Zita Swoon, nu met het achtervoegsel Group, gaat voortaan door het leven als een wisselend collectief. Voor het project ‘Wait For Me’, dat in Antwerpen in première ging, trok Stef Kamil Carlens alvast naar Burkina Faso om er zich onder te dompelen in de West-Afrikaanse griotcultuur.
DA GIG: ‘Wait For Me’ van Zita Swoon Group in Zuiderpershuis, Antwerpen op 12/5.
IN EEN ZIN: Een concert dat, ondanks de vaak ernstige inhoud van de songs, bruiste van vitaliteit en levensvreugde, en benadrukte dat muziek alle culturele en taalkundige kloven overbrugt.
HOOGTEPUNTEN: ‘A Ni Baara’, ‘Tasuma/Jii’, ‘Taare’, ‘Taman Ja’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE: Carlens loofde vooral de creativiteit en flexibiliteit van zijn Afrikaanse gasten en las regelmatig vertaalde fragmenten uit de songteksten voor, om de toeschouwers een idee te geven van waar de nummers over gingen.
‘Wait For Me’ kwam er op initiatief van het Zuiderpershuis en is het resultaat van een warmhartige dialoog tussen twee culturen, een creatieve alliantie gebaseerd op wederzijds respect. Gepassioneerd door Afrikaanse muziek was Stef Kamil Carlens vroeger al, maar het Antwerpse wereldculturencentrum bezorgde hem nu het perfecte excuus om het continent aan een grondiger inspectie te onderwerpen. De schrijnende armoede in Mali en Burkina Faso bezorgde de zanger aanvankelijk een heftige cultuurschok, al raakte hij tegelijk geprikkeld door de imposante culturele rijkdom van de regio. “In Afrika is muziek nog echt verankerd in de samenleving: ze is van het volk en hoort bij het leven. Dat was voor mij een revelatie”, aldus Carlens, die zuidwaarts trok met enkele songs van Canned Heat op zijn iPod. Ter plekke hoopte hij het zachte en toch swingende van ‘Going Up the Country’ en ‘On the Road Again’ te kunnen vermengen met muzikale tradities uit het Mandingorijk en uiteindelijk hielpen balafonvirtuoos Mamadou Diabaté Kibié en zangeres Awa Démé hem die droom ook waar te maken.
In Burkina Faso stuitte Stef Kamil Carlens op de wortels van de blues, het genre dat al een hele carrière lang zijn voornaamste houvast is geweest. Het verklaart wellicht waarom de in hoofdzaak akoestische songs uit ‘Wait For Me’ een bluesy ondertoon hebben en de artiest veelvuldig gebruik maakt van een dobro en harmonica. Zoals bleek in Antwerpen is de jongste incarnatie van de Zita Swoon Group een achtkoppig gezelschap, waarin Simon Pleysier gitaar en banjo speelt, Christophe Albertijn de bas beroert en zangeres Kapinga Gysel haar kunsten toont op melodica, harmonium en glockenspiel. Ook percussionist Amel Serra Garcia en cocktaildrumster Karen Willems zijn nadrukkelijk aanwezig in het geluidsbeeld, maar doordat ze hun ritmen vederlicht weten te houden, blijft er voldoende ruimte over voor de klaterende balafonklanken van Kibié.
Tijdens de instrumentale openers viel meteen op hoe vanzelfsprekend het circulaire spel van de Afrikaan versmolt met de nog steeds herkenbare Zitasound. De muziek vertoonde een natuurlijke flow, gaf blijk van veerkracht en vitaliteit. Want ook al handelden de songs niet zelden over ernstige maatschappelijke, ecologische of morele problemen, uit de positieve vibes viel dat geenszins af te leiden. Vanaf het swingende ‘Sababou’ stapte ook zangeres Awa Démé, gekleed in een traditioneel gewaad en met een stem als een klok, het podium op. Ze wisselde haar vocale bijdragen, in haar eigen taal, af met Carlens’ Engelstalige zanglijnen en dat leidde in ‘A Ni Baara’ meteen tot een eerste hoogtepunt. De song, over gedwongen migratie, klonk net zo weemoedig en bewerend als het beste werk van Ali Farka Touré of van Boubakar en Lobi Traoré.
‘Nege’ en ‘Tamala Visa’ werden aangestuurd door ongedurige, soms opzwepende ritmen en in het knappe ‘Tasuma/Jii’ (‘Water/Vuur’), waarin Awa Démé haar landgenoten waarschuwde voor de kwalijke gevolgen van overdadige boskap, was het vooral de mooi kleurende stem van Kapinga Gysel die voor magie en koude rillingen zorgde. ‘Taare’ had een aanstekelijk melodietje dat zó op de radio kon, ‘No So Ja’ dreef op een prominente baslijn en had iets van een Afrikaans chanson, maar pas toen de groep in ‘Ko Be Na Wati’ en ‘Aja Majidi’ een forse bluesrockgroove neerpootte en la Démé wild aan het dansen sloeg, kwam het op stoeltjes geplante publiek écht in beweging.
Nadat Awa Démé de eerste bis in haar eentje a capella had gebracht, werd met het ingetogen ‘Taman Ja’ (‘Een lange weg te gaan’) een bloedmooie streep onder het concert getrokken. ‘Wait For Me’ was in alle opzichten een voltreffer: een organisch project met inhoudelijke diepgang, waarmee Stef Kamil Carlens eens te meer aangeeft dat hij de artistieke uitdaging blijft opzoeken.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Momo le Magnifique / Slide / Sababou / A Ni Baara / Allah Nomadie / Nege / Tasuma-Jii / Taare / Awara Asera / Ko Be Na Wati / No So Dja / Tamala Visa / Aja Majidi // Bado Bade / Teach Me / Taman Ja.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier