The Colorist featuring Emiliana Torrini @ AB: Een zinnenprikkelende verkleedpartij

Emiliana Torrini © Yvo Zels

Stel: je wordt als artiest benaderd door een stel vreemde snuiters met de vraag of ze de backingtracks van je liedjes mogen vervangen door totaal nieuwe arrangementen. En of je bereid bent daarna met hen op het podium te gaan staan. Het overkwam Emiliana Torrini. En haar antwoord luidde ‘ja’.

DA GIG: The Colorist met Emiliana Torrini in AB, Brussel op26/10.

IN EEN ZIN: Een spannende muzikale evenwichtsoefening waarbij ‘stijl’ plots een relatief begrip werd.

HOOGTEPUNTEN: ‘Birds’, ‘Blood Red’, ‘Speed Of Dark’, ‘Today Has Been OK’, ‘Gun’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van Emiliana Torrini: “Als je lichaam wil dansen, stribbel dan niet tegen. Ik voel me echt verwend vanavond: deze heren hier hebben aan mijn muziek enorm veel tijd en energie besteed. Het enige dat ik zelf moest doen was -ta-daah!- op de afspraak verschijnen. Blij dat jullie er zijn, want dit project had absoluut getuigen nodig.”

De snuiters in kwestie waren de Belgische percussionisten Kobe Proesmans en Aarich Jespers, respectievelijk bekend van hun werk met Gabriel Rios en Zita Swoon. Beide heren zijn tegenwoordig ook de bezielers van The Colorist, een wisselend collectief dat unieke live-remixen maakt van andermans werk en daartoe een in hoofdzaak akoestisch instrumentarium hanteert. Het ‘remix’-gegeven slaat echter veeleer op het resultaat dan op de methode, want Proesmans en Jespers componeren telkens nieuwe muziek. Daarbij laten ze de kern van de songs én hun zanglijn weliswaar intact, maar meten ze het origineel een dermate gewaagd plunje aan dat er soms een DNA-test vereist is om zijn ware identiteit te achterhalen.

Wat The Colorist doet is liedjes compleet uitkleden om ze vervolgens zó verrassend in te kleuren dat je er met andere oren naar gaat luisteren. Eerder vond het duo al de Braziliaanse Cibelle en de Zweeds-Japanse Sukie Nagano bereid de uitdaging aan te gaan. Niet vanzelfsprekend, want het haalde de zangeressen uit hun comfortzone. Jespers en Proesmans zaagden de vertrouwde poten van hun stoel af en sleepten een vreemd ogend zitmeubel aan waarvan ook nog eens de rugleuning bleek te ontbreken.

Een spannende evenwichtsoefening dus, en het pleit voor de IJslandse popzangeres Emiliana Torrini dat ze avontuurlijk genoeg was om de controle over haar materiaal aan wildvreemden over te laten, zonder vooraf te kunnen inschatten wat het resultaat zou zijn. En ook al vond ze dat The Colorist uit haar repertoire een vreemde keuze had gemaakt, ze ging er helemaal in mee en toonde zich zwaar onder de indruk van de stilistische gedaanteverandering die haar songs hadden ondergaan.

Futuristisch kamerorkest

Zoals gezegd, was die transformatie nogal drastisch. Dat komt omdat The Colorist regelmatig zelfgebouwde percussietuigen, vergelijkbaar met die van Einstürzende Neubauten, in stelling bracht en een traditioneel rockinstrumentarium meed: geen gitaren, drums of synths dus, maar wel violen, een basklarinet, een al of niet ‘geprepareerde’ piano’, een vibrafoon en andere vormen van melodieuze percussie. The Colorist bestond nu eenmaal uit gewiekste geluidsknutselaars die uiteenlopende muzikale werelden samenbrachten, zonder in pretentieuze moeilijkdoenerij te vervallen.

