Slotdag Autumn Falls @ Botanique

Het eerste Autumn Falls-festival, waarvoor de AB, Botanique, VK, Beursschouwburg en enkele Brusselse café’s de handen in elkaar sloegen, was een succes. Ook de slotavond, voorbehouden aan Peter Broderick, Nive Nielsen en Ólafur Arnalds, kon op veel belangstelling rekenen.

Da gig: Autumn Falls met Peter Broderick, Nive Nielsen en Ólafur Arnalds in Botanique Brussel, 28/11.

In één zin: Autumn Falls, dat plaats vond op diverse Brusselse locaties, was een fijn festival met een hoogstaand programma dat erom smeekt een jaarlijkse traditie te worden.

Hoogtepunten: ‘Not at Home’ (Peter Broderick), ‘Circumstances’ (Nive Nielsen), ’30:55″ (Ólafur Arnalds).

Dieptepunten: dat je, door een simultane programmatie, de verscheurende keuze diende te maken tussen Nils Frahm en Nive Nielsen.

Beste quote van Ólafur Arnalds: “We zijn al weken op tournee en overmorgen gaan we naar huis. Dan breekt weer een periode waarin ik niet weet wat ik met mezelf moet aanvangen. Je hebt er geen idee van hoe verslavend het is avond na avond voor een publiek te spelen.”

Tijdens de eerste twee dagen van Autumn Falls werd het Brusselse publiek al getrakteerd op fijne optredens van onder anderen Beach House, Junip, Caribou, Blitzen Trapper en Lambchop, maar de organisatoren hielden nog genoeg interessante namen over om het evenement in schoonheid af te sluiten. Eigenlijk was de Rotonde van de Botanique zelfs enkele maten te klein voor het concert van Peter Broderick, de 33-jarige songwriter en multi-instrumentalist uit Oregon, die eerder al deel uitmaakte van bands als Efterklang en Horse Feathers. Het zaaltje liep zo vol dat sommige toeschouwers last kregen van acute ademnood.

Broderick bracht een intimistische set waarin vooral songs uit zijn cd’s ‘Home’ en ‘How They Are’ centraal stonden. Dank zij een loopstation was hij in staat tijdens één nummer gitaar-, piano- en vioolpartijen op elkaar te stapelen en er ook nog bij te zingen. ‘Guilt’s Tune’ en ‘Below It’ klonken nog vrij folky, maar net zo goed hoorde je in Brodericks werk invloeden uit soundtracks of klassieke muziek. Af en toe kreeg hij hulp van Erin Giffiths, die een draagbaar keyboard bespeelde en in ‘Not at Home’ een mooie tweede stem aandroeg. Peter Broderick zelf bleek geen grote zanger te zijn, maar met ‘Not at Home’ en ‘Games’ wist hij het publiek wél moeiteloos zijn imaginaire wereld binnen te loodsen.

Vervolgens kregen de aanwezigen een pittige portie eskimofolk opgediend. De Groenlandse Nive Nielsen slaagt er als geen ander in de toeschouwers te charmeren, ook al hebben ze nooit eerder van haar gehoord. Dat deed ze al tijdens South By Southwest, EuroSonic en Iceland Airwaves, maar onlangs ook bij ons op Crossing Border of in een uitverkochte AB als support van An Pierlé. Nielsen, die zichzelf afwisselend begeleidde op haar rode ukulele en een elektrische gitaar, schrijft niet alleen ontwapenende liedjes over heimwee, aan koffie verslaafde vriendjes of het potentieel van een stofzuiger als moordwapen, ze is ook een innemende verschijning met een stem die warm genoeg is om gletsjers te doen smelten.

In Brussel werd de chanteuse geruggensteund door de zevenkoppige Deer Children, een amalgaam van Belgische en Canadese topmuzikanten. Een banjo, een zingende zaag, een lapsteel, een speelgoedxylofoon, het kwam allemaal van pas om in ‘Room’, ‘Pirate Song’ of ‘Good for You’ prikkelende accentjes te leggen. ‘Circumstances’ werd versierd met een Twin Peaksgitaartje en een fraaie, driestemmige blazerspartij, terwijl tijdens ‘In My Head’ alle remmen werden losgelaten, met een powerkazoosolo als resultaat. Dolletjes. Te oordelen naar het aantal mensen dat na afloop in de rij stond om haar cd ‘Nive Sings!’ aan te schaffen, heeft la Nielsen weer heel wat Belgische fans bijgewonnen. Het kunnen echt niet allemààl werknemers van Iglo geweest zijn.

Zieltjes winnen is de jonge IJslandse componist Ólafur Arnalds niet langer een zorg, want de man speelt dezer dagen overal ter wereld voor uitverkochte zalen. Zijn even melancholische als romantische stukken, geschreven voor piano, laptop en strijkkwartet, doen uitermate filmisch aan en appelleren aan een publiek dat ook Sigur Rós of Jóhann Jóhannsson zeer te pruimen vindt. Arnalds wil klassieke muziek introduceren bij een publiek dat daar normaal niet voor open staat en die missie lijkt wonderwel te slagen. Dat komt omdat zijn composities op zich vrij eenvoudig en dus toegankelijk zijn. Het onlangs verschenen ‘… and They Have Escaped the Weight of Darkness’ klinkt iets minder zwaar op de hand dan zijn vroegere werk en live is het aandeel van elektronica en gruizige elektrobeats ook geprononceerder geworden. Voeg daarbij pakkende, elegische nummers als ’30:55′ (uit de cd ‘Eulogy for Evolution’) of ‘Fok’ (uit ‘Variations of Static’) en smaakvolle visuals en je krijgt een concert waar je alleen maar stil van kunt worden.

Als toegift kregen de toeschouwers alsnog een ode aan het optimisme: ‘The Stars Are Falling But the Light Looks Good on You’, een titel die de geestesgesteldheid van de componist prima samenvatte. Een prachtige afsluiter van een geweldig festival. We kunnen alleen maar hopen dat Autumn Falls voortaan een jaarlijkse traditie wordt.

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content