Wat een radiohit al niet vermag. Bij hun vorige doortocht speelden The Black Keys nog in de AB, maar dankzij het succes van ‘Tighten Up’ mochten zanger-gitarist Dan Auerbach en drummer Patrick Carney hun nieuwe Europese tournee dit keer aftrappen in een uitverkochte Lotto Arena.
DA GIG: The Black Keys in Lotto Arena, Antwerpen op 23/1.
IN EEN ZIN: Met songs die vet, gruizig, franjeloos en gebald klonken en vaak voorzien waren van onweerstaanbare pophooks, gaven The Black keys de verveling geen kans.
HOOGTEPUNTEN: ‘Sister’, ‘Run Right Back’, ‘Ten Cent Pistol’, ‘Tighten Up’, ‘Lonely Boy’… Teveel om op te noemen eigenlijk.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Dan Auerbach: “Dit is het eerste concert van onze Europese tournee. We hebben een poosje niet meer gespeeld, dus het zou kunnen dat we vanavond een beetje roestig klinken. Maar wees gerust, het gevoel zit helemaal goed. Bedankt dus dat jullie hier allemaal zijn. We weten het zeer te waarderen.”
Mochten The Black Keys in Vlaanderen wonen, dan hadden ze gewis een klantenkaart bij Gamma. De heren staan namelijk bekend als echte doe-het-zelvers die, sinds ze van Akron, Ohio naar Nashville zijn verhuisd, een eigen studio bestieren en in het voorbije decennium al zeven langspelers hebben uitgebracht. Daar rekenen we, gemakshalve, het solowerk van Dan Auerbach, het hiphopproject Blakroc en allerlei andere zijsprongetjes niet eens bij. Hun muziek, een mix van primitieve, harde rock met rauwe countryblues, steunt op onstuimigheid en energie en hun aanpak is veeleer instinctief dan beredeneerd.
Eenvoud is voor The Black Keys geen scheldwoord. In tegenstelling tot veel andere groepen gedragen ze zich niet alsof ze het wiel hebben uitgevonden, maar huldigen ze een gezonde no nonsense-attitude. Ze maken deel uit van een traditie en recycleren complexloos wat de bands die ze bewonderen op hun pad hebben achtergelaten. De grote troef van het duo is een sterke live-reputatie, gecombineerd met flink wat doorzettingsvermogen. Het succes kwam dan ook zeer geleidelijk. Met iedere cd, met ieder optreden wisten Auerbach en Carney nieuwe zieltjes te winnen, terwijl de aanwezigheid van hun songs in talloze reclamespots en televisiefeuilletons ervoor zorgde dat hun actieradius steeds groter werd. ‘Brothers’, de plaat waarop ze in 2010 hun muzikale palet uitbreidden met snuifjes soul, gospel, funk en psychedelische rock, bleek in commericeel opzicht een schot in de roos en het recente ‘El Camino’ was zelfs nog beter. Dat beide werkstukken tijdens het concert in Antwerpen veelvuldig aan bod kwamen, lag dus voor de hand.
The Black Keys kregen dit keer ruggensteun van een bassist en een toetsenman die occcasioneel ook gitaar speelde en zetten er de beuk in met ‘Howlin’ For You’, een portie garageblues waarin we, zoals wel vaker in de loop van de avond, echo’s uit het werk van Dr Feelgood, Led Zeppelin, ZZ Top en The Kinks herkenden. De groep klonk vet, gruizig en franjeloos maar vooral gebald: de songs duurden nooit lang genoeg om de verveling een kans te geven. Vooral de nummers uit ‘El Camino’, geïnspireerd door The Cramps, Johnny Burnette, The Clash en seventies glam, getuigden van punch. ‘Sister’, ‘Gold on the Ceiling’, ‘Dead and Gone’ en ‘Money Maker’ waren stuk voor stuk voorzien van zoveel onweerstaanbare pophooks dat je er op slag vrolijk van werd. De muziek bruiste als dafalgan in een glas water en gaf je zin om als een dolle kangoeroe op en neer te springen. Het opwindende ‘Run Right Back’ was, wat ons betreft, zelfs de beste song die Queens of the Stone Age het afgelopen jaar zelf waren vergeten te schrijven.
Toen The Black Keys weer voor enkele nummers als duo op het podium stonden, klonk hun in vervorming en feedback gedrenkte rock-‘n-rollvariant nog broeieriger dan voordien. Zo deed Auerbachs snarenspel, tijdens ‘Thickfreakness’ en ‘I Got Mine’, meer dan eens aan dat van Jimi Hendrix denken. ‘Your Touch’ was pure sixtiespunk met de volumeknop op elf. ‘I’ll Be Your Man’ en ‘Nova Baby’ waren dan weer schatplichtig aan de melodieuze Memphis soul van, pakweg, Wilson Pickett. Rustpunten waren zeldzaam, maar af en toe namen The Black Keys toch even een beetje gas terug. Dat was het geval in de bluesy sleper ‘Girl is On My Mind’ en het met een krols orgeltje versierde ‘Ten Cent Pistol’. ‘Little Black Submarines’ begon dan wel traag en folky, onderweg transformeerde het zich in een lap decibelverslindende gitaarrock. Nooit zoveel mensen vals horen meefluiten als met de intro van de moderne soulklassieker ‘Tighten Up’, maar zoals verwacht bereikte het feest, althans qua publieksparticipatie, een hoogtepunt tijdens de huidige radiohit ‘Lonely Boy’. Vuurwerk? Vuurwerk!
The Black Keys staken het Belgische publiek moeiteloos in hun zak en toonden overtuigend aan waarom ze tot de nieuwe rockhelden voor de grote massa zijn uitgegroeid. Het siert hen trouwens dat ze die status hebben bereikt zonder water bij de wijn te doen. Zeker, soms dreigde hun muziek een beetje eenvormig te worden, maar door hun set tot een uur en een kwartier te beperken, hielden ze iedereen netjes bij de les. Conclusie? Een concert zonder pretenties met een hoge amusementsgraad. Achteraf dus geen teleurgestelde gezichten gezien.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Howlin’ For You / Sister / Gold on the Ceiling / Dead and Gone / Strange Times / Run Right Back / Thickfreakness / Girl Is On My Mind / I’ll Be Your Man / Your Touch / Little Black Submarines / Next Girl / Nova Baby / Chop and Change / Money Maker / Ten Cent Pistol / Same Old Thing / Tighten Up / Lonely Boy // Everlasting Light / She’s Long Gone / I Got Mine.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier