The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band @ AB: Amerikaanse rootsmuziek om van te snoepen

De film greep net naast de begeerde Oscar, maar The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band speelt nog altijd voor uitverkochte zalen. Zo leek Brussel even op Nashville, Tennessee en werd de AB voor de gelegenheid omgetoverd in de Grand Ole Opry.

DA GIG: The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band in AB, Brussel op 26/3.

IN EEN ZIN: Een avond waarin lach en traan elkaar regelmatig afwisselden en die geheel in het teken stond van muzikaal vakmanschap en pretentieloos speelplezier.

HOOGTEPUNTEN: ‘Wayfaring Stranger’, ‘The Way It Goes’, ‘The One I Love Is Gone’, ‘If I Needed You’, ‘Sister Rosetta’, ‘Blackberry Blossom’….

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Nils De Caster: “Wacht, ik zal het even voorlezen: Johan, uw broek staat open! (algemeen gelach) Je peux aussi le traduire en français, mais ce n’est plus la même chose. Il l’a déjà fermé.”

Goed, de film van Felix Van Groeningen greep net naast de begeerde Oscar, maar The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band speelt nog altijd voor uitverkochte zalen. Zo leek Brussel even op Nashville, Tennessee en werd de AB voor de gelegenheid omgetoverd in de Grand Ole Opry.

We kennen niet veel speelfilms waarin de muziek zo essentieel is als in ‘The Broken Circle Breakdown’. Wellicht is dat ook de reden waarom de soundtrack zo populair is geworden en waarom onmodieuze rootsgenres als country en bluegrass in Vlaanderen plots tot een ware hype konden uitgroeien. Tot nu toe werden van de cd wereldwijd al 150.000 stuks verkocht, waarvan iets meer dan de helft in ons land. Maar ook in de VS blijkt de plaat het uitstekend te doen. Ze haalde onlangs zelfs de derde plaats in de gerenommeerde bluegrass chart van Billboard, waarmee de Amerikanen impliciet aangeven dat ook Belgen hun muziek op een geloofwaardige manier uit de instrumenten kunnen schudden.

Dat de twee centrale acteurs uit de film, Veerle Baetens en Johan Heldenberghs, prima zangers zijn, wier stemmen net zo mooi harmoniëren als die van Emmylou Harris en Gram Parsons, helpt natuurlijk ook. Bovendien bestaat The Broken Circle Bluegrass Band uitsluitend uit topmuzikanten die een bijzondere voeling hebben met het gekozen materiaal. Bandleider en arrangeur Bjorn Eriksson (ex-Zita Swoon en -Maxon Blewitt) kent dit traditionele repertoire op zijn duimpje en ook zijn vader, banjospeler Karl, blijkt als kind in een vat bluegrass te zijn gevallen. “Eigenlijk willen we allemaal cowboys zijn”, lachte Johan Heldenberghs. “Maar hij ís er één.” Reken daarbij het mandolinefenomeen Bert Van Bortel uit de band Rawhide, violist Nils De Caster, die al op platen van Elliott Murphy, Perry Rose en Pink Flowers te horen was, en contrabassist Tomas De Smet, een man die groepen als Zita Swoon, Think of One en King Dalton op zijn palmares heeft staan, en je krijgt een gezelschap dat iedere willekeurige saloon in de American South op stelten kan zetten.

Virtuositeit

“Ik vind het een grote eer dat een onnozel acteurtje als ik op dit heilige podium mag staan en dat jullie met zovelen zijn komen opdagen”, meldde Heldenberghs bij de aanvang van het concert. Maar die bescheidenheid was nergens voor nodig, want ook hij wist op gitaar, banjo en mandoline behoorlijk zijn mannetje te staan. De set werd aangesneden met ‘Will the Circle Be Unbroken’, het eerste van een reeks vurige gospelklassiekers waarvoor de muzikanten in een kring om één enkele microfoon stonden geschaard. Meteen werd een andere troefkaart van de band op tafel gegooid: de bevlogen meerstemmige samenzang die de hele avond een prominente rol zou blijven spelen.

