Als het niveau van een concert af te leiden valt van het aantal keren dat je kippenvel krijgt, was dat van Ryan Adams ronduit briljant. We hebben van de man ook ooit al mindere optredens meegemaakt, maar het traject dat hij in Werchter aflegde, was er één van pieken zonder dalen.
Op zijn vorig jaar verschenen, veertiende langspeler, gaf Ryan Adams zijn eigen draai aan de melodieuze powerpop van Big Star en de klassieke seventies rock van Tom Petty. Zijn scheiding van de actrice Mandy Moore was op dat moment nog geen feit, maar wie goed luisterde voelde ze wel al aankomen: de songs waren doordrongen van woede en wanhoop en de zanger klonk meer dan eens als een eenzame wolf die al huilend contact probeerde te maken met de maan. En ook tijdens zijn set in Werchter viel de intensiteit te snijden. Opener ‘Gimme Something Good’, een song als een uitroepteken, deed dienst als ‘mission statement’. Meteen voelde je: dit wordt een concert waarin passie en bevlogenheid centraal zullen staan.
Net zoals de meeste andere grote artiesten, laat Ryan Adams zich niet in één hokje stoppen. Het ene moment is hij een getroebleerde singer-songwriter die met zijn belijdenissongs je hart in elkaar doet krimpen, het andere is hij een herrieschopper die behoorlijk stevig uit de hoek kan komen. Het was dus geen toeval dat Adams in Werchter een Metallica-t-shirt droeg. Hoe dan ook, de zanger toonde zich tijdens zijn festivalset in al zijn veelzijdigheid. Melodieus en pakkend in ‘Stay With Me’ (over de korte afstand tussen liefde en angst) of het ooit met The Cardinals opgenomen ‘Let It Ride’; luidruchtig in ‘Shakedown on 9th Street’, zwartgeblakerde garagerock die een brug sloeg tussen ‘1969’ van The Stooges en ‘Who Do You Love?’ van Bo Diddley.
Vastgoed
‘To Be Young’ was countryrock met een punkrandje, ‘Dirty Rain’ een smeulende, tussen soul en country laverende ballad die in het repertoire van The Flying Burrito Brothers niet zou hebben misstaan en waarin een zacht spinnend orgeltje verborgen zat. In dezelfde sfeer: het uitgesponnen ‘Peaceful Valley’, met een broeierig tussenstuk waar westcoastrockbands uit de sixties hun hand niet voor zouden hebben omgedraaid. Dat Ryan Adams een expressieve gitarist is, wisten we al. In Werchter soleerde hij zich echter de ziel uit het lijf, iets dat hij alleen maar kon omdat hij zich gesteund wist door een voortreffelijke band die zijn nummers feilloos aanvoelde.
Hoogtepunten uit de set isoleren is onbegonnen werk, maar we kunnen wel bekennen dat we koude rillingen kregen tijdens ‘Kim’, de beste song van The Replacements die Paul Westerberg vergat te schrijven, en tijdens het uit ‘Love is Hell’ gelichte ‘This House Is Not For Sale’, over het verband tussen vastgoed en een labiele relatie. Ook heel mooi: het met een treurende harmonica ingeduffelde ‘Come Pick Me Up’ (uit Adams’ klassieke debuut ‘Heartbreaker’) en het bijna-gebed ‘Magnolia Mountain’.
Intussen hadden we zoveel kippenvel gekweekt dat we meteen op spoedconsultatie moesten bij de dichtstbijzijnde dermatoloog. Daardoor kwam het er niet meer van een origineel synoniem te bedenken voor ‘subliem’. Maar u begrijpt ongetwijfeld wat we bedoelen.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Gimme Something Good / Let It Ride / To Be Young (Is To Be Sad, Is To Be High) / Dirty Rain / Stay With Me / Shakedown on 9th Street / Kim / New York, New York / Peaceful Valley / This House Is Not For Sale / Come Pick Me Up / Magnolia Mountain.
