School is Cool wint Humo’s Rock Rally, maar wij onthouden ook en vooral Amatorski.
Zondagavond, omstreeks 19uur. Nog tijdens het optreden van Nele Van den Broeck – géén kanshebber op een podiumplaats, daar is iedereen het over eens – worden onder de bezoekers van de Rock Rally de eerste pronostieken opgemaakt. School is Cool en Sore Losers rollen het meest over de lippen. Een kleine drie uur later blijken dat ook de grote winnaars te zijn. Een beetje tot onze verbazing, eerlijk gezegd. Hadden wij cash op zak gehad, dan hadden we het ingezet op Amatorksi (dromerige pop die duidelijk in het Hoge Noorden op vakantie was geweest) en Psycho 44 (rauwe, energetische core waarin ingenieuze melodieën verdoken zaten, check All My Demons Have Destortion). Godzijdank is dit het einde van de maand!
Er werden naar gewoonte nogal wat namen gedropt, tijdens de doortocht van de finalisten. De meest evidente eerst. School is Cool, dat is, zo hoorde je, Arcade Fire. Helemaal onterecht is die vergelijking niet, maar aan de foute kant van het randje waarop hun vrolijke pop nu en dan balanceerde, hoorden wij – we zeggen nooit zomaar iets – ook The Levellers toeteren.
Op de momenten dat het goed zat, speelde School is Cool wel een paar stevige troeven uit. Zanger Johannes Genard – halfbroer van acteur Pieter Genard (zie onder andere Felix van Groeningens debuutfilm Dagen Zonder Lief en het theatercollectief Lazarus) – was van alle frontkerels die de avond opvrolijkten veruit de enige die zich niet aan een resem Britpopsterren spiegelde, maar gewoon zichzelf bleef. Lees: hij heeft geen charisma, maar al helemaal geen pretentie, terwijl hij wel veruit het fraaiste keelgeluid produceert. En de twee drummers van de band waren veruit de gekste van de hele revue: Andrew van Opstalen (de ‘fat guy on a floortom’, dixit hemzelve) huppelde complexloos doorheen de set, terwijl Matthias Dillen zijn minimale drumkit nu en dan rechtopstaand (!) geselde. Kortom : als School is Cool al niet met hun songs het verschil hadden gemaakt, dan wel met hun live-act.
Bij The Sore Losers overheerste het tegenovergestelde gevoel: zo hard het viertal uit Tongeren ons gisteren live ontgoochelde, zo sterk klonken hun nummers op de tape die we te horen kregen van de vriendelijke brombeer die ons na afloop een lift huiswaarts gaf. Vintage Raconteurs hoorden we daarop, terwijl in ons notitieboekje over hun optreden de woorden ‘cliché gitaarsolo’s’ en ‘over the top’ stonden te blinken. D’er is live nog een pak werk aan, dus, maar die plek op het podium is wel verdiend.
Willow ging met de derde stek en de publieksprijs aan de haal. Daar hebben we niets tegen in te brengen, al was het maar omdat we ze – eerlijk is eerlijk – gemist hebben. Wat onthouden we verder van deze Rock Rally? Dat het een gevarieerde editie was, maar ook een brave: er werden dit jaar zelfs geen pinten naar de jury gegooid! Dat er net iets teveel bands graag op xylofoon tokkelen. En dat er een paar toch iets beter over hun groepsnaam mogen nadenken. Waaronder – blij toe, dat we ze toch nog eens kunnen vermelden – Amatorski.
Karel Degraeve
