Steve Winwood op het Cactusfestival: Een pionier in de tweedehandswinkel

Met Steve Winwood had Cactus voor zijn tweede festivaldag een levende legende weten te strikken. De 69-jarige artiest had tijdens zijn lange carrière al massa’s klassiekers geschreven en ademde rockgeschiedenis van de eerste tot de laatste noot. Hij kwam dan ook op de proppen met een set die ver terug ging in de tijd.

Erg veel hadden we in het voorbije decennium van de naar Nashville verkaste Brit niet meer vernomen. Zijn recentste plaat, Nine Lives, kwam uit in 2008 en gezien zijn indrukwekkende staat van dienst zou niemand het Steve Winwood kwalijk hebben genomen mocht hij zich voor de rest van zijn dagen in een hangmat hebben genesteld.

Nu de man eindelijk weer de hort op gaat, valt te vermoeden dat hij iets te promoten heeft. Bingo! De man heeft in de voorbije jaren namelijk zo goed als al zijn concerten opgenomen en daarbij vastgesteld dat veel van zijn songs in hun huidige versies drastisch afwijken van hun oorspronkelijke, meest bekende gedaante. De meest opzienbarende uitvoeringen heeft hij nu verzameld op de cd Winwood: Greatest Hits Live, die tegen 1 september bij de platenboer wordt verwacht. En omdat hij nog altijd graag muziek maakt, doet hij enkele zomerfestivals aan om het publiek alvast één en ander te laten voorproeven.

Winwood is een multi-instrumentalist die in 1963 zijn carrière begon als zanger en toetsenman bij de Spencer David Group en was amper zestien toen die voor het eerst de hitlijsten bestormde. Sindsdien heeft hij ruim vijftig miljoen platen verkocht. Eerst als mede-oprichter van de eclectische formatie Traffic, daarna als één van de blikvangers van de supergroep Blind Faith, waar hij samen met Eric Clapton, Ginger Baker en Rick Grech deel uitmaakte. Tussendoor droeg hij als sessiemuzikant bij tot langspelers van Jimi Hendrix, The Who, James Brown, George Harrison, Lou Reed, Van Morrison en talloze andere vertegenwoordigers van de rockartistocratie. Ook als er in blues of reggae iets belangwekkends gebeurde, was Steve Winwood doorgaans wel in de buurt. In 1977 begon de man aan een bloeiende solocarrière die, althans in creatief opzicht, piekte met Arc of A Diver en Talking Back To The Night, lp’s waarop hij zelf alle partijen inspeelde. Een koud kunstje voor een zanger die ook nog eens beslagen is op keyboards, gitaar, bas, drums, viool en mandoline.

Anachronistisch

In Brugge liet Winwood zich bijstaan door een vierkoppige band met José Neto op gitaar, Richard Bailey op drums, Edson da Silva op percussie en Paul Booth op sax, dwarsfluit en -wanneer zijn werkgever de snaren beroerde- orgel. Een wendbaar gezelschap dat niet alleen potige rock en funk in de vingers had, maar net zo goed raad wist met jazzy of Braziliaanse tonaliteiten. Winwood bediende zich aanvankelijk van een Hammond, speelde met behulp van een voetpedaaltje tegelijk de baslijnen en bewees bovendien dat zijn hoge, door Ray Charles bevruchte tenorstem nog niets van haar kracht had verloren. De set begon en eindigde met classics van The Spencer Davis Group –I’m A Man en Gimme Some Lovin’– die, hoewel ze al een halve eeuw oud zijn, nog altijd op de radio worden gedraaid en dus ook bij twintigers prompt herkenningsapplaus oogstten. Wie nog niet wist bij wie iemand als Paul Weller de mosterd had gehaald, zou daar tijdens het optreden van Steve Winwood op Cactus snel achter komen.

Opvallend was dat de artiest dit keer vooral nummers koos uit de sixties en de seventies en zijn solocarière, op Sometimes We Do Forget en de Amerikaanse nummer-éénhit Higher Love na, volledig links liet liggen. Je moest dus al een zekere leeftijd hebben om af en toe iets te herkennen. Mochten de songs van Steve Winwood kleren zijn, dan zou je er dezer dagen voor in een tweedehandswinkel terecht moeten. Want hoewel ze doorgaans uitstekend werden gepeeld, klonken ze bij momenten een beetje gedateerd en anachronistisch. Dat was bijvoorbeeld het geval in Pearly Queen, waarin ieder bandlid netjes zijn solootje kreeg, Empty Pages en het van Buddy Miles geleende, op een herkenbaar riffje steunend Them Changes.

Zodra Winwood overschakelde op elektrische gitaar en het hoofdstuk Blind Faith aansneed, resulteerde dat in hoogtepunten zoals het vaak gecoverde, naar folkrock neigende Can’t Find My Way Home en het met expressief snarenwerk versierde Had to Cry Today. Daarna volgden nog meer bekende Traffic-songs: het zacht wiegende, op een bossanovabeat steunende The Low Spark of High Heeled Boys en het nog steeds populaire Dear Mr Fantasy.

Ontbrekende schakels

Steve Winwood had het, zo te zien, behoorlijk naar zijn zin op het podium en eigenlijk werd er consequent op topniveau gemusiceerd. Alleen is iemand die zulk een indrukwekkend palmares kan voorleggen als hij, haast gedoemd een deel van zijn publiek teleur te stellen. Want als je maar een dik uur krijgt toegemeten, wat speel je dan en wat niet? De zanger koos in Brugge voor één specifieke periode uit zijn lange carrière en dat was een beetje jammer. Zelf hadden we op een iets representatievere selectie uit zijn oeuvre gehoopt.

Helaas geen Arc of A Diver, While You See A Chance, Back in the High Life Again, Valerie, Your Silence Is Your Song of John Barleycorne Must Die, om maar enkele van ’s mans topnummers te noemen. Onze evaluatie werd dit keer dus niet bepaald door wat er op de setlist prijkte, maar net door wat er ontbrak. Die vierde ster houden we bijgevolg nog even achter de hand. We kunnen alleen maar hopen dat Steve Winwood dra nog eens terugkomt om ook de fans van zijn solowerk op hun wenken te bedienen. Niettemin: blij dat de man nog altijd actief is. Er zou zelfs een plaat met nieuw materiaal in de pijplijn zitten. Hebben we weer iets om naar uit te kijken.