Johan Heldenberghs had een feestje beloofd en dat kwam er ook. Daartoe dienden niet alleen ondeugende nummers van The Stanley Brothers en The Morris Brothers, zoals ‘Little Maggie’ en ‘Salty Dog’ of het door Lyle Lovett geschreven ‘Cowboyman’, maar ook fluks gebrachte instrumentals -meestal bewerkte fiddle tunes- van het type ‘Black Moutain Rag’, ‘Blackberry Blossom’ en ‘Rueben’s Train’. Die gaven de muzikanten het perfecte alibi om hun virtuositeit te tonen door elk om beurten vingerbrekende solo’s weg te geven.

Uiteraard putte de band regelmatig uit de soundtrack, maar dat materiaal werd aangevuld met liedjes die er, qua sfeer of thematiek, enigszins bij aansloten. Vanaf de western swing van ‘Country in My Genes’ verscheen Veerle Baetens op het podium en bewees ze dat er diep in haar een cowgirl à la Loretta Lynn schuilt. Maar de actrice wist net zo goed naar de keel te grijpen met het ingetogen ‘Wayfaring Stranger’ of haar emotionele vertolking van Dylans’s ‘Don’t Think Twice, It’s All Right’.

Troela’s

Naar aanleiding van ‘Do I Ever Cross Your Mind’ gaf ze toe dat ze haar vroegere vooroordelen tegenover Dolly Parton inmiddels had laten varen. En even later vertelde ze hoe ze, op straat in de VS, Liza Minnelli had gekruist. “Ze wuifde naar me en bedoelde wellicht dat we samen vroeg of laat op dezelfde lijst terecht zouden komen: die van de slechtst geklede vrouwen. Maar als ik bedenk hoe Liza in ‘Cabaret’ Sally Bowles heeft neergezet, dan kunnen al die troela’s van de modebladen daar een serieuze punt aan zuigen.

Om u een idee te geven van de ongedwongen sfeer in de AB: op een bepaald moment verscheen la Baetens met een krat Jupiler op het podium, zodat de dorstige muzikanten zich naar believen konden bedienen. Daar tegenover stonden de sobere momenten waarin Heldenberghs de hoofdrol speelde, zoals het van Gram Parsons geleende ‘Sin City’ of het pakkende, bij Gillian Welch betrokken ‘The Way It Goes’. Veerle Baetens bekende dat haar gitaarspel zeer rudimentair was, maar dat belette haar niet, enkel begeleid door Bjorn Eriksson en Tomas De Smet, een kwetsbare, van hartzeer doordrongen versie van Bill Monroes ‘The One I Love Is Gone’ uit de hemel te plukken.

Enkele van de mooiste liedjes bewaarde het gezelschap tot het einde en met Townes Van Zandts ‘If I Needed You’, een doorvoeld duet tussen Baetens en Heldenberghs, kreeg The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band, gezien de ovatie die erop volgde, in de zaal duidelijk meer dan één gevoelige snaar aan het trillen. Al net zo mooi was Baetens verstilde uitvoering van ‘Sister Rosetta Goes Before Us’, een song van de fantastische maar crimineel onderschatte Sam Phillips.

Tot slot serveerde de groep nog enkele stukjes uit de film ‘O Brother Where Art Thou’, waaronder het a capella gezongen slaapliedje ‘Go to Sleep’. En zo werd een sierlijke streep getrokken een avond waarin lach en traan elkaar regelmatig afwisselden, maar die vooral in het teken stond van muzikaal vakmanschap en pretentieloos speelplezier. De toeschouwers staken hun geestdrift niet onder stoelen of banken en als die achteraf in de verleiding komen ook naar de originals op zoek te gaan, staan hen nog fijne ontdekkingen te wachten.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Will The Circle Be Unbroken / Black Mountain Rag / Country in My Genes / The Boy Who Wouldn’t Hoe Corn / Wayfaring Stranger / Where The Soul of Man Never Dies / Sin City / Blackberry Blossom / Don’t Think Twice, It’s All Right / Gloryland / Tumbling Tumbleweeds / Do I Ever Cross Your Mind / Little Maggie / Rueben’s train / The Way It Goes / The One I Love Is Gone / Cowboyman / Sand Mountain / Ain’t Nobody Gonna Miss Me // If I Needed You / Sister Rosetta Goes Before Us / Salty Dog Blues / Go To Sleep My Little Baby // Angelband.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content