Ik móést Tame Impala zien: ze hadden het recht die herinnering aan hun oeverloos saaie eerste Werchterdoortocht uit mijn geheugen te flikkeren. En? Ze deden het.
What’s the fuss?
Zijn eerste plaat met Tame Impala kwam Kevin Parker nog op vergelijkingen met een obscure Zweedse psychrockgroep te staan (Dungen is de naam, ga er toch maar eens voor). Vijf jaar later vermengen we met z’n allen blauw popbloed zoals Kylie Minogue, Daft Punk en Kanye West in de conversatie. Man had plan en dat kwam ervan.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Negative. Tenzij Parker het op zijn volgende plaat – want in de studio is hij Tame Impala – gigantisch verkloot, zal hij als een van de meest begaafde popbakkers van dit tijdsgewricht de geschiedenis ingaan. Uit zijn beslissing om de als lavalampen verkleurende psychgitaren van Innerspeaker (2010) en Lonerism (2012) te versmelten tot al even diffuse R&B-achtige synthtapijten werd Currents (2015) geboren. En de hele wereld besloot te luisteren.
Tien minuten ver in de set daar in The Barn en ik besefte: er is véél water onder de brug gepasseerd. Bewijsstuk één: dat snipperkanon in het tweede nummer al (Let It Happen), toch hét accessoire van de door brede bevolkingslagen beminde act. Twee: Kevin Parker die praktisch het podium op dánste, in plaats van de schijn te geven dat hij net vroegtijdig uit bed was gejast. Drie, en dat was het mooiste: je hoorde elementen van de oude Tame Impala in de nieuwe, en vice versa. Het is dus allemaal niet zomaar uit de lucht komen vallen.
Meer foto’s van het concert van Tame Impala vind je hier.
‘Het’, zijnde: het lekker hoogpolige Why Don’t You Make Up Your Mind; het met een drum- en discobreak opgetuigde Elephant; het mooie – en wat wás het mooi! – Eventually, dat nog op de meeste nuances kon bogen; of Alter Ego met zijn groove uit caoutchouc (leve de spellingscontrole).
Ik noteerde voorts dat Parkers stem zich merkwaardig genoeg almaar hoger waagt, Kylie achterna. En dat de drummer niet veel aantikpunten nodig had om enkele fantastische, de essentie van hiphop maar ook wat jazz vattende ritmes de grond in te trommelen.
O ja, ik had me kunnen storen aan het feit dat de doorgedreven wazigheid iets te veel songcontouren deed vervagen, maar het lukte me betrekkelijk goed om dat niet te doen. Een Werchter-tic die ik vergeten was.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
‘Oké! Zaterdagavond in België gasten, komaan! Euh, het is toch zaterdag, hè?’ Een kleine briefing kan wonderen doen als je The Less I Know the Better wilt aankondigen, Kev. (K.B.)
