The Drums @ Les Nuits Botanique, 17/5

Met een uitverkocht concert van The Drums werd maandagavond een streep getrokken onder een alweer bijzonder geslaagde editie van Les Nuits. In de Rotonde bleek trouwens snel dat het New Yorkse bandje van het onweerstaanbare ‘Let’s Go Surfing’ méér is dan een eendagsvlieg.

Ook tijdens de slotdag van het jaarlijkse voorjaarsfestival van de Botanique kreeg de verveling geen kans. In de Chapiteau bewees Jamie Lidell, uitgerekend op de releasedag van zijn nieuwe cd ‘Compass’, dat hij nog steeds als geen ander klassieke soul weet te vermengen met moderne elektronica en een begenadigde performer is. In de Orangerie waren we dan weer getuige van een overrompelende guerilla-aanval van Holy Fuck, vier Canadezen die ons de auditieve kogels om de oren deden fluiten. De instrumentale dancerock uit hun nieuwe cd ‘Latin’, waarin bas, drums en occasioneel een gitaar in de clinch gingen met elektronisch gestuurde machines, klonk scherp en opwindend en gaf ons zin om tegen tweehonderd kilometer per uur over de dichtstbijzijnde Autobahn te razen. Dolletjes!

Maar we zouden het hier over The Drums hebben, vier jonge kerels uit Brooklyn die vorig najaar hun internationale opmars begonnen tijdens Iceland Airwaves en sindsdien door de Britse bladen tot hype du jour zijn gebombardeerd. Zulks wekt onredelijke verwachtingen, maar sinds de ep ‘Summertime!’ weten we alvast dat ze enkele puike popdeunen in de aanbieding hebben.

Voor The Drums zijn attitude en imago haast net zo belangrijk als de muziek zelf. Zanger Jonathan Pierce is een behaagziek type dat des ochtends een half uur voor zijn kleerkast staat te tobben over de coole outfit waarin hij de straat op zal gaan, een anglofiel die nauwgezet de lichaamstaal van talloze eightiesgroepen heeft bestudeerd om daarna urenlang voor de spiegel zijn Morrissey-moves in te oefenen. In Brussel bleek zijn stem in hetzelfde pathos gedrenkt als die van Brett Anderson van Suede, iets wat ons op cd nooit echt was opgevallen. Bassist Adam Kessler stuiterde over het podium alsof iemand springveren onder zijn schoenen had gemonteerd, drummer Connor Hanwick hield er strak de maat in en gitarist Jacob Graham gaf het begrip onverstoorbaar een nieuwe betekenis.

Nieuw kun je de muziek van The Drums niet noemen. Stel je Joy Division voor, aangevoerd door Buddy Holly en met The Beach Boys in het backingkoortje, en je komt in de buurt van de new new wave van de Brooklyners. Behalve de invloed van jaren tachtigcombo’s als The Wake, Orange Juice of The Field Mice zit er in hun nummers immers ook een fifties- en early sixtiescomponent. Daarvan getuigt het soort romantiek dat je bijvoorbeeld aantreft bij The Shangri-Las of The Ronnettes. Andere kenmerken van The Drums zijn de naïeve onbevangenheid van een Jonathan Richman en het contrast tussen hun opgewekte melodieën en hun donkere teksten.

Zowat de helft van de set bestond uit nummers die vanaf 7 juni te horen zullen zijn op de titelloze debuut-cd van The Drums. De toon werd gezet met de neerslachtige bubblegumpop van ‘It Will All End In Tears’ en het smachtende ‘Best Friend’, de allereerste Drumssong ooit. Het kwartet klonk zo dartel als een jong veulen, zo trefzeker als een skudraket en zat niet meteen om zelfvertrouwen verlegen, al stelden we wél vast dat de keyboardpartijen gewoon op een bandje meeliepen. Passons, in al hun minimalisme wisten het urgente ‘Me & The Moon’, het filmische ‘Forever & Ever Amen’ en het door twee gitaren aangevuurde ‘Skippin Town’ ons moeiteloos te overtuigen.

Komt het omdat we ze al vaker hadden gehoord? Uiteindelijk waren het vooral de oudere songs – ‘Submarine’, het veerkrachtige ‘Make You Mine’, de instant classic ‘Don’t Be A Jerk, Johnny’, het aandoenlijke ‘Down By the Water’- die in ons notitieboekje achteraf in het rood omcirkeld stonden. En ‘Let’s Go Surfing’ uiteraard, dat na amper drie kwartier al als orgelpunt dienst deed. “Always leave them wanting more”, moeten The Drums gedacht hebben. Wel, we hebben ons alleszins niet verveeld. Meer zelfs, we verlieten de zaal met een brede glimlach om de lippen. En geloof ons, dat gebeurt niet alle dagen.

Dirk Steenhaut

SETLIST THE DRUMS: It Will All End In Tears / Best Friend / I Felt Stupid / Submarine / Me & The Moon / Make You Mine / Book Of Stories / Don’t Be A Jerk, Johnny / Skippin Town / Let’s Go Surfing // Down By The Water / Forever & Ever Amen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content