The Sonics @ ABBox

© Noah Dodson

Het is een gulden regel, ook in de popmuziek: om het heden te begrijpen, dien je het verleden te bestuderen. Dus trokken we, gewapend met pen en blocnote, naar de AB, om uit te vissen of sixtiespunkpioniers The Sonics vandaag nog even opwindend klinken als 45 jaar geleden.

DA GIG: The Sonics in ABBox, Brussel op 5/6.

IN EEN ZIN: De garagerock van The Sonics doet vandaag behoorlijk retro aan, maar de heren weten wel nog altijd hoe ze een opwindend feestje moeten bouwen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Strychnyne’, ‘Psycho’, ‘The Witch’, ‘I Don’t Need No Doctor’, ‘Cinderella’, ‘Bad Boy’…

DIEPTEPUNTEN: de regelmatige onderbrekingen, veroorzaakt door technische problemen van de, overigens puike, gitarist.

BESTE QUOTE van saxofonist Rob Lind, toen de stagedivers bij bosjes uit de hemel vielen: “You guys look like a Sonics crowd!”

Hun songs werden gecovered door The Cramps, The Fall en The Flaming Lips, The White Stripes noemen hen een cruciale inspiratiebron en ook Bruce Springsteen, Keith Richards, The Who en de Ramones rekenen hen tot hun belangrijkste invloeden. Toch bleven The Sonics in heel wat rockencyclopedieën lange tijd onvermeld. Pas toen Lenny Kaye, gitarist bij Patti Smith, tijdens de jaren tachtig de voortreffelijke compilatiereeks ‘Nuggets’ samenstelde, werd de muziek van de garagerockband uit Tacoma, Washington, net als die van tijdgenoten als The Seeds, The Standells en The 13th Floor Elevators, uit de vergeethoek gered.

Halverwege de sixties waren The Sonics de grondleggers van een rauwe, ongepolijste rock-‘n-rollsound die, door zijn furieuze ritmen en overstuurde gitaren, iedere radiomaker koortsaanvallen bezorgde. Het vijftal speelde luid en snel, experimenteerde met feedback en vervormingsapparatuur en schreef songs over drugs en satanisme toen de meeste andere bands zich nog in onschuldige twistnummers specialiseerden. The Sonics waren wild en opwindend: met hun legendarische langspeeldebuut ‘Here Are The Sonics’ uit 1965, dat live op slechts twee sporen was opgenomen, zaaiden ze zelfs de kiemen voor de latere grungebeweging. In 1968 viel de groep uit elkaar, al zouden er later diverse reünies volgen. Op de bassist en drummer na bestaat de huidige incarnatie van The Sonics nog altijd uit gitarist Larry Parypa, saxofonist Rob Lind en zanger-toetsenman Gerry Roslie, die de meeste van hun klassiekers schreef.

In de AB serveerde de groep als vanouds een bruisende mengeling van klassieke rock-‘n-roll, rhythm & blues en Motownsoul. De muzikanten mogen inmiddels dan allemaal zestigers zijn, hun branie, inzet en energie bleken door de jaren nauwelijks aangetast. The Sonics beschikken over de gave van de beknoptheid en speelden een gebalde set waarin onsterfelijke eigen songs als ‘Boss Hoss’ en ‘Psycho’ werden afgewisseld met franjeloze covers van tijdgenoten als The Wailers (‘Dirty Robber’), The Kingsmen (‘Louie Louie’) en Richard Barry (‘Have Love, Will Travel’) of pimaire lezingen van klassiekers uit het boekje van Little Richard (‘Lucille’, ‘Keep A Knockin”), Ray Charles (een opwindend ‘I Don’t Need no Doctor’), Barrett Strong (‘Money’) of Larry Williams (het door een stuiterende boogie woogiepiano aangedreven ‘Bad Boy’).

Bassist Freddie Dennis, die het gezelschap pas twee jaar geleden vervoegde, had een stem die het midden hield tussen die van Noddy Holder (Slade) en Bon Scott (AC/DC) en trok met zijn schreeuwerige voordracht regelmatig alle aandacht naar zich toe. Alleen jammer dat de set regelmatig tot stilstand werd gebracht door technische problemen van de gitarist. Antwoord van de groep, toen het publiek daarover begon te morren: “Drink more beer!”

Als we die obstakels even door de vingers zien, zat er trouwens behoorlijk wat vaart in het optreden en vielen de nummers uit de recenste EP ‘8’ (een explosief en bluesy ‘Cinderella’, een verend ‘Shot Down’, waarin de sax afwisselend stotterde en scheurde) tussen de rest van het aanbod beslist niet uit de toon. En ook al waren de zangartijen van Gerry Roslie niet meer zo krachtig als vroeger, met ‘Strychnyne’ en ‘The Witch’ wist hij de opwindingsgraad bij het publiek toch nog fiks de hoogte in te jagen. Er werd gepogood en gecrowdsurft zoals tijdens de hoogdagen van Rage Against the Machine en tijdens de bissen palmden de toeschouwers doodleuk het podium in.

Natuurlijk zijn The Sonics inmiddels door de tijd ingehaald en hebben we de jongste decennia rauwere, extremere en luidere bands gehoord. Hun garagerock klinkt behoorlijk retro, maar is nog altijd veel te goed voor het Golden Yearscircuit. In Brussel stond de groep alleszins garant vooreen onderhoudend feestje. Kortom, u had erbij moeten zijn.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Shot Down / Dirty Robber / He’s Waitin’ / Cinderella / Have Love, Will Travel / Vampire Kiss / Don’t Be Afraid Of The Dark / Keep A Knockin’ / Cheap Shades / Boss Hoss / I Don’t Need No Doctor / Strychnine / Bad Boy / Money / Don’t Back Down / Lucille / Psycho // Louie Louie / The Witch / Bad Attitude.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content