Vanaf de instrumentale opener creëerde de achtkoppige band een prikkelende groove die de verbeelding stimuleerde en alle gebruikelijke popclichés met gemak oversteeg. In het door strijkers ingeleide ‘Caterpillar’ klonk The Colorist als een futuristisch kamerorkest en ook ‘Birds’ – lang uitgesponnen maar geen moment vervelend – deed je voortdurend de oren spitsen. Wanneer je de ogen sloot, hoorde je vaak geluiden die je niet thuis kon brengen. Nu eens hoorde je echo’s van The Penguin Café Orchestra, dan weer herinnerden de klankkleuren aan ‘New Old World’ van Zita Swoon. Dat laatste hoefde niet te verbazen, aangezien Aarich Jespers voor die plaat destijds vijftig procent de van het materiaal schreef en enkele van de muzikanten (toetsenman Wim De Busser, de violisten Jeroen Baert en Karel Coninx) nu ook met Emiliana Torrini het podium deelden.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Met een kern van percussionisten kon je verwachten dat enkele van de nummers sterk geritmeerd zouden zijn. Dat was het geval met ‘Heard It All Before’, waarin we een vage bossanova-vibe ontwaarden, het luchtige ‘Serenade’, het even speelse als frivole ‘Animal Games’ en het pulserende, op de dansvloer mikkende ‘Speed of Dark’. De immer goedlachse zangeres genoot zichtbaar op het podium, voelde zich als een kind in een speelgoedwinkel, maakte grapjes over haar outfit (“It’s always nice to wear a tent, there’s lots of things you can do in it”) en gooide haar hele lijf én mimische vermogens in de strijd om duidelijk te maken hoe ‘blij’ en ‘vereerd’ ze was met de muzikale ruggensteun van The Colorist.

Feestelijk staartje

Tot de rustpunten behoorden ‘Nightfall’, een song als stilstaand water die de 38-jarige chanteuse samen met Kid Koala schreef voor de film ‘Men, Women and Children’ van Jason Reitman, en het pakkende ‘Today Has Been OK’. Het laatstgenoemde (uit ‘Fisherman’s Woman’) schreef Torrini tijdens het rouwproces om haar toenmalige levensgezel die bij een verkeersongeval om het leven was gekomen. Maar in de AB sloop er, zeker tijdens de instrumentale uitweidingen, een zekere swing in, zodat het een haast feestelijk staartje kreeg. Niet ongepast, want uiteindelijk ging de song over het verdringen van onpeilbaar verdriet en het moeizame terugwinnen van vitaliteit en levenswil.

Andere aan te kruisen piekmomenten waren ‘Blood Red’ en het al even broeierige ‘Gun’, waarin de strijkers zowaar deden denken aan de soundtracks van Blaxpolitation-films uit de jaren zeventig. Met de berçeuse ‘Bleeder’ eindigde het concert in opperste schoonheid. Alleen het onvermijdelijke ‘Jungle Drum’ (zowat het enige dat de Vlaamse radiostations van Emiliana Torrini blijken te kennen) deed als een verplicht nummertje aan en viel een beetje uit de toon. Maar laat dat nu net het nummer zijn dat het publiek enthousiast aan het meeklappen kreeg.

Voor het overige was het een briljant, uitdagend een inventief concert, waarmee The Colorist aangaf dat een goeie song uiteenlopende behandelingen en nieuwe invalshoeken kan verdragen, zonder dat het origineel overbodig wordt. Na de samenwerking van BOX met Mugison en Pétur Ben was de alliantie van het rariteitenkabinet The Colorist met Emiliana Torrini al de tweede spectaculaire Vlaams-IJslandse alliantie in enkele maanden tijd. Hopelijk komt er ooit een live-cd of en dvd van, want dit unieke project mag beslist niet ongedocumenteerd blijven.

DE SETLIST: Jungle Drum (instrumental) / Caterpillar / Birds / Heard It All Before / Serenade / Nightfall (Pale Blue) / Animal Games / Blood Red / Thinking Out Loud / Speed Of Dark / Tookah / Today Has Been OK / Jungle Drums (vocal) // Gun / Bleeder.

The Colorist en Emiliana Torrini zijn nog te zien in Antwerpen (deSingel, 28/10), Gent (Handelsbeurs, 29/10), Hasselt (CC, 31/10) en Mechelen (CC, 1/11).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content