, en liefst eentje die niet om de vijf jaar verandert.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Mutes

Verschijnt op 29/3 bij Excelsior. Dat is ook International Piano Day, een initiatief van Nils Frahm waar David Poltrock de Belgische ambassadeur van is. Alle info: pianoday.org.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content