Strand of Oaks in ABBox: Van alle remmingen bevrijd

Strand of Oaks, de band van Tim Showater, heeft haast een decennium aangemodderd, maar sinds het drie jaar oude ‘HEAL’ beschikt hij plots over een publiek. Met zijn nieuwe plaat ‘Hard Love’ onder de arm, kwam de 34-jarige zanger-gitarist in de AB bewijzen dat gitaarrock springlevend is.

“I missed you!”, riep Showalter, toen hij in Brussel het podium opwandelde. We geloofden hem op zijn woord, want de voorman van Strand of Oaks heeft een bijzondere relatie met België, het eerste land waar hij ooit een uitverkochte show mocht spelen en waar zelfs zijn langste track op de radio werd gedraaid. Op ‘HEAL’, de cd die voor hem in 2014 een bescheiden doorbraak betekende, rekende hij af met enkele trauma’s waar hij al jaren onder gebukt ging: zijn wankele huwelijk, de brand die zijn huis verwoestte, zijn artistieke frustraties, zijn excessen met drugs en alcohol en zijn bijna-doodervaring, nadat hij met zijn auto slipte op een ijzelplek. De songs hadden een therapeutisch effect en markeerden voor de zanger een Nieuw Begin: na enkele akoestische Americanaplaten ging Timothy Showalter nu voluit voor gierende gitaren en stuiterende synths.

Met ‘Hard Love’, de vorige week verschenen vijfde langspeler van Strand of Oaks, slaat hij weer een andere weg in. Na de droefenis van zijn voorganger moest het een feel good-plaat worden, een passionele viering van het leven. De meeste songs handelen over het conflict tussen zijn hedonistische neigingen en de verantwoordelijkheden die gepaard gaan met het volwassen worden en laten zich omschrijven als rauw, visceraal en dynamisch. “I’m sick of being that sad guy“, aldus Showalter, al is het op zijn nieuwe plaat zeker nog niet allemaal rozengeur en maneschijn. De zanger heeft het bijvoorbeeld ook over de voortdurende strijd tegen zijn verslavingen en over zijn jongere broer die bijna bezweek aan een hartstilstand. ‘Hard Love’ is echter vooral een poging om zich van zijn remmingen te bevrijden, de slechte dingen los te laten en de goede te omarmen. Tim Showalter was dit keer vastbesloten zich te amuseren en gaf daartoe de volumeknop een fikse draai naar rechts.

Gensters

De set in de AB begon nog vrij sober, met de titelsong van de nieuwe cd, waarop de zanger enkel werd ondersteund door de ritmegitaar van Jason Anderson. Maar vanaf het Replacements-achtige ‘Radio Kids’, een even nostalgisch als catchy nummer over de tijd toen radioprogramma’s nog door echte mensen en niet door computers werden gemaakt, vlogen de eerste gensters al in het rond. Op zoek naar de eerste klassieker van 2017? Wel, hij knalde nú uit de versterkers. Dat Showalter nog niet helemaal bevrijd is van de chemische substanties mocht blijken uit het uitgesponnen, op trance-verwekkende grooves geplante ‘On the Hill’, het verslag aan een losbandig weekend tijdens een Australisch festival waarmee Strand of Oaks duidelijk hoorbaar verwees naar de rave-periode van Primal Scream.

Het door merg en been gaande ‘Cry’, met Anderson op keyboards en Showalter op ‘ambient guitar’ was één van de weinige ballads uit de set, maar zelf waren we toch meer onder de indruk van de solo-pianoversie die de zanger enkele maanden geleden ten gehore bracht in Huis 23. Tussendoor greep de groep enkele keren terug op ‘HEAL’, met het koortsige parlando uit het titellied, het aan Dylan schatplichtige ‘Plymouth’ en het claustrofobische ‘Shut In’, dat van fraaie snaarmotiefjes werd voorzien.

Van het nieuwe materiaal onthielden we voorts nog ‘Everything’, messcherpe garagerock zoals die tijdens de nineties vaak werd afgevuurd door Screaming Trees, en het luchtige, van puur speelplezier blakende ‘Rest of It’, een portie trash glam met echo’s van T. Rex en Cheap Trick. Tim Showalter heeft de jongste jaren heel wat songs geschreven over de genezende kracht van muziek, en dus lag het voor de hand dat het concert zou worden besloten met ‘Goshen ’97’, waarin Anderson zijn gitaar nog eens op psychedelische wijze liet janken, de frontman zijn stembanden aan flarden schreeuwde en de toeschouwers vocaal hun duit in het zakje deden door massaal de zin “I was lonely but I was having fun” mee te brullen. Want je kunt onmogelijk een fan van Strand of Oaks zijn, als je dat gevoel niet herkent.

Koude rillingen

De enige toegift was ‘JM’, een huiveringwekkend intense en tot ene kwartier uitgesponnen ode aan Jason Molina van Songs: Ohia en Magnolia Electric Co, die in 2013 overleed. Tim Showalter vertelde hoe ’s mans muziek hem er ooit doorheen sleurde toen hij totaal aan de grond zat en onderstreepte één en ander middels epische gitaaruithalen, geïnspireerd door Neil Youngs ‘Cortez the Killer’. Alleen al de koude rillingen die op dat moment over onze ruggengraat gleden, maakten de verplaatsing naar de AB meer dan de moeite waard.

Strand of Oaks speelde dit keer zeker niet met de ‘life or death’-attitude waarmee de groep destijds in Trix of op Pukkelpop te keer ging. Showalter stond zelfs opvallend ontspannen op het podium en genoot dankbaar en met volle teugen van het feit dat zijn oude jongensdroom hier en nu in vervulling ging. Het was hem van harte gegund. En we zijn ervan overtuigd dat hij tijdens de komende zomerfestivals, in het zog van zijn stadsgenoten The War on Drugs, nog heel wat meer zieltjes zal winnen. Deze Oaks krijgt geen bijl meer omver.