tUnE-yArDs @ ABClub

De Californische Merrill Garbus, alias tUnE-yArDs, is een vrouw naar ons hart. Ze heeft lef, roeit vrolijk tegen de stroom op en is een van de weinige artiesten die dezer dagen nog echt origineel uit de hoek weten te komen. Dat leidde in Brussel alweer tot een meeslepend concert.

DA GIG: tUnE-yArDs in ABClub, Brussel, 3/6.

IN EEN ZIN: Met haar tribale grooves, geloopte stem en trashy ukulele gaf tUnE-yArDs aan dat niets opwindender is dan verfijnd primitivisme.

HOOGTEPUNTEN: ‘Gangsta’, ‘Fiya’, ‘Bizness’, ‘Powa’…

DIEPTEPUNTEN: geen. Al zal een kniesoor betreuren dat ‘Lions’ in de set ontbrak.

BESTE QUOTE: “Te gek dat jullie voor een uitverkochte zaal hebben gezorgd. Brussel is tijdens mijn tournees dan ook een favoriete halte geworden. Dank zij jullie is het hier zo heet dat zelfs mijn ukulele nu even de draad kwijt is.”

Haar lofidebuut ‘BiRd-BrAiNs’ maakte ze thuis nog in haar eentje, met behulp van een dictafoontje en een gratis gedownload computerprogramma, maar de wat rijker geïnstrumenteerde opvolger ‘W h o k i l l’ nam Garbus op in een echte studio, zonder dat het unieke karakter van haar sound erdoor werd aangetast. Hoewel de platen van tUnE-yArDs blaken van levenslust, zijn ze niet meteen geschikt als achtergrondmuziek: ze klinken weerbarstig en intens, uitdagend en confronterend, schudden je door elkaar en werken je op de heupen. Merrill Garbus is een Riot Grrrl uit Oakland die gefascineerd is door seks, geweld en racisme en die onderwerpen in haar songs op een persoonlijke wijze benadert. Tegelijk valt uit haar gegiechel op het podium af te leiden dat ze zichzelf niet al te ernstig neemt. Haar muzikale experimenten getuigen echter van zoveel ongeremde speelsheid dat haar concerten vanzelf tot opwindende gebeurtenissen uitgroeien.

tUnE-yArDs’ rauwe, ongekunstelde stem zal niet iedereen even aangenaam in de oren klinken, maar het is wel een opvallend kleurrijk en wendbaar instrument. Voorts bedient de zangeres zich van een ukulele, allerlei percussietuigen en een loopstation dat haar toelaat verscheidene vocale en instrumentale partijen over elkaar heen te leggen. Zo creëert ze een tribale, polyritmische groove en stapelt ze stemmen op elkaar zoals Brian Wilson in zijn beste dagen. Bij haar vorige doortocht trotseerde Garbus het publiek nog in haar eentje. Dit keer liet ze zich bijstaan door een bassist en twee saxofoonspelers, waardoor haar songs iets gespierder voor de dag kwamen dan ten tijde van ‘BiRd-BrAiNs’.

De muziek van tUnE-yArDs is ongrijpbaar, wegens van alles tegelijkertijd: ze steunt op technieken uit hiphop en performance art, verwijst naar r&b, funk, soul en etnische folk en herinnert, qua hoekigheid, aan de New Yorkse no wave uit de late seventies. Merrill Garbus bespeelde haar ukulele zoals Arto Lindsay ten tijde van DNA zijn gitaar bewerkte: percussief, atonaal en trashy. Maar haar grillige nummers hadden ook een zonnige kant. De artieste bracht enkele jaren in Kenia door en dat liet sporen na in haar songs, die vaak gebouwd waren op aanstekelijke Afrikaanse soukousriedels.

Setopener ‘Hatari’ begon met bevreemdend indianengezang, terwijl Garbus in ‘Gangsta’ met haar stem de sirenes van een politiewagen imiteerde. Het resultaat klonk even excentriek als dansbaar en tijdens ‘You Yes You’, ‘Es-so’ en ‘Bizness’ sprongen de toeschouwers dermate wild op en neer dat je het gevoel kreeg op een feestje van de Beastie Boys te zijn verdwaald.

Merrill Garbus gooide zich met zoveel overgave en zelfvertrouwen in de strijd dat een oververhitte fan ongevraagd meedeelde dat hij een kind van haar wilde. Intussen beukte de bas van Nate Brenner heerlijk tegen je middenrif aan, liet je je willoos meegezuigen door de rammelende beats van ‘My Country’, waarmee Paul Simons ‘Graceland’ de 21ste eeuw werd binnengeloodst, en bliezen de stotterende blazers het laatste stof uit je oren. De iets meer ingehouden nummers, type ‘Fiya’, ‘Riotriot’ en ‘Doorstep’, deden al net zo bezwerend aan. tUnE-yArDs mag dan voorlopig als een cultverschijnsel worden bestempeld, dit optreden was er alvast een voor ons jaarlijstje. Want het was al sinds Captain Beefheart geleden dat we, zeker in een popcontext, zoveel verfijnd primitivisme hadden gehoord.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Hatari / Party Can (Do You Wanna Live) / You Yes You / Gangsta / Es-so / Wooly Wolly Gong / Fiya / Bizness / Riotriot / Real Live Flesh / My Country // Killa / Doorstep // Powa.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content