(21u10, The Barn) Beweren dat eels in Vlaanderen een geliefde festivalgroep is, zou een serieus understatement zijn. Ook nu liep The Barn, een kwartier voor het optreden van E en de zijnen al overvol. En dat voor een ingetogen set waarin de grootste radiohits haast consequent werden overgeslagen.
PLUS
Het leuke aan eels is dat hun concerten nooit voorspelbaar zijn. Hun passage in Werchter was bijvoorbeeld van een heel andere orde dan die op Pukkelpop van een jaar of wat geleden. “Naar goede gewoonte gaan we vandaag weer iets doen dat absoluut niet bij de omstandigheden past”, grinnikte E bij de aanvang van de set. “Maar hey, wij zijn dol op uitdagingen.”
Eels speelden in Werchter een mooie selectie liedjes uit hun jongste, erg autobiografische cd ‘The Cautionary Tales of Mark Oliver Everett’, een songcyclus over pijn, verlies, zelfkwelling en spijt. Geen voor de hand liggende festivalkost dus: ‘Parallels’, ‘Where I’m From’, ‘Lockdown Hurricane’ of ‘Mistakes of My Youth’, waarin de in een keurig pak gehesen zanger a echter in staat ze zonder al te veel moeite voor de grote massa te vertalen en bracht de toeschouwers vanaf de eerste noot in vervoering.
De nieuwe songs, ingekleurd met opvallend veel poëtische trompetfrasen, huilerige pedal-steel en vibrafoon, werden aangevuld met ouder werk, zoals het ook al druilerige ‘A Line in the Dirt’, en enkele juweeltjes uit ‘Daisies of the Galaxy’, waaronder ‘It’s a Motherfucker’, het folky ‘Grace Kelly Blues’ en het wat steviger aangezette ‘I Like Birds’, dat door drummer Knuckles helemaal naar zijn hand werd gezet.
Opvallend was ook dat E dit keer toegaf aan zijn voorliefde voor music hall, met een cover van ‘When You Wish Upon A Star’ (uit Walt Disneys adaptatie van ‘Pinocchio’) en het naar Randy Newman neigende ‘Gentleman’s Choice’. Toen de teneur iets te donker dreigde te worden diepten de heren van Eels iets luchtiger nummers op, type ‘Fresh Feeling’ of het in soulpopsferen verwijlende ‘My Beloved Monster’.
“Bedankt voor jullie blijvende interesse”, mompelde E, “Ik weet niet wat ik zonder jullie gedaan zou hebben. Come on, give me a hug.” En prompt dook hij de frontstageruimte in om van daaruit enkele van zijn fans een stevige pakkerd te geven. De zanger plukte zelfs een meisje uit het publiek dat hij introduceerde als “Jessica, my new girlfriend’ en een ereplekje op het podium gaf, terwijl de groep enkele bissen ten beste gaf. ‘The Look You Gave That Guy’ was wellicht nergens zo populair als bij ons, maar afsluiten deden Eels uiteindelijk met het fraaie ‘Last Stop: This Town’.
Naar de euforische reacties van de toeschouwers te oordelen, waren wij heus niet de enigen die zwaar onder de indruk waren van de set. Zelfs niet van de twintig plus-concerten die we van de heren al hadden meegemaakt. Wat ons betreft was dit het absolute hoogtepunt van de tweede festivaldag. En neen, daar wordt niet over gecorrespondeerd.
MIN komt in de rekenkunde van Eels, tot nader order, niet voor.
HOOGTEPUNTEN
Teveel om op te noemen.
QUOTE, ter aankondiging van ‘It’s a motherfucker”: “This is the next level of bummer”.
DE SETLIST: Where I’m At / When You Wish Upon A Star / The Morning / Parallels / Daisies of the Galaxy / A Line In The Dirt / Where I’m From / It’s a Motherfucker / Lockdown Hurricane / A Daisy Through Concrete / Grace Kelly Blues / Fresh Feeling / I Like Birds / My Beloved Monster / Gentleman’s Choice / Mistakes of My Youth / Where I’m Going // The Look You Gave That Guy / Last Stop: This Town